Het is echt niet dat ik ooit ben begonnen met lopen omdat ik bij één of ander groepje wilde horen. Ik was me al tijdens mijn eerste Start to Run-les met Evy Gruyaert bewust van de eenzaamheid van het lopen, en die heb ik erbij genomen.
Op mijn eentje tegen de natuurkrachten, langs de vaart, dat was het. Met Evy als mijn enige compagnon. Het was pas toen mijn leaf ook begon met lopen, een paar maanden geleden, dat de eenzaamheid een beetje werd doorbroken. Omdat we achteraf onze tijden vergeleken, want samen met iemand anders lopen, dat zie ik nog altijd niet echt zitten. Ook al is dat dan met de man van mijn leven. Uit angst dat zal blijken dat ik eigenlijk niet eens echt loop, maar met moeite snelwandel, ja.
Anyway. Waar ik naartoe wil. Fietsers, als die malkander tegenkomen, doen die dan niks met hun vingertje? Ja toch? Zo’n vingertje dat zegt “jij bent een fietser, en ik ook.” En motards, die doen dat toch ook? Soms zelfs met hun been en alles.
Waarom doen lopers dan niets naar mij, als ze mij langs de vaart kruisen? Kijk, het is niet dat ik verwacht dat de andere loper halt houdt om een secret lopershandshake met mij uit te wisselen, maar een blik van verstandhouding is toch echt niet te veel gevraagd? Waarom negeren alle andere lopers mij dan volledig, als ze mij kruisen? Telkens ik een blik in hun richting gooi, dan kijken die hastn of naar de grond, of naar de andere kant.
Ik word er waarlijks onzeker van. Is het omdat ik niet snel genoeg langs de vaart sjees? Is het omdat ik geen korte broek draag, zoals de echte lopers? Ligt het aan mijn schoenen? Het is niet dat ik zo’n gigantische newbie ben, toch? Ik heb volgens mijn persoonlijke metingen al bijna tachtig kilometer afgelegd, de laatste maanden. Dat verdient toch IETS VAN ERKENNING?!
Andere lopers zijn dikke individualisten, zeg ik.
Ze kunnen bij deze allemaal mijn steeds strakker wordende lopersrug op.
volgens mij ligt het aan de lange broek ;-)
@Annelyse: het is nochtans zo’n spannee lopersbroek die de spieren ondersteunt. Meer kunnen ze van mij toch niet verwachten?
ja how seg, en ik word waarlijks onzeker van deze post… nu durf ik helemaal nimeer beginnen lopen!
en ik weet waarom ze naar de grond kijken… ze willen immers geen blik in hun gezicht gegooid krijgen! volgende keer misschien proberen met een leeg blikje ;-P
Moet je op straat eens vriendelijk naar iemand knikken, dan kijken ze je aan of ge komt van mars!
Bwa, ik loop echt niet rap en ook niet veel, en als ik al loop dan is het in een outfit waarmee ik de garage zou kunnen kuisen. Als ik een garage zou hebben en/of zou kuisen natuurlijk. Maar: andere lopers (oud-jong, man-vrouw) geven wél een knikje. Dus ik vind ze helemaal niet individualistisch, vind zelfs eerder dan er een soort van community over hangt met die hele hype rond lopen, start-to-run enz enz.
Ze konden minstens een “hallo”-sms’je sturen naar je iPhone via de bluetooth van je internet-Nike’s, ja.
Jamaar Vrouwe Lilith toch!
Ge moet ne korte broek aandoen! Hebt gij dan waarlijk geen gedacht van hoe dat de mannelijke hersenen in malkaar zitten? En uw broekje moet zo kort mogelijk zijn. En uw kousjes ook. Aldus gaan uw beeeenen op hun beurt weer godsgruwelijk lang lijken. En dat laatste was nu net de bedoeling. Ge zult wel zien dat de andere lopers U gaan opmerken. En het zullen niet alleen mannen zijn die hun voet gaan omslaan, ik verneem uit goede bron dat zelfs vrouwen ook wel geerne een fraai koppel stelten zien.
Steeds bereid tot het geven van onzinnige adviezen,
Drs. Johan Arendt Happolati
man
Dan doen ze inderdaad gewoon belachelijk.
Maar blijven volhouden hé (het groeten bedoel ik dan hé, het lopen ook natuurlijk)
Misschien zijn ze gewoon verlegen ;-)
Ik grijns wel naar andere lopers. Jaagt hen een beetje schrik aan maar ja, ben nu eenmaal beleefd opgevoed en wil ook het groepsgevoel!
Dat doet mij denken aan een anekdote die totaal niets met lopen te maken heeft. In September bezocht ik de Alhambra. Nu, mijn hobby is fotografie en ik had mijn persoonlijke digitale knoeft rond mijn nek hangen. Plots komt er een kerel van ongeveer dezelfde leeftijd (mét camera) voorbij en hij knikt vriendelijk als in “hey broeder”. Waar ik naartoe wil: ik was werkelijk verbouwereerd.. Dit is binnen het wereldje niet echt een conventie.. Ik had het absoluut niet zien aankomen.. Ook al vond ik het schitterend van hem en spijtig van mij dat hij al in de massa verdwenen was voor ik iets terug kon zeggen.. *Leest even zijn tekstje terug* Van een onzinnige nuance gesproken.. :(
Vooral blijven lopen!
Ik vind het zelf wel lollig om tegen iedereen koppig goeie-morgen, middag, avond te zeggen!
Helpt ook tegen het “help het is donker en ik loop hier alleen en ben stiekem een heel klein beetje bang”-syndroom!