Monthly Archives: november 2009

Oke, waar is mijn hover board?

hoverboard_2010.jpgIk weet niet of u het beseft, maar nog heel even, beste vrienden, en de klok slaat 2010.

Twee-duizend-en-tien, mannen, dat is tien jaar na het jaar 2000 waar we allemaal zo dolletjes over gedaan hebben, mezelf o zo incluis.

Ik weet niet hoe het met u zit, maar ik vind dat zot. En ik had precies andere dingen verwacht.

Dat de hover boards al enigszins in productie zouden gebracht zijn bijvoorbeeld. Net als de jet packs en de vliegende auto’s. Dat er vet coole steden op de maan zouden zijn, met veel blinkende tunnels, waar we zeer binnenkort allemaal zouden gaan wonen. En dat ons eten zou bestaan uit pilletjes met een volledige maaltijd in.

Als ik als kind aan 2010 dacht (en ja, zo’n kind was ik) , dan was ik ervan overtuigd dat ik getrouwd zou zijn, en mama van minstens twee kinders. Ik zou wonen in het huis dat ze toen toonden in de reclames voor mister Proper, en in mijn gigantische hof liep een gigantische hond rond, zoals die in de reclames voor Frolic.

Ik had helemaal niet gedacht dat roken op restaurant en in de trein gewoon helemaal niet meer zou mogen, dat ik al één van mijn ouders zou kwijt zijn en dat ik nog immer mijn rijbewijs niet zou gehaald hebben. Ik had wel keihard gehoopt dat ik Koen Wauters al eens zou geïnterviewd hebben, en kijk, vorige week nog, beste kleine lilith. Ik had mezelf vast ook ranker en slanker gedroomd, maar doordat ik toen geen idee had in hoeveel richtingen dit lichaam eerst nog zou uitzetten maak ik er geen punt van.

Maar in mijn hoofd was het toch anders, precies.
En van ui?

lilith zet ook dit jaar geen kerstboom

geenkerst.jpgEr was een tijd dat ik kerstmis de allersupercoolste periode van het jaar vond. Ik ben nogal romantisch like that, en de herinneringen aan kerstavonden bij mijn grootouders met hele plateau’s everzwijn en cadeautjes onder de boom weken nog altijd vertederende gevoelens bij mij los. En de toastjes, hastn, de toastjes! Ik zou er boeken over kunnen schrijven, zo lekker waren die.

Ik heb dat enthousiasme voor de dagen van ’t jaar overgeërfd van mijn mama zaliger, die haar boom al eind augustus had gezet als wij haar niet elk jaar opnieuw aanmaanden om toch nog te wachten tot Sint-Maarten was geweest. Ons huis was altijd supergezellig ingepakt met fake sneeuw en lichtjes en bomen en ter harer verdediging NOOIT OFTE NIMMER hangkerstmannen. Daar deed zij niet aan. Het was niet omdat ze zot was van valse sneeuw op de ruiten dat ze geen smaak had. *kijkt streng*

Hoe ironisch was het dat net deze vrouw, die zo zot was van kerst en alles dat er ook maar van ver mee te maken had, twee weken voor kerstmis te horen kreeg dat ze kanker had? Ze heeft de boom nog één keer gezet, denk ik, en het jaar erop stond ik samen met mijn papa haar boom te versieren omdat het anders gelijk zo zielig was, zo zonder mama én zonder boom. Hij was nog de helft zo mooi niet als had zij hem nog zelf kunnen versieren, maar het was het gedacht dat telde, nietwaar.

Sinds dat moment heb ik bij ons thuis geen boom meer gezet. Zogezegd omdat we toch bijna nooit thuis zijn en het niet veel zin heeft om er één te zetten, er nooit naar scheef te kijken en hem dan drie weken later weer in te pakken. Maar als ik het echt wilde, dan zou dat mij natuurlijk niet kunnen tegenhouden. Ik denk dat ik het niet meer echt wil.

En dat mijn gevoel voor kerst een beetje gestorven is met mijn mama, op een vreemde manier. Maar ik heb me voorgenomen om me volledig te herpakken als ik kindjes heb. En mijn koters volledig plat te bombarderen met de tradities die ik als kind zo geweldig vond. Toastjes! Cadeautjes! Spuitsneeuw! Tot dat moment doen wij in de crib een beetje alsof onze neus bloedt, als het voor u hetzelfde is.