Ik ben vijftien, en ik zit op mijn kamer die ruikt naar een mengeling van wierookstokjes en Marlborosigaretten. Ik luister naar dEUS, naar Tom Barman die Let’s get lost zingt, en het is zo hard alles dat ik doormaak.

Het is zo hard verliefd zijn op die kerel wiens vader gestorven is aan kanker toen hij nog heel jong was. Dergelijke zaken hebben op vijftienjarige meisjes als ikzelf hetzelfde effect als rode stempels met “RED MIJ” op lichtjes door acné aangetaste jongensvoorhoofden.

Ik ben zo compleet weg van de jongen met de KSA-invloeden en de legerbottines die hij systematisch kazakken noemt en vooral van het feit dat hij de enige mens is die ik ken die thuis geen televisie heeft. Want zo speciaal is hij. Zo speciaal dat ik eindeloos naar Tom Barman op repeat luister, en tot het besef kom dat mensen zonder televisie de coolste hastn van de hele wereld zijn.

Zo speciaal dat ik me in mijn dagboek op dagelijkse basis afvraag hoe het komt dat de kerel en ik ons zo geweldig goed met elkaar amuseren, maar het toch niks lijkt te worden. Ik vraag me weken af of ik te dik ben, of te saai. Ik overweeg om in de KSA te gaan, ook al ben ik zo asociaal als maar kan zijn. Ik draag kazakken en arafatsjaals. Ik twijfel zoals alleen vijftienjarige meisjes kunnen twijfelen op hun met wierook doordrenkte kamers. En ik luister honderd keer na elkaar naar Worst Case Scenario van dEUS.

Een paar maanden geleden vertelde iemand me bij toeval dat die ene kerel uiteindelijk op mannen bleek te vallen. En waarlijks: had ik nog gerookt, ik had er van opluchting een hele stang Marlboro’s doorgedraaid. Ik was niet te dik of te saai, ik had gewoon geen penis. En daar kan ik best mee leven.