* de conducteurs, die systematisch zeggen dat “deze trein beperkt is te Kortrijk”. En dat ik dan niet gewoon keihard “TOT!!!!” durf te roepen door de wagon
* mensen die in de dubbele zeteltjes de plaats dichtst bij het gangpad innemen zodat niemand naast hen kan zitten
* mensen die per sé naast mij willen komen zitten als ik in de dubbele zeteltjes zit
* mensen die naast mij zitten in de dubbele zeteltjes en meelezen op mijn computerscherm
* mensen die raar naar mij kijken als ik meelees op hun computerscherm in de dubbele zeteltjes
* mensen die naast mij liggen te slapen in de dubbele zeteltjes en niet wakker worden als ik er dringend uit moet
* vuilnisbakken waar alle stank van heel de wereld uit lijkt te komen
* mensen die gesprekken voeren als “maar allez, hoe noemt die presentator van de pappenheimers nu were? kZoentduusdkeerzegn!” en waarbij ik me veel te hard moet inhouden om er mijn haak niet in te slaan met een snuggere opmerking. (“Tom Lenaerts?”) Dingen horen maar doen alsof je ze niet hoort zuigt
* treinwc’s die ruiken alsof de duivel er net zelf zijn gevoeg is komen doen
* die hastn die blijven sleuren aan deuren die automatisch open en dicht gaan :waargh:. Ooit zal ik die toch een toek op hun bakkes moeten geven, vrees ik
“Ik ga mijn windjack een beetje open zetten om af te koelen”.
“Dammit, als mijn windjack openstaat ga ik trager vooruit. Dit gaat echt geen goede loopsessie worden.”
“Mijn benen zijn nu al moe.”
“Zou ik niet beter terugkeren, en een andere keer gaan lopen? Zo ver ben ik precies nog niet.”
“Ik heb nog altijd veel te warm.”
“Wanneer gaat mijn iPodmadam eigenlijk maar zeggen dat ik aan vijf minuten zit?”
“Neen hé, mijn veter is los. Alles gaat hier mis.”
“Ik heb geen goesting meer, eigenlijk. Zou ik niet beter gewoon stoppen en terugwandelen?”
“Ik ga stoppen. Ik heb te warm en mijn benen zijn moe.”
“Maar als ik stop ga je dat kunnen zien in mijn statistieken. Dat is wel een beetje belachelijk, dan.”
“Zie mij hier eigenlijk lopen. Waarom loop ik eigenlijk? Ik loop niet eens graag.
“Ik ga stoppen. Lopen is stom.”
“Maar ik loop al zo weinig tegenwoordig, zou ik dan niet beter gewoon doorlopen? Dan ben ik rapper thuis.”
“Oke, ik ga doorlopen.”
“Dit is echt de laatste keer ooit dat ik ga lopen. IK HAAT LOPEN HE MAN.”
“Oew, cool liedjen. Zie mij hier lopen en al! Het lijkt wel alsof ik zweef!”
“Ik ben zo goed bezig terwijl al die andere lege fakkers in hun zetel zitten.”
“HOE STRAK GA IK NIET ZIJN BINNEN EEN PAAR MAANDEN?! :aah: EENDERETESTRAK!”
“Ik ben eigenlijk echt wel moe. Zou ik niet beter stoppen? Wie gaat dat weten, als ik stop?”
“Nog vijf minuten. Dat kan ik toch wel, vijf minuten?”
“Maar waarom zou ik eigenlijk nog vijf minuten lopen? Lopen suckt.”
“Mijn knie doet pijn.”
“Wiehoew, nog twee minuten zegt ze!!”
“Lopers zijn echt de coolste hastn ooit.”
Ziedaar wat er zich gemiddeld in mijn hoofd afspeelt telkens ik er het beste van probeer te maken langs de vaart.
Doorgaans loop ik het aantal minuten of kilometer dat ik wil lopen ook uit, ondanks de gigantisch uitputtende oorlog in mijn hoofd. Vandaag dus niet. Ik heb keihard verloren tegen mezelf. Door na twee kilometer en half gewoon terug te wandelen, en me bij mijn thuiskomst op de chocolaatjes te gooien die ik van Sinterklaas heb gekregen.
En ik meen het: lopen suckt. Het is alleen dat gaan lopen hebben zo ongelooflijk geweldig fantastisch is hé man.
Aka de allerallerbeste maand voor lijstjesmensen als ik, aangezien binnenkort de eindejaarsvraagjes weer in de Humo staan en ik weer traditioneel zal zitten bleiten bij de jaaroverzichten. Zeker dit jaar, want op de dagen dat Yasmine en Felice en Michael Jackson en Farrah Fawcett en Jef Nys en Frank Vandenbroucke het tijdelijke voor het eeuwige wisselden was het ineens zo druk op Het Bedrijf dat ik het allemaal nog goed en wel moet beseffen.
Als het voor u dus niet geeft ga ik dit verloren blogjaar de komende tijd wanhopig proberen in te halen door middel van terugblikken, lijstjes, en andere dingen die de nostalgicus in mij geweldig hard aanspreken.
Dit was 2009, in snelle, vaak sneaky genomen iPhonefoto’s.
Dit, beste vrinden, is de stulp van een zeer bekende Vlaming. Enig idee van wie?
Heel soms ben ik bang dat mijn kapsters mij voor de zot houden als ze mij onder dit spacy spellement zetten en mij wijs maken dat mijn haarkleuring zo sneller zal “pakken”. Om dat vieze gevoel weg te krijgen drink ik vruchtensap en neem ik foto’s als ik denk dat niemand kijkt.
Waren het vorig jaar nog Mojito’s, dan heb ik afgelopen zomer vooral Quint Sangria in mijn lichaam gegoten. Veel Quint Sangria. Eerst vooral rode, daarna ontdekte ik dat er ooh vreugde ook witte Quint Sangria bestaat. Ik hoop dat ik genoeg Quint Sangria heb gezegd om eens een groot karton Quint Sangria toegestuurd te krijgen, Quint Sangria.
Drie oude bekenden in vreemde poses, getrokken vanuit de bosjes.
2009 was ook het jaar waarin echte mensen op echte treinen echt mijn column zaten te lezen, en ik hen in het geniep fotografeerde.
Wahaha, Stop Hammertime zeiden ze! LOL.
Het ultieme bewijs dat ik al verliefd was op Sergio Herman voor er sprake was van de Beste Hobbykok. *zugd*
Londen voor het werk, en mijn eerste Engelse ontbijt ooit. Mijn collega-journalisten waren een beetje gedegouteerd, geloof ik, maar ik ben sindsdien wel erelid van de facebookgroep “helemaal voor bonen met tomatensaus op een nuchtere maag!!”.
Datzelfde geldt voor Starbucks koffie. Ook daar ben ik compleet voor, tegenwoordig. En u moet weten dat ik tot een paar maanden geleden niet eens koffie lustte! Hetzelfde geldt trouwens voor wijn.
Ik geef het toe, er is een tijd geweest dat ik overwoog om deze blog te laten doodgaan van de honger en te doen alsof hij nooit ofte nimmer had bestaan.
Niet alleen omdat ik zelf niet meer genoeg aan bloggen toekwam, maar ook omdat ik constant wanhopige mails kreeg van mensen wiens comments niet door mijn waardeloze junkmailfilter geraakten, en omdat ik een leaf heb dat niet capabel genoeg was om daar iets aan te doen.
Tot heden, that is.
Mijn dierbaarste Youri heeft er zich eens aan gezet, met als resultaat dat er niet alleen een zoekfunctie is, maar ook een recent comments-dink, een nieuwe backoffice (die jullie niet kunnen zien, maar geloof me, het is hier VET COOL!) en de archieven zijn hersteld. Nu alleen nog van de vraagtekentjes afraken in plaats van étjes, en deze blogue is zo goed als nieuw.
En aangezien mijn liefste zo goed zijn best heeft gedaan kan ik niet anders dan nog eens een nieuwe poging ondernemen om meer te schrijven.
Om de comments te testen heb ik trouwens een klein vraagje. Heeft u favoriete aperitiefhapjes, die niet te moeilijk zijn, maar wel wreed lekker? Care to share?
Heb ik al eens gezegd hoe compleet geweldig ik Man Bijt Hond bij momenten vind? *lezerspubliek roept “ONLY DRIEHONDERD KEERS, LILITH!!!”* 
* de conducteurs, die systematisch zeggen dat “deze trein beperkt is te Kortrijk”. En dat ik dan niet gewoon keihard “TOT!!!!” durf te roepen door de wagon
Het is december, HET IS DECEMBER!
Ik geef het toe, er is een tijd geweest dat ik overwoog om deze blog te laten doodgaan van de honger en te doen alsof hij nooit ofte nimmer had bestaan.