Dat ik al rookte op mijn elfde, dat vinden jullie dus met zijn allen zo gek dat het wel een tikfout moet zijn. Ik bedoelde vast 21ste, toch?
Lieve vrinden, ik ben opgegroeid in het dorpje V. In het dorpje V. was er zo weinig te doen dat woensdagnamiddagen werden gevuld met klassikaal sigaretten roken aan de beke. Elf viel nog mee, als je bedenkt dat ik een vriendinnetje had dat haar zusje van zeven liet meeroken zodat ze het zeker niet zou gaan klikken aan ons aller ouders. De helaasheid der dingen was peanuts in vergelijking met mijn jeugd, hastn!
In het dorpje V. gebeurde zo weinig dat je als kind een beetje inventief moest zijn. Al helemaal als je zelden of nooit op reis ging, behalve naar Centerparcs, en je wel eens kennis wilde maken met een stukje van de wereld. U moet weten: internet, dat bestond nog niet toen. En had het wel al bestaan, dan zeker nog niet in het dorpje V., alwaar boeren nu nog altijd soms betrapt worden op het met open mond staren naar een cassettespeler waar plots geluid uit komt.
Mijn broer en ik, wij haalden persoonlijk geweldig veel leute uit bellen naar de buitenlandse telefoonnummers die helemaal achteraan in het telefoonboek stonden, en om de één of andere reden gratis waren.
En dus belden wij naar gratis nummers in Canada, China en zelfs Amerika, en als er effectief iemand opnam met de stem van een echte Canadese lumberjack moesten we zo hard giechelen dat we bijna op de grond vielen enook dringend naar het toilet moesten. Dat iemand in Canada ons toesprak, door de telefoon, veel coolers konden wij ons op dat moment precies niet voorstellen. Dat wij er zelf niet veel meer aan toe te voegen hadden dan wat amechtig gegiechel, dat was voor ons compleet geen domper op de feestvreugde.
Deden jullie dat ook zo, in de grootsteden?
Ik durf welhaast wedden van wel!
Nooit geweten, dat er nummers waren in het buitenland die ook voor ons gratis zijn…
Ons dorpje zal niet klein genoeg geweest zijn, zeker?
@Lies: wij zaten net onder de vierduizend zielen, misschien is dat de grens.
Amai zeg, dat brengt herinneringen terug!
Wij draaiden gewoon lukraak een nummer, en als er dan iemand opnam ging het van “Spreek ik met mevrouw Puistjens?” of iets in dien trant. Láchen jong! Maar dat van die gratis nummers heb ik ook nooit geweten, ik bewaar het als tip voor mijn nageslacht :-)
Hm, wij van dorpje G (niet ver van dorpje V (denk ik)) waren precies veel te broave :-o.
@ sandrien. toen wij vier jaar geleden in Peru waren, zaten vriend J. en mijn lief op een bepaald moment te giechelen als twee pubers, op een boot. Bleek: toen we bij het opstappen onze naam op een lijst moesten zetten (voor het geval de boot zou zinken, dat de ambassade wist dat we verdronken waren), dat henk “piet uitebroek” had geschreven en j. “hans worst”.
*zucht*
@Ilse: toen wij vorig jaar in Florida waren moesten we aan het begin van een attractie in de Universal Studio’s onze naam zeggen aan de parkmedewerker. Wij deden bijna in onze broek toen Youri zei dat hij Rudy heette en ik Angela.
Op het einde zei een E.T.-pop dan “Bye bye Rudy! Bye bye Angela!”. Het ligt vast aan ons, maar wij komen dan zwaar niet meer bij.
En over dat bellen naar random nummers heb ik ook nog verhalen, dat is voor deel 2. ;)
Wij deden altijd van die kei belachelijke tests of experimenten. Zoals: wat gebeurt er als je een mentos in de microgolf steekt (ontploffingen, kleine brandjes….) enzo. Om dan nadien klachtenbrieven te sturen naar die firma’s en dan zien wat voor antwoord we kregen. Leverde grappige brieven op hoor!
Gratis bellen naar buitenlandse nummers, had ik dat maar geweten toen ik nog in dat kleine Oost-Vlaamse gehucht woonde. Wij belden naar random nummers (liefst uit mama’s agenda) en deden alsof we Zorro waren die z’n paard zocht. Of het paard dat Zorro zocht. In elk geval ging de clue van de telefoongrapjes altijd verloren onder luid gegiechel. Het niveau van humor was niet zo hoogstaand in dat boerengehucht, wij vonden dat werkelijk plezant.
Over Ilses anekdote; dit jaar deden wij van avontuurlijk groepsreizen met Joker. Omdat ik nogal slecht ben in namen, besloot ik alle mannen Rudy te noemen. Ikzelf werd omgedoopt tot Georgette en het andere vrouwmens tot Julia (met een platte, West Vlaamse â). Wellicht was het door de fysieke uitputting dat wij dit hilarisch vonden om de (Hollandse en Franse) begeleiders daarmee te verwarren. Of misschien is mijn gevoel voor humor gewoon weinig veranderd sinds telefoongrapjes het allerhipste waren in mijn leven.