Er was de man in de metro, die iets uit wilde leggen aan een hispanic mevrouwtje, en ineens een balpen in de hand kreeg geduwd door een andere reiziger. Zodat hij het woord dat zij niet begreep kon opschrijven. Er waren de verschillende lieve menschen die “Would you like me to take a picture of you guys?” riepen toen wij nog maar aanstalten maakten om onze kodak boven te halen.
Er was de man die in de buurt van The Metropolitan Museum paraplu’s stond te verkopen in de gietende regen, en toch even van zijn plek wegliep omdat hij zag dat we aan het sukkelen waren met onze kaart. We kochten geen paraplu, want we hadden kappen, maar toch vroeg hij spontaan of we de Met zochten. En dat we drie blocks rechtdoor moesten, en dan drie naar links.
Er waren alle mensen die ons oprecht geïnteresseerd vroegen waar we vandaan kwamen, en sommigen zelfs of we uit het Dutch of French deel kwamen. De keren dat iemand met een vettig New Yorks accent “Well, bonjour” zei. En dan was er nog de dreadlockneger die een sjieke zakenman extra uitleg gaf over de vertraging van onze trein. Zomaar, omdat het kon.
Ligt het aan mij, of heeft u dat ook, dat u het gevoel heeft af te stammen van een nogal bang, bekrompen en negatief ingesteld volkje, telkens u in een ander deel van de wereld bent? Al was het maar omdat ik van alle bovenstaande dingen schrik, terwijl het fantastisch zou zijn als het de normaalste zaak van de wereld was. Zoals hier, doorgaans.
Couldn’t agree more, al vrees ik dat dat vooral te maken heeft met het feit dat NY een land op zichzelf is, de USA in feite een grote verzameling is van inwijkelingen en er bijna geen natives meer rondlopen (die hebben ze in reservaten gezet) en dat NY het übermetropool is natuurlijk :p.
That’s exactly why I love the US of A that much… Veel mensen zeggen dan “dat ze fake zijn” maar dat is dus zeker niet zo.
Je hebt het dan nog niet gehad over de behulpzaamheid in winkels en restaurants. In de VS zal je bvb nooit een leeg glas op je tafel zien staan. In restaurants houden ze je goed in de gaten om zeker te zijn dat je niks te kort komt. Hier in ons apenlandje is het regelmatig heel wat anders. Dit weekend nog meegemaakt. 3 kwartier moeten wachten op een fruitsapje en niemand te zien om het te vragen…
Dus ja… I completely agree!
Ik had na een rondreis door Finland hetzelde idee. Toen ik terug in Brussel-Noord enkele (bejaarde!) medereizigsters informeerde dat het inderdaad de trein naar Antwerpen was waarop ze zaten, en dat die inderdaad ook in Berchem stopte, én dat dat de halte na Mechelen-Nekkerspoel was, kreeg ik gezeur omdat ik niet wist hoeveel tijd ze daar hadden voor hun overstap naar Lier of wherever. Ik had goesting om gelijk terug naar de luchthaven te sporen en terug te vliegen naar een land van vriendelijke mensen – ware het niet dat mijn budget er anders over dacht.
Oh dat valt mij ook altijd zo op! Hoe vriendelijk iedereen is in Amerika! Dat je gegroet wordt als je een winkel binnenkomt, en dan niet zo ongeinteresseerd als hier. Of het nou oprecht is of niet, ik word er vrolijk van en ben zelf ook meteen een stukje aardiger. Dan is NL gelijk weer zo vreselijk zeikerig, onvriendelijk en achterdochtig.
(overigens vind ik Belgen ook altijd aardig! maar wel wat gereserveerder dan wij tactloze Hollanders :) )
veel plezier nog!
Het ligt zeker niet aan NY, maar wel degelijk aan ons, vind ik ook. Bang, bekrompen en negatief. Ik had het niet beter kunnen omschrijven. Intriest. Ik blijf consequent wél mensen de weg wijzen èn vragen. Call it a one-woman-mission.
Het ligt zeker aan ons en ik vind dat je zelfs aan de overkant van de taalgrens al het verschil merkt. In Wallonië durven de mensen elkaar nog goeiendag te zeggen als ze elkaar kruisen op het voetpad terwijl een Vlaming een beleefde knik of glimlach al een brug te ver vindt. Het is in de Walen zelfs ronduit onbeleefd om bij het binnen- en buiten stappen van een winkel niet vriendelijk “bonjour” en “au revoir” of “merci” te zeggen tegen de winkelbediendes! We hebben als schuchtere Vlamingen nog veel te leren, me dunkt…
Wreed he… ’t Zelfde hiero!
In A’dam werden we aangesproken door wat leek een ‘bende hangjongeren’ in een bushokje die vroegen of we een pilsje wilden meedrinken. Terwijl ik nee mompelde en met m’n hoofd schuddend verderliep had het lief reeds spontaan ‘ja, ok !’ geroepen … Bleek dat het allemaal universiteit- en academiestudenten waren die bij wijze van ’testje’ eens wilden zien hoeveel mensen zouden reageren en bij hun komen staan. Buiten wij, niemand dus…
Veel plezier daar, met die lievertjes! :)
Ik ben blij dat het niet aan mij ligt. :)
@Ellen: dat heb ik dus ook, dat ik na een paar dagen hier al niet meer opschrik als iemand tegen me begint te praten, niet meer spontaan denk dat ik lastig gevallen word als iemand in mijn personal space komt en zelf ook al van “great!” begin te doen als mensen me iets zeggen of vragen.
Ik word hier spontaan enthousiaster en minder wantrouwig, na een paar dagen.
Net uit Thailand terug en heb hetzelfde gevoel…
Ik verblijf intussen al 5 maanden in Groningen voor mijn studies. Al in de eerste week hier viel het me op hoe verschillend Nederlanders zijn van ons Belgenvolkje. Spontaan een goeiedag krijgen op straat, in de rij van de Albert Heijn worden aangesproken over je lekkere boodschappen, een helpende hand als je fiets begint te slippen in de sneeuw,… Nederlands zijn heel wat socialer, opener, vriendelijker dan wij. En het is inderdaad even wennen om zomaar te worden aangespoken, gewoon omdat men vriendelijk wil zijn. Maar het went zo snel! Ik vrees dat ik me wel eenzamer zal voelen eens terug in België…
Een vriendelijke goeiendag? Yeeesss
Een pilsje aangeboden krijgen? Yeeesss
Vriendelijk bediend worden in de horeca en in winkels? Yeeeesss
Maar aangesproken worden over mijn boodschappen? Nooo!
Meteen de weg gewezen worden als ik nog maar naar mijn stadsplan grijp? Nooo!
Een haat-liefdeverhouding met mijn landje/afkomst en zijn gewoonten dus :-)
In The Land of OZ is het ook goed toeven – mensen spreken ook daar je spontaan aan.
Ik vrees dat de bekrompenheid inderdaad in ons land ligt – zuur en guur zoals het weer het meestal is.
Helemaal akkoord en dat heeft niet enkel met de grootstad NY te maken, ook in vrijwel heel CA dezelfde ervaring. Maar mispak u ook niet, in het binnenland id kleinere plaatsjes durft men wel ’s de politie op je afsturen omdat je hen toevallig niet echt bekend voorkomt. Van mensen die zich vestigen id USA verwacht men ook een aansluiting bij ‘een’ geloofgemeenschap, wie dit niet doet wordt toch met een scheef oog bekeken…
Misschien zit God er dus wel voor iets tussen.
@March: Of Finland nu een goed vb is qua vriendelijkheid daar heb ik ook mijn bedenkingen bij. Niet dat ze per definitie onvriendelijk zijn maar ‘de Fin’ zou ik toch eerder beschrijven als stug en redelijk afstandelijk.
Wel, dat gevoel had ik nu ook als ik met Kerst in NY was! Ik vond het zalig, echt verfrissend. En ja, negatief en bekrompen zijn de Belgen in ieder geval. Al moet ik na 2 jaar Zürich vaststellen: hier is het spijtig genoeg nog erger :s
Oh nee! Erasmus in Porto is geweldig, Erasmus in Porto is feest, de mensen zijn nooit zo vriendelijk geweest… En nu ik jullie allemaal hoor klagen over België, wil ik helemaal niet meer terug! Kan iemand alsjeblief gewoon even optimistisch zijn? Of doen alsof? Pretty please?
@ Gitte: Klagen en zagen en negatief zijn over het eigen kunnen is ook iets typisch Belgisch. Maar we zijn altijd veel te bescheiden (vergelijk maar eens naar onze Noorderburen) en beseffen niet hoe een dikke naam dit kleine landje in het buitenland wel niet is, hoe goed het hier wel niet leven is (wij kunnen ons de hele social security discussie zoals in de VS niet eens voorstellen) en hoe trots we wel niet mogen zijn op onze europese politici, internationale toptennisters, B-fast-team… Reden genoeg om terug te komen hoor!
Ik verblijf enkele maanden in Palo Alto in California en ik merk precies hetzelfde. Mensen die je op weg helpen en daar écht moeite voor doen. Mensen die vragen van waar je komt en – als je België antwoordt – hun beginnerscursus Frans bovenhalen. Het is ook hoogst besmettelijk: ik begin mensen gewoon aan te spreken als ze ergens naar op zoek lijken te zijn, lach iedereen een goeiedag toe en help zelfs hun fiets de trein op dragen als ze ermee sukkelen. Gewoon omdat dat hier gewoon is. En weet je wat ik erg vind? Dat ik dit na enkele weken terug in België te zijn waarschijnlijk afgeleerd ben.
Zo vriendelijk vond ik de New Yorkers niet, de eerste keer dat ik er was. Vind ze in CA e.o. een stukkie aardiger. Maar ik ben de enige wat betreft de New Yorkers, geloof ik.
En als Nederlander vind ik de Belgen weer een stuk vriendelijker dan de Nederlanders.
grappig wel…
Het ligt inderdaad aan dat tochtgat hier, waar ik na zelfs maar een weekend elders al met tegenzin terugkeer. Al moet ik zeggen dat er precies iets heel langzaam aan het veranderen is. Als ik één keer per week door de vroegochtendlijke straten van ’t Stad naar mijn alternatieve werkplek ga, kom ik onbekenden tegen die gelijk een goeiemorgen zeggen of knikken. En de winkels bij ons in het dorp hebben geen nummertjesmachien staan. Omdat ze van hun klanten geen nummers willen maken. Maar ’t is natuurlijk wel zo dat het helpt als je zelf een aanspreekbare indruk geeft.
@ Evelien: helemaal agreed. Ik studeer in Amsterdam en dat is iets wat mij al van in het begin is opgevallen. Mensen zijn er zoveel aardiger en spontaner! Zelfs de stationmedewerkers, als je daar wat aan gaat vragen lopen ze zelfs een eindje met je mee om je te tonen wat je weten moet, terwijl dat in België helemaal niet zo is – daar krijg je eerder zo’n norse jaweetikveelzoekhetopmetGoogle-blik.
Van dit postje ga ik bijna helemaal janken van nostalgie naar de tijd dat ik in NY woonde. Je klopt helemaal de nagel op de kop hier! En de aanpassingsmoeilijkheden die we hadden toen we terug naar ’thuis’ (Belgenlandje) verhuisden, dat hadden we echt helemaal onderschat. Bijvoorbeeld een buurvrouw uit ons appartementsgebouw die heel bang en afstandelijk keek in de zin van “waar moeit gij u mee?” toen ik een blik wierp in haar buggy en haar feliciteerde met haar baby. Zwanger zijn in de US was op dat vlak heerlijk. Overal waar ik kwam, riepen mensen “what a cute belly” en nog meer lieve dingen. Zullen we het groepsgewijs hier ook wat proberen, zo van die vriendelijkheid? Want zowat iedereen hier in de comments lijkt die warmte hier te missen.