In tegenstelling tot tien jaar geleden moest ik mijn iPhone afleggen, in plaats van mijn allereerste gsm van een brooddoos groot. Op die bewuste iPhone had ik een paar minuten eerder een smsje gekregen van mijn broer over een succesvol afgesloten deal van zijn kersverse bedrijfje. Vroeg ik me tien jaar geleden nog bezorgd af wat er ooit van mijn toen geweldig slungelige broertje zou komen, dan was ik nu vooral blij en trots.

Ik werd deze keer niet begeleid door een moeder die nog tien keer zenuwachtiger was dan ik, en ook qua zenuwen was het eigenlijk niet te vergelijken: in tien jaar heb ik duidelijk al zenuwachtiger makende watertjes doorzwommen. Bij de balie – waar ze precies ook van geen restyling moeten weten- haalde ik een identiteitskaart ter grootte van een bankkaart uit mijn portefeuille, in plaats van een lap de grootte van een gemiddelde floppy disk, en ik kreeg er een kaartje met “computer vier” voor terug.

Computer vier, die duidelijk in geen tien jaar vervangen was. En koptelefoon vier, die alleen maar keihard zijn best lag te doen om hip te wezen in het oostbloklokaal, maar eigenlijk deed denken aan de walkmans uit de jaren tachtig.

Ik klikte me door vijftig vragen, in plaats van veertig, tien jaar geleden.
En net als tien jaar geleden was ik op het einde geslaagd, zelfs met een nog betere score dan toen, al had ik toen nog oceanen van tijd gehad om alles te leren, en nu alleen maar tussen de soep en de patatten.

In tegenstelling tot tien jaar geleden ben ik nu echt van plan om mijn voorlopig rijbewijs te gaan ophalen en eens aan mijn praktijk te beginnen. Had ik dat tien jaar geleden moeten doen met de aftandse Nissan Sunny van mijn ouders, dan mag het nu met de rode Mini Cooper van mijn leaf. En hij is minstens even bang om met mij rond te hotsen als mijn vader destijds was. Zo hoort het ook, vind ik.