Ik heb altijd geleerd dat grote meisjes niet huilen. En dus huilde ik ook niet. Ik kan me tot aan mijn achttiende maar gigantisch weinig momenten herinneren waarop ik in het openbaar heb gehuild. Misschien zelfs maar één. En in familieverband misschien twee, maximum drie keer. Het was gewoon iets dat ik niet deed. Je had huilende mensen, en je had mensen zoals ik.
Ik ben beginnen huilen toen ik Youri leerde kennen. Dat klinkt vreemd, en triest voor Youri, maar gelukkig deed ik het niet de dag zelf al. Waarschijnlijk pas een jaar nadat we elkaar tegen het lijf waren gelopen. Geen idee wanneer precies, maar opeens kreeg ik het gevoel dat huilen niet zo schaamtelijk was. En het deed bijwijlen geweldig veel deugd, dus huilde ik bij Youri verschillende keren zo hard dat mijn ogen er bijna uitvielen en mijn mascara iets deed dat leek op wat Arnold Schwarzenegger going on heeft in Commando.
Ik ga blijkbaar steeds verder. De laatste weken huilde ik terwijl ik over straat liep, liet ik me schaamteloos gaan tijdens een uitzending van Trinny en Susannah: Missie Vlaanderen, zat ik te janken op de plaats waarvan ik altijd had gezworen dat ik er nooit van zijn leven zou janken, en een paar dagen geleden voelde ik de tranen over mijn wangen stromen terwijl ik iets zat te eten in ons stamrestaurantje. De garçon die ons al jaren bedient keek bezorgd, maar deed tegelijk alsof hij het niet zag. Very sympa, vind ik dat. En dan ben ik nog die keer vergeten dat ik huilend uit een tea-room ben moeten stappen omdat ik een bejaarde man had horen vertellen hoe eenzaam hij was sinds de dood van zijn beste vriend.
Neen, ik ben niet zwanger. En ja, ik vind het stiekem geweldig dat ik zo ver ben dat ik mezelf niet meer te pletter slik om tranen tegen te houden, maar ze gewoon keihard laat komen als het niet meer gaat. Ik moet alleen nog iets vinden tegen die uitlopende mascara, want dat is echt geen zicht.
Ik heb dat ook. Hoe ouder ik word, hoe moeilijk ik het heb met zo een dingen (vooral als het gaat om iemand verliezen). Geen idee hoe dat komt eigenlijk. En ik kan ook zo melancholisch zijn bij momenten. ‘Het Dorp’ van Wim Sonneveld kan mij echt aan het janken krijgen.
Ah, ik ben blijkbaar niet de enige die daar last van heeft :-) Sinds ik samen ben met mijn vriend huil ik mij ook te pletter met periodes, en niet omdat het slecht gaat tussen ons, in tegendeel, ik huil om al de rest dat slecht gaat in de wereld, of toch in mijn wereld. Absurd, alsof al die tranen van jaren eruit willen, ik ben officieel een softie geworden !
Goh, bennekik blij dat ik dus niet de enige ben !! Heelder dagen veeg ik hier tranen weg, van blijdschap, verdriet of ontroering, het maakt allemaal niets uit, stromen doen ze ! Mannekes, ik schiet vol bij het minste en dat kan dus ook een oud madammeke op straat zijn, of iemand op den teevee die er zo geweldig gelukkig uitziet omdat ze een wasmachine gewonnen heeft ( ’t is gelijk of dat ik daar meteen een heel levensverhaal bij zie, van veel miseries en nu eindelijk eens sjanse !! of zoiets).
Enne euh … ik wil niet vervallen in de Grote Clichés, maar het verbetert er niet op eens je ne kleinen gekregen hebt … Ik wist niet dat het nog erger kon, maar sindsdien dus wel, nu ben ik nergens meer veilig… zucht.
Maar afijn, ben dus niet alleen, juij !!
Het betert inderdaad niet met ouder worden, alleen leert ge dan dat er ook waterproof maskara bestaat.