“Doe maar, vraag het maar aan die mevrouw”, zeggen mensen soms tegen hun kinders als die iets van mij gedaan moeten krijgen op de trein, ofzo. Ik glimlach dan wel mijn allerliefste mevrouwenglimlach naar het kleine grut in kwestie, maar diep vanbinnen sterf ik een beetje. Sinds wanneer ben ik een mevrouw?
Misschien ligt het aan het leeftijdsverschil, hield ik mezelf lang voor. Als kind dacht ik ook altijd dat je volwassen was op je tiende, omdat ik niet verder kon tellen. Dus als mama’s het over mij hebben tegenover hun kroost als zijnde mevrouw, dan is het omdat ze meisjes associëren met zesjarigen, troost ik mezelf al een tijdje.
Tot dit weekend.
Ik zat zondagmorgen slingerziek bij de dokter van wacht, uitgerust met een keelonsteking en een lading koortsaanvallen om u tegen te zeggen. “Ik heb heel de nacht geen oog dicht gedaan van de pijn en de koorts”, zei ik tegen de dokter.
“Hoeveel koorts heb je precies?”, vroeg de dokter.
“Geen idee, ik heb geen thermometer in huis”, zei ik, naar waarheid.
“Dan zal je er eentje moeten vragen voor je moederdag”, sprak de man jolig.
“Haha”, zei ik.
En in mijn hoofd dacht ik: “WHAT THE FUCK?! Sinds wanneer zie ik eruit als een moeder, in hemelsnaam?! SINDS WANNEER?!”.
Ik kan toch echt zweren dat ik tot een jaar geleden nog aanzien werd als een meisje, hoor. *huilie* En niet als iemand die keihard tegen haar menopauze aan het aanhikken is, dammit.
Had dat gevoel overlaatst ook toen een puber me het uur vroeg met ‘meneer’ erachter… bleh! (ben 30 by the way)
Pfff, wacht maar tot je echt een “mevrouw” bent …
LOL, leve je herkenbare vertellementen :-))
Op m’n 28ste vroegen ze me eens in Delhaize, toen ik commissies deed voor een BBQ en er een fles Fiero op den band stond, of ik al 18 jaar was, want ja, dat moesten ze wel vragen, want dat stond zo in de wet … Ik stond met m’n mond vol tanden ! Erg vond ik het niet, want ik vond de blik op die madam haar gezicht wel de moeite waard toen ik zei dat ik tien jaar ouder was, maar dat ik het wreed apprecieerde, want dat zou beloven, als ik 50 zal zijn, schatten ze me 40 , ideaal !!
En opeens ben ik dus nu ook die “mevrouw” van “vraagt het ne keer aan die mevrouw” … Amper drie jaar later. Geen idee waar het aan ligt !!
Hoe had je het dan wel graag gehoord ? “vraag het ne keer aan die mevrouw..” klinkt toch zeer beleefd ? “dat meisje” is te kinderachtig, “die dame” te chique of “die persoon” dat gaat toch ook niet ??
@Kirsten: “dat meisje” had ik wel oke gevonden. Zit ik in de ontkennende fase, denk je? :)
Ik vind ‘juffrouw’ wel een mooie alternatief.
Van ‘mevrouw’ moet ik ook altijd een beetje kokhalzen,en dan zeggen ze: ‘Mama, waarom moet die mevrouw kokhalzen?”
EN ZO KUNDE BLIJVEN DOORGAAN NATUURLIJK.
Ja, dat gaat zo snel. Ik weet nog dat ik zo’n 22 was en een mevrouw (die echt wel een mevrouw was) wilde mijn mama niet geloven toen ze zei dat ik echt wel al mijn middelbaar achter de rug had. Of grinnikte omdat iemand zei “zo leuk, 3 generaties samen op stap” toen ik met mijn mama en zus op vakantie was. En toen stapte ik plots met een kinderkoets rond en gingen die gastjes van een jaar of 20 die me vroeger wel eens nagekeken zouden hebben zo van “hebde hulp nodig met die poussette mevrouw?” en toen kon ik wel janken want 27 dat was toch nog geen leeftijd voor MEVROUW? Ik neem aan dat ik me er maar eens bij moet neerleggen dat 29 nu eenmaal geen 19 meer is zekerst?
Hmm, 4 jaar terug (op mijn 23ste) kreeg ik ook al rozen bij de Delhaize op moederdag. Daar was ik ook niet bijster happy mee. En als nieuwe kennissen/collegas me vragen of ik al kinderen heb verstar ik steeds (“zie ik er zo uit gast?”) maar nu ja, mijn ma kreeg ook haar 1ste kind op haar 27ste.
Sinds ik op mijn 21ste naar Antwerpen verhuisde viel het me op dat ik sowieso mevrouw of ‘madam’ genoemd word. Dus t is misschien locatiegebonden.
Aan mij ligt het niet zou ik denken, zaterdag in Tongeren werd ik nog op 19 geschat (toen moest ik ook eens goed lachen)
Toch een vorm van beleefdheid hoor… Als ons dochter van zes bij ons in de winkel is, dan wil ze persé helpen.. oa facturen geven aan de klanten… Alles wat ouder is dan tiener is mevrouw of meneer… Als ze mee mag met ons naar beurzen, dan vind ze het jammer dat er alleen “mensen” waren… en geen andere kinderen … tja wat moet je daar idd op zeggen :-)
Grappig en herkenbaar. Toen wij in 2007 op huwelijksreis waren in the USA moesten wij op restaurant ook steeds onze ID bovenhalen om te bewijzen dat we echt wel ouder waren dan 21 om wijn te kunnen bestellen.
Op een zekere avond heeft onze garçon zelfs een poll onder het andere restaurantpersoneel gehouden om te schatten hoe oud wij waren (26 en 27)
Ondertussen geef ik een jaar les in het secundair onderwijs en ben ik het ge-mevrouw al gewend want zo moeten de leerlingen ons aanspreken. Al voel ik mij nog altijd geen mevrouw met mijn 29
‘Mevrouw’ geeft me de kriebels. Dan wil ik spontaan heel hard beginnen terugrennen. In de tijd. Wat zal dat zijn als ik eens echt een mevrouw ben? Volens mijn geest kan dat nog wel even wachten. Mooi zo.
I know the feeling … Lees mee op http://controletoren.wordpress.com/2008/07/02/meisjes-en-mevrouwen/
Wat een leuk kind ben jij zeg!
Het kan nog erger… Ik kan tegenwoordig zelf niet meer rustig gaan winkelen want de voorbije weken werd ik al verschillende keren aangesproken met “Mevrouw, waar hangt dat t-shirtje?” of “Mevrouw, waar kan ik dit boek vinden?”…
NEEN, ik werk niet in de WE of in de bibliotheek of in eender welke andere winkel!! En ik ben met mijn 23 lentes al helemaal nog geen mevrouw! *rolls eyes*
je ziet er gewoon heel vruchtbaar volgens die dokter ;)
O o, ik was hier een tijdje niet meer geweest, maar verdorie, waarom niet, vraag ik me af als ik hier alles inhaal-lees. Dit blijft toch één van de beste blogs!
Ziezo, even wat complimentjes gestrooid, dat mag al eens.
En voor de rest: toen ik zeven jaar was, kreeg ik eens een paar oorringetjes “voor mijn moederdag”.
“Omdat ik later ook moeder ging zijn”.
Nou, het voelde en voelt nog steeds raar aan, maar lief was het wel!