Monthly Archives: mei 2010

hoe lilith’s loopcarrière in het slop raakte

homerloopt.jpgGeen oog heb ik dicht gedaan de nacht voor de wedstrijd. Misschien is dat overdreven, maar toch echt heel weinig ogen. Ik gok drie. En toen de dag ineens was aangebroken, toen moest ik toch echt toegeven dat ik zenuwachtig was. Al helemaal bij aankomst in het lopersdorp, waar het vol liep met mensen met een professionele lopersuitstraling en ditto kuiten. Ik dacht alleen maar: “Laat dit allemaal goed komen, o heer”.

En toen was het ineens een half uur voor de start, en kwam het afscheid. Ik gaf mijn levenspartner, die zichzelf ondertussen in sportkledij had gehesen, een zoen, wenste hem veel succes, en reed samen met mijn schoonvader naar de meet. Want ik mag een tijdje geleden dan wel overmoedig beweerd hebben dat ik samen met mijn leaf wel eens zo’n loopwedstrijdje van 5 kilometer zou tackelen, twee weken voor de desbetreffende wedstrijd viel ineens mijn frank dat ik dan beter eens zou beginnen trainen. En toen was het koud. En toen zei ik: “Jij gaat dat goed doen, liefste. En ik ook, langs de kant”.

Het moet gezegd: het kriebelde geweldig toen ik tijdens de wedstrijd al het lopend geweld over de meet zag komen, en toen ik mijn geliefde veel sneller dan verwacht zag finishen was ik zo trots dat mijn hart bijna uit mijn borstkas sprong. Mijn lief liep op de warmste dag van het jaar zijn eerste vijf kilometer, en hij deed dat geweldig. En hij kreeg een medaille. En heb ik al gezegd dat ik trots was?

medaille.jpg

Ik was niet alleen trots, toen ik zag dat er mensen waren die meer dan 45 minuten over 5 kilometer deden dacht ik zelfs dingen als: “Maar allez, ik kan dat veel beter, en rapper”, en “Volgende keer doe ik ook mee”.

En toen ging ik maandagavond voor het eerst in zeker twee maanden weer lopen. En bleek dat mijn fysieke conditie werkelijk om dood te vallen zo slecht is. U moet weten dat ik maanden heel goed heb gelopen, en niet bepaald bijzonder veel moeite had met een kilometer of vijf. U moet ook weten dat ik maandag bijna dood viel langs de vaart na vijf minuten. PIJNLIJK. En ook: VETROLLEN. DIK GAT. FAILLURE FAILURE. (haha @ de ironie of it all, eigentlik). PAARS HOOFD. Alles dat ik heb opgebouwd, weg met de noorderzon.

Ik eis het terug. Inclusief strakker lijf, broek die van mijn gat valt en de mogelijkheid om meer te boefen zonder bij te komen. Al is het het laatste wat ik doe, ik wil hier binnenkort ook zo’n foto van ik die in een medaille bijt, en liefst niet vanuit een ambulance. Dat zou zo ongelooflijk schoon zijn.

lilith ziet Bercy evolueren

bercy.jpgBercy S.

Ik ken haar niet, en toch heb ik haar in de loop der jaren zien evolueren. Van jong maar vast wel veelbelovend een jaar of zes geleden, naar een vaste waarde een tijdje later. En als ik Bercy nu in mijn richting zie lachen zie ik in haar een zelfzekere-niet-meer-zo-piepe vrouw met een hip brilletje en een niet dood te kloppen hoop voor de toekomst. Zij straalt iets uit van “Ik, Bercy S., ben er klaar voor! Stem CD&V, denk Bercy in het kotje!”. Op de affiche kan je nooit haar vingers zien, maar volgens mij durft ze er zelfs bij wijzen.

Geen idee waarom, maar ik vind het bijzonder aangenaam om alle vaste gezichten op de verkiezingsaffiches langs Ieperse wegen samen met mij ouder te zien worden. “Hey”, denk ik dan, “Kijk naar Bercy! Haar haar ligt precies helemaal anders en ze heeft een andere bril. Machtig.” En u moet weten dat ik desbetreffende Bercy nog nooit in the flesh heb mogen ontmoeten, laat staan dat wij met elkaar van gedachten konden wisselen over haar huidige montuur en die van de vorige campagnes. Maar je weet natuurlijk nooit wat zo’n blogpost los maakt.

Het kan ook anders. Bij één bepaalde naam denk ik sinds jaar en dag : “OE. VEEL TANDVLEES.” Maar daar kan de arme man natuurlijk ook niet veel aan doen. Of vrouw. Ik besef dat. En toch denk ik het zonder ook maar één beurt over te slaan.

Soms kom ik het hoofd tegen van iemand waar ik ooit ik mee heb samengewerkt in de donkere dagen dat ik nog moest werken om mijn geld te verdienen. Op de foto is de nek onder het hoofd van de collega waarvan sprake gehuld in een superdikke wintersjaal. En iedere keer dat ik het hoofd zie denk ik -misschien een tikje te streng- “Fail”.

En dat er beter wat langer was nagedacht over het seizoen waarin de volgende verkiezingen vallen, in plaats van over de couleur van de dikke vette wintersjaal.

(Oranje).

Met zo’n dingen zie ik Bercy eerlijk gezegd toch niet rap afkomen.

Ook lilith deed haar communie

communie.jpgEr wareert een stokje door blogland. Te zien aan hoe vaak het mij al is toegegooid de laatste dagen (*telt op vingers* Nul keer, meerbepaald) is mijn populariteit in blogland tanende, maar dat laat ik niet aan mijn hartje komen. Dan inviteer ik mezelf wel op het feestje!

Ik weet dat ik ooit mijn eerste communie heb gedaan, en dat daar ook een kaartje bij hoorde waarop ik in mijn kindergeschriftje “Herinnering aan mijn grote dag, Vlamertinge, de zoveelsten mei van 1987” had geschreven, maar dat kaartje blijkt op dit eigenste moment onvindbaar.

Gelukkig is er wel nog fotografisch bewijs van het feit dat ik boelkloedig de kop van het traditionele ijslam heb gesneden, waarna ik verlegen mocht ruiken aan een blad dat mijn kleine broer onder mijn neus hield. De precieze context van dit schone tafereeltje ontgaat mij volledig, maar neemt wel enigszins de aandacht weg van het vreselijke bloemenkleedje waarin ik mijn grote dag mocht beleven.

ijslam.jpg

Al doet de trotse blik van mijn tante F. vermoeden dat kleedjes die eruit zien alsof er net een pastelclown op heeft gekotst in die tijd gewoon supermegakoddig gevonden werden.

Voor de rest had ik een betrekkelijk normale jeugd, waarin al eens wild carnaval werd gevierd voor de gordijnen in onze woonkamer. Het feestje eindigde immer met overgeven in de kamerplant, dat kan ik jullie wel vertellen!

carnaval.jpg

Denken wij ook allen terug aan de tijd waarin de combinatie lichtblauw met paars nog helemaal niet zo strafbaar was als nu, en mijn benen drie keer bruiner waren dan ze daarna ooit nog geweest zijn.

siblingst.jpg

Om deze prachtige trip door memory lane af te sluiten: ikzelve, mijn ouders en mijn kersvers broertje, in een zetel in ons eighties appartement in Duitsland, alwaar wij woonden. Ik had toen al door dat in de lens kijken als er een foto van je genomen wordt helemaal the next big thing was. Dode beesten laten slingeren op de platendraaier zou echter dra en jammergenoeg een stille dood sterven, qua interieurdecoratietrend.

interieur.jpg

En nu wil ik de communiefoto’s zien van Michel, sunnymoon en kruimels, graag!

Op mijn derde moederdag zonder moeder

moederdag3.jpg– kan het nog altijd even confronterend zijn als op de eerste
– overkomt het me nog zelden of nooit dat ik schrik omdat ik haar onbewust even wilde bellen, en vergeten was wat er gebeurd is
– ben ik vergeten wat mijn laatste moederdagcadeau was, en vind ik dat om de één of andere reden heel akelig
– betrap ik mezelf erop dat ik het moeilijk krijg als ik de laatste liedjes hoor waarvan ik weet dat mijn moeder ze ook nog heeft gekend. Deze bijvoorbeeld, en deze
– ben ik een beetje trots als het gezichtenherkenningsprogramma van iPhoto mij en mijn moeder door elkaar haalt
– besef ik dat ik mezelf te weinig tijd heb gegund om bepaalde dingen te verwerken
– probeer ik die tijd nu beetje bij beetje in te halen, door me erbij neer te leggen dat er soms nog veel en onverwacht verdriet is, in plaats van het weg te duwen
– kan ik haar nog altijd out of the blue ineens keihard missen
– heb ik het nog altijd niet over mijn hart gekregen om haar nummer uit mijn gsm te wissen, of haar nickname uit mijn MSN-lijst

Pakt uw aller moeders dus maar eens goed vast morgen, indien dat mogelijk is. Liever een keer te veel dan te weinig, gelijk ze zeggen.

mama500.jpg

(die tekening op haar bovenarm? Een plaksticker van bij een sjiklette. Het was me er eentje, mijn moeder. :) )

De situatie zoals ze zich jammergenoeg ontwikkelt

begeleidrijden.jpgOke, dus toen waren we aangekomen bij rijles drie, aka de les waarbij Youri aanwezig moest zijn op de achterbank. En zie, het ging vlotjes, en hij was niet banger dan op een gemiddelde achterbank, en ik deed de autostrade alsof het niets was en kreeg aan het einde van mijn zes uur complimentjes van de meester en de beste wensen voor mijn toekomstige chauffeurscarrière. Met honderdtachtig kilometer op mijn teller was ik een beetje euforisch. Wie had gelijk ooit gedacht dat ik zo’n natuurtalent zou zijn qua autorijden?! WIE?

Waarop we de dag erna gingen picknicken, mijn leaf en ik.
Waarop hij zei: “Rij jij anders naar huis?”.
Waarop ik: “Awel ja, waarom niet?”.
Ik kon op dat moment namelijk extreem geweldig goed autorijden.

Waarop ik bijna een oldtimer uit de jaren stilletjes ramde bij het uit de parkeerplek manouvreren (aja, ik had dat nog nooit moeten doen), vier keer stil viel bij het oversteken van de eerste straat (aja, de auto van de rijschool was een diesel, de knalrode bolide blijkbaar een naft), en toen zo hard mijn zelfvertrouwen verloor dat ik wel nog ben thuis geraakt zonder grote accidenten, maar nu al een week niet meer heb willen rijden.

Want ik haat auto’s. En rijden. En iedereen die er ooit nog iets over zegt. Laat ons afspreken dat dit allemaal nooit is gebeurd. Kijk daar! Een dood vogeltje! :'(