* beseffen hoe geweldig mijn leven nog was -een paar dagen geleden, amper- toen ik nog alles kon doen dat ik wilde en niet opgesloten was in een kleine warme kamer. Ik had het beste leven ooit

* van de ene receptenwebsite naar de andere surfen en bijna verdrinken in mijn eigen kwijl

* me inbeelden wat ik allemaal zou kunnen eten als ik mocht. Zelfs een boterham met smeerkaas lijkt na meer dan 48 uur zonder eten of drinken een decadente prinsenmaaltijd

* eindelijk verder kijken naar Desperate Housewives. Ik keek samen met mijn mama, en we vonden het geweldig. Ik ben na haar dood nooit meer herbegonnen, maar nu dus wel. Het is nog altijd geweldig

* me geen vragen proberen te stellen bij alle genante vragen die ik al heb moeten beantwoorden met betrekking tot dingen waar ik anders nooit naar gevraagd word, en al helemaal niet door totale vreemdelingen. Ja, ik heb het over die dingen, ja. Ik heb iets aan mijn darmen, namelijk

* videochatten met mijn leaf. De verpleegsters zouden dat moeten zien, ze worden zot, dunkt mij

* lezen. Op dit moment “Alleen maar nette mensen” van Robert Vuijsje. Ik hou er wel van, geloof ik

On a brighter note: na een scan gisteren bleek dat het scenario al bij al geweldig hard meevalt. Ik moet niet geopereerd worden, het probleem lijkt zich vanzelf te hebben opgelost, en! Ik mag vanaf morgen weer een beetje beginnen eten. Joy!

Als alles goed gaat mag ik maandag naar huis. Ik zal doen alsof ik niet heb gehoord dat het morgen dertig graden wordt, als het niet geeft.