Je hebt van die mensen die standaard de longen uit hun lijf moeten lopen om de trein te halen die ze nodig hebben om ergens te geraken. Ik weet dat, want ik zie ze lopen door het raampje van dezelfde trein. Waar ik dan al gemiddeld een kwartier opzit, te wachten tot hij vertrekt. Dat is het verschil tussen mij en die mensen. Zij lopen daar en ik zit hier. In mijn raampje.
Ik ken ze maar al te goed, die mensen. Ik heb er namelijk heel wat rondlopen in mijn omgeving. Ik weet dat ze, nadat ze bijna hun trein hebben gemist, toch nog te laat zullen komen op hun afspraak, omdat ze alles net iets te slordig hebben getimed en alles daardoor in het honderd begint te lopen. Omdat de trein vertraging heeft. Omdat de bus daarna niet komt opdagen. Waarop hun afspraak beslist om dan maar te vertrekken.
Waardoor alles echt helemaal voor niets is geweest. Waardoor de wereld en de rest van het universum compleet naar de haaien gaat en alle vlinders opeens sterven in een park in Japan.
Mij niet gezien. Ik behoor tot de groep mensen die altijd te vroeg is. De groep die al deze bovenstaande mogelijkheden incalculeert, samen met de optie dat ik wel eens zeven keer verloren zou kunnen lopen voor ik er ben. Mijn rekensom is: reëele rittijd + alles gaat fout + ik loop zeven keer verloren + ik heb nog tijd om vooraf een koffietje te gaan drinken.
In een stationsbuffet, bijvoorbeeld, zoals vanmorgen het geval was.
Een stationsbuffet alwaar ik – die per definitie een minuut te vroeg op het rempedaal begint te duwen voor een kruispunt en doorgaans al een halve werkdag achter de rug heb als u zich nog eens omdraait, ja u daar!- naar mijn medebuffetgangers keek en me de bedenking maakte dat dat toch wel extreem vroeg is, grote pinten en blonde Leffes drinken om negentien na acht ’s morgens.
Altijd veel te vroeg en ook nog eens extreem judgemental, zo kennen we me wel.
Yup, zo kennen we me zeker.
En ik ben dan diegene die naast jou in die lege trein zit te wachten tot de trein vertrekt.
Ik ben ook altijd veel te vroeg en calculeer ook allerlei doemscenario’s in, in mijn reistijd. Je bent dus niet alleen :-)
Grappig, ik ben net zo! :) Standaard een kwartier te vroeg op kantoor.
oei… ik voel mij kei hard aangesproken.
allé, over dat te laat komen hé, ni die blonde leffes.
Doe mij maar nen donkere.
@FiloSophietje: pas op, ik vind dat allemaal niet erg hé, dat er zo’n mensen bestaan. Ik vind het precies alleen erg voor die mensen.
Ik kan me zo’n leven niet voorstellen omdat het me allemaal veel te zenuwslopend lijkt, en omdat ik zenuwslopende dingen liefst probeer te vermijden.
Maar voor veel mensen lijkt zo’n bestaan perfect te marcheren. :)
*als u zich nog eens omdraait* en *negentien na acht ’s morgens*
Eum, als u nog rustig een koffietje zit de drinken in het stationsbuffet ben ik al bijna een uur aan het werk zowaar! Alwaar ik mij dan nog eens omdraai om de waterkoker in gang te zetten, en mij nog eens uitrek, aangezien ik weer veel te vroeg uit mijn bed moest.
ja awel hé …
eigenlijk is dat best zenuwslopend.
ik vrees dat dat den eeuwige procrastinator in mezelf is. zo weten dat ik binnen 10 min. zeker moet vertrekken, maar toch nog effe de tv aanzetten om het begin van CSI te zien.
ohmygod, hoe confronterend, zo naar uwen blog komen…
Nen duvel aub! ;-)
#pippipebbles: dat is laat voor mij, zulle. Het is 6u40 en ik zit al online. :'(
Oef, ik dacht al dat ik abnormaal vroeg ging werken…
Om 6u40 al aan de computer zitten vind ik ook nogal neigen naar een verslaving, maar omdat ik uw blog nogal graag lees, is het u vergeven!
*voelt zich nogal aangevallen nu ze net zit uit te dokteren wat de laatste trein is die ze ’s morgens moet nemen om toch nog op tijd op de nieuwe job aan te komen*