De eerste keer dat ik mijn loopschoenen aantrok om te gaan doodvallen met Evy Gruyaert langs de vaart was ergens in 2007. Toen liep ik vooral om even weg te zijn van de dagen vol chemotherapie en gesprekken over morfinepleisters, en ik was al lang blij als ik er eens in slaagde om drie minuten te lopen zonder voortijdig mijn handdoek in de ring te gooien.
En toen gebeurde wat gebeurde, en stierf mijn moeder, en gaf ik op. En toen herbegon ik weer. En gaf ik toch weer op. En toen kocht ik samen met mijn leaf dure loopschoenen in Berlijn, en zo’n Nike+-trackertje. Ik liep weer. Tot ik in het ziekenhuis belandde en zes weken bijna niet kon stappen, laat staan lopen. En toen herbegon ik weer. Van zo goed als nul. Tot ik weer in het ziekenhuis lag. Weer een serieus stuk naar af.
En toch, maat. Ik loop al meer dan drie jaar, op die manier. En ik blijf lopen. Neen, ik ben geen talent, en neen, ik ben niet sneller dan de gemiddelde grootmoeder op weg naar de markt, maar ik denk niet dat ik me al ooit zo lang en hardnekkig heb vastgebeten in iets waar ik eigenlijk feitelijk volgens mij niet eens voor gemaakt ben. Hell, ik heb nog steeds niet veel verder gelopen dan een kilometer of vijf, en toch heb ik het nog altijd niet opgegeven.
“Vijf kilometer, bahahahaaaa!”, hoor ik de echte lopers en Tom Waesen die mijn blog lezen roepen, en ze hebben vast gelijk. Natuurlijk hebben ze gelijk. Maar voor een lege fakke als ik is 5 kilometer lopen nog altijd alleen maar ongelooflijk ongelooflijk.
En ver, dat ook.
Zeven jaar. Zo lang is het vandaag geleden dat ik Youri tegen mijn gilet trok in een kokend heet Barcelona.
* Amsterdam is een superfijne stad. Maar echt. Vol kleine winkeltjes, en toffe kroegetjes, en zatte Duitsers en Hollanders die met vlaggen door de winkelstraten lopen en oerkreten roepen waar geen touw aan vast te knopen valt. Al kan dat ook te maken hebben gehad met het WK, eigenlijk.
* bloggen. Ik heb wel zin, en zelfs inspiratie, maar door een change of plans wat mijn werk betreft heb ik het ineens drukker dan ooit. Waarover later meer, dat spreekt. 
En toen begon de miserie. Wij fietsten en fietsten, en wij kwamen wij wel om de zoveel tijd een bordje tegen waarop “Zaanstad” stond, met een wijzend pijltje, maar veel dichter leek Zaanstad toch precies niet te komen. En dat was jammer, want wij waren eigenlijk onderweg naar een dol zangfeest op het water dat eens per jaar in Zaandam werd georganiseerd, en nu vast extra dol zou zijn dankzij de pas gebeurde overwinning van Nederland tegen Brazilië op het WK foebel.
Ik weet niet hoe het met u gesteld is, maar in al mijn jaren hotelervaring is het me nooit of te nimmer overkomen dat er post voor me was op het moment dat ik incheckte. Tot nu. Samen met mijn kaartje voor de kamer kreeg ik bij aankomst een joekel van een envelop, met mijn naam op. Wat het eenderetespannend maakte, want plots voelde ik me in Mission Impossible. 
Ik weet niet of u er al eens op heeft gelet, maar deze blog is nogal reclamevrij. Dat heeft te maken met het feit dat ik al jaren systematisch neen zeg tegen de voorstellen om hier bannertjes te plaatsen tegen betaling. Ten eerste ben ik bang dat het mijn blog lelijk zal maken, en ten tweede ben ik bang dat ik op een bepaald moment telefoon ga krijgen van één of andere belangrijke CEO omdat ik al vier dagen niet heb geblogd. “EN OF IK WEL BESEF WAT DAT HEM KOST?!!!”. En dat ik er zo wel persoonlijk voor verantwoordelijk ben dat hij Roger van het magazijn zal moeten ontslaan hé juffrouwtje. Die mens heeft vier bloedjes van kinderen. En al. En dus verdien ik helemaal niks aan deze neringdoenerij.