En toen begon de miserie. Wij fietsten en fietsten, en wij kwamen wij wel om de zoveel tijd een bordje tegen waarop “Zaanstad” stond, met een wijzend pijltje, maar veel dichter leek Zaanstad toch precies niet te komen. En dat was jammer, want wij waren eigenlijk onderweg naar een dol zangfeest op het water dat eens per jaar in Zaandam werd georganiseerd, en nu vast extra dol zou zijn dankzij de pas gebeurde overwinning van Nederland tegen Brazilië op het WK foebel.

“De boten varen langs tussen twee en drie uur”, stond er op het blaadje dat ik van holland.com had gekregen. En aangezien Zaandam een half uurtje fietsen was zouden wij dat perfect halen. Met voorsprong.

Toen viel onze frank dat wij al langer dan een half uur aan het fietsen waren, en nog geen zingende Hollander hadden gespot. En toen gingen we dus even op een kaartje kijken. En hoe hard we ook keken, wij hadden werkelijk geen idee waar we waren.

“Vinden jullie het zo’n beetje?”, hoorden wij plots van achter ons. Aan ons gesukkel was duidelijk te zien van niet. De brave inboorling die ons kwam helpen duidde met zijn vinger een plekje op de kaart aan, waarvan ik had vermoed dat we er al mijlenver voorbij waren. En dat hij ons dat nu zou meedelen.

“Jullie zijn nu hier”, sprak de man. Ik voelde mijn wereld onder mijn huurfiets instorten. “We moeten naar hier”, piepte ik. “Ow, maar dat is nog een heel end, hoor”, zei de man. “Zekers vijftien kilometer, op zijn minst”. Wat meteen impliceerde dat de man ons niet capabel zag om zo’n afstand te befietsen. Wat wel eens kon kloppen, want ik was nu al nogal bekaf. “Doen we!”, zei ik, tot mijn eigen verbazing.

Toen kon ik nog lachen. Tot ik besefte dat je, als je meer dan vijftien kilometer heen fietst, ook nog eens meer dan vijftien kilometer terug moet fietsen. Ook als het plots harder begint te waaien en het ernaar uit ziet dat je binnen de drie minuten de storm der stormen op je nek zult krijgen. Op je velootjen in de polders.

Om een lang verhaal kort te maken: enter de ontdekking van de fietsknooppunten, gelukkig. Bordjes met cijfertjes, en als je die volgt, dan kom je er wel.

En als je tegen wind fietst met een froufrou zoals die van mij, dan is de kans groot dat je innerlijke Gella Vandecaveye boven komt, ineens. Daar moet ik toch nog iets op vinden.

Anyway, geloof het of niet, maar in de omgeving van Zaandam ben ik nogal verliefd geworden op fietsknooppunten. Ik was zo hard gefascineerd dat ik vergat hoeveel pijn mijn onderrug deed. (onderrug, zei ze..) En hoe stom fietsen is, als er ook auto’s bestaan. En hoe ver een kilometer is als er geen motoren aan te pas komen. Ik vond het zelfs niet erg toen bleek dat het zangfeest al lichtjaren voorbij was tegen de tijd dat we Zaandam eindelijk bereikten.

Het gaf allemaal niet, ik was over the moon vlievd op de fietsknooppunten. (l) Zo verliefd dat ik al helemaal overwoog om alle fietsnetwerken van België te gaan afleggen, elk weekend vier, van zodra we weer thuis waren. Youri en ik, langs watertjes en polderlandschappen, over heuvels en alles, van knooppuntje naar knooppuntje.

Sinds ik weer thuis ben kunnen ze me evenwel allemaal pardoes weer gestolen worden, die hele knooppunten. Ik ga echt niet op een velo kruipen als Youri mij ook even in de rapte met de auto kan brengen, zulle.

Allez ja, witwel.