Ik weet niet of u er al eens op heeft gelet, maar deze blog is nogal reclamevrij. Dat heeft te maken met het feit dat ik al jaren systematisch neen zeg tegen de voorstellen om hier bannertjes te plaatsen tegen betaling. Ten eerste ben ik bang dat het mijn blog lelijk zal maken, en ten tweede ben ik bang dat ik op een bepaald moment telefoon ga krijgen van één of andere belangrijke CEO omdat ik al vier dagen niet heb geblogd. “EN OF IK WEL BESEF WAT DAT HEM KOST?!!!”. En dat ik er zo wel persoonlijk voor verantwoordelijk ben dat hij Roger van het magazijn zal moeten ontslaan hé juffrouwtje. Die mens heeft vier bloedjes van kinderen. En al. En dus verdien ik helemaal niks aan deze neringdoenerij.

Heel soms, als ik nieuwe schoenen wil kopen en besef dat ik dat beter niet zou doen denk ik: “Hell, als ik nu eens elke maand een vast bedrag gestort kreeg om een beetje te bloggen. Een vast bedrag om helemaal aan schoenen uit te geven, man. Hoe fantastisch zou het niet zijn?!”. Maar dan bedenk ik me dat geld niet het enige is in het leven, o neen. Dat het gaat om liefde en waardering en niet om de harde dukaten die mij zomaar in de schoot zouden gegooid worden voor wat geblog van mijn kant.

Om al deze bond zonder naamtalk wat te compenseren spring ik dan ook gaarne op een aanbieding in natura, op zijn tijd. Een tripje naar Amsterdam, bijvoorbeeld, mij aangeboden door Holland.com in ruil voor een verslag. Reisjes, daarmee mogen ze mij namelijk elke dag om de oren gooien.

En dus trokken mijn teerbeminde en ik afgelopen weekend richting Hup Holland Hup, de dag na de overwinning tegen Brazilië. Voor mij was het de tweede keer, als je een schoolreis op mijn veertiende waar ik letterlijk niks meer van weet meetelt, en van Youri ook zoiets, met evenveel herinneringen.

Aangezien er nu vast minder wiet mee zou gemoeid zijn hoopten we op beterschap.

* Wordt vervolgd, compleet met vertellingen over arrogante chinezen, een ontluikende liefde voor fietsknooppunten en een shitload aan mannen zo wit als vanille-ijsjes.