Monthly Archives: augustus 2010

had ik dat nog niet verteld, misschienst?

wedding-rings.jpgHad ik dat nog niet verteld, dat we gingen trouwen?

Superveel romantiek stellen jullie er zich best niet bij voor. Ik ben niet samen met iemand die ervoor zorgt dat ik al heel onze relatie bijna zot word als hij iets te dicht van de grond komt met zijn knieën. Daarin waren we al van in het begin redelijk duidelijk, vrees ik. Geen huwelijken, geen aanzoeken, en al helemaal geen momenten waarop we samen voor een altaar moesten bewijzen hoe gaarne we elkaar wel zien. Daarin hadden mijn prille geliefde en ik elkaar al heel rap gevonden: in onze absolute allergie voor alles dat met huwelijken en tradities en feesten waarop op een bepaald moment tearjerkers als “Bedankt lieve ouders, bedankt voor het leven” weerklinken in zaal de Wielewaal in Booitshoeke. Dus.

Het heeft me eigenlijk alleen maar voordelen opgeleverd, vind ik. Ik heb nooit geweldig veel moeten sporten en afvallen om in een trouwkleed te passen. Ik ben nooit teleurgesteld geweest in mijn lief omdat hij me maar niet ten huwelijk vroeg, en ik steeds meer begon te denken dat hij niet genoeg van mij hield. En het grootste van al: ik heb honderd keer gebruik kunnen maken van de zinsnede “Ik zie geen ring aan deze vinger”, als Youri dingen van mij verwachtte waar ik op dat moment compleet geen zin in had.

En toch. Enkele jaren geleden kwamen wij tot de vaststelling dat er één soort huwelijksding was dat eigenlijk wel geweldig cool was, en als het op ons pad kwam, dat we dat dan wel MOESTEN doen. De elviswedding, dus.

Het is dus niet zo dat Youri voor mij op zijn knieën is gevallen, een paar maanden geleden. Er was ook geen verlovingsring, of een verlovingsmoment. Zelfs geen aankondiging. Er was gewoon het besef dat we binnenkort in Vegas zijn, dat je daar kan trouwen met een Elvis in je omgeving, en dat we dat niet kunnen laten liggen.

Telt dat ook voor echt? Neent, niet in België, maar dat geeft niet. Geven jullie ook achteraf nog een feest voor zij die er niet bij kunnen zijn, eventueel in de Wielewaal? Hell no. Gaat het voor jullie ook maar iets veranderen? Ik mag keihard hopen van niet. Wordt het het hoogtepunt van jullie trip? Ik vrees er zelfs voor. Maar het gaat cool zijn. En wie weet pink ik wel een traan weg, als niemand het ziet.

(Omwille van het feit dat Youri dus weigert een trouwring te dragen, laat staan een das, hij mij niet ten huwelijk heeft gevraagd waar heel mijn familie bij was en niet eens de moeite heeft genomen om er een gedichtje voor in te studeren. En dat volgens mij dus niks anders wil zeggen dan DAT HIJ MIJ NIET GRAAG GENOEG ZIET. EN MIJ NIET VOLDOENDE APPRECIEERT VOOR DE FANTASTISCHE VROUW DIE IK BEN. En dat hij het nog kan goedmaken door een buitengewoon romantisch gedichtje over onze leafde voor te dragen aan het altaar. Maar ik heb niks gezegd.)

lilith can’t help falling in love with het concept Elvis Wedding :aah:

elviswedding.jpgMijn tijd, die raakt de laatste tijd verdeeld tussen veel schrijven omdat dat nu eenmaal mijn job is, veel afwerken omdat mijn verlof nu eenmaal met rasse rasse schreden dichterbij komt, veel bij dokters zitten omdat ik zeker wil weten dat mijn ingewanden niet in de knoop zullen slaan tijdens mijn verlof, verjaren en cadeautjes krijgen, en verlangen naar onze trip van binnenkort.

Want jahaa, zeer binnenkort gaan leaf en ik nog eens trippen, en trippen wordt het. Al van Los Angeles en Grand Canyon en Las Vegas (en huwelijk! MET ELVIS!!) en Death Valley en San Fran en de huizekes van Full House en tickets voor Jay Leno en weetikveelwatnogallemaal. En ik ga tripreporten, jaak, om dit belabberde blogjaar misschien nog een heel klein beetje goed te maken. Want een belabberd blogjaar was het.

Wat ik wel nog altijd oke doe, vind ik, is mijn PROJECT 365 op Facebook, alwaar ik al aan dag 68 zit. Not bad vind ik. Not bad at all. Allen daarheen!

(Heb ik al verteld dat ik mijn kleedseken al heb? En mijn trouwring? En al? En dat Elvis DRIE NUMMERKES gaat plegen? I know!)

lilith deed een klein huppeltje

huppeltje.jpgIk heb vanmorgen in alle vroegte een klein huppeltje gedaan in mijn slaapkamer, en beste lezer, ik heb er eigenlijk nogal dubbele gevoelens over.

It goes a little something like this: zoals jullie allen weten (wegens dat ik het al tot in den treure op deze blog heb vermeld) nam mijn lichaam vroeger nogal gigantische proporties aan. En toen werd ik geopereerd, en sprak de dokter van dienst: verwacht niet dat je ooit slank zal worden, ik zal blij zijn met “niet meer problematisch dik.” ‘MAAR IK OOK!!!’, schreeuwde mijn in vet gewikkelde lichaam het toen uit, elke kilo minder was een fantastische kilo, en ik zou die koesteren met heel mijn in het vet badende hartje.

Fast forward naar vier jaar later.

Ik ben al bij al meer kilo’s afgevallen dan de dokter voorzichtig had voorspeld (vijftien, om precies te zijn), en na een dramatische terugval vorig jaar waarbij ik weer wat was bijgekomen ben ik weer wat meer op de rem gaan staan. Door vegetarischer te eten (mind the -er, waarover later meer), door meer te sporten en door al bij al bewuster na te denken over wat ik in mijn mond stak. En ik ben nog altijd niet slank, maar daar heb ik mezelf overgezet, of toch ongeveer. Op goede dagen.

Enter het huppeltje. Vanmorgen vroeg, rond half zeven, nadat ik al drie dagen ziek ben geweest, ik weet het. Maar toch: vanmorgen woog ik – insert drumroll- minder dan ik in vijftien jaar heb gewogen. VIJFTIEN JAAR! Sinds vorig jaar in Dubai is er zes kilogram minder lilith om van te houden. En terwijl ik mijn huppeltje deed al van de weegschaal springend dacht ik: “lilith lilith lilith toch, heb je nu nog altijd niet geleerd dat cijfertjes niet belangrijk zijn? Was dat huppeltje nu echt nodig?!”.

En ik dacht: awel ja. Omdat ik het verplicht ben aan mijn dikke zelf die vijf jaar geleden honderd zakdoeken kletsnat heeft gehuild omdat ze dacht dat het nooit meer goed zou komen.

This huppeltje goes out to you, kid!

piehoews

stressed-out.jpgHell, is het waarlijks al van den achtentwintigsten juli geleden dat ik nog geblogd heb? En is dat eigentlik geen schande?

It’s just, ik werk al een paar weken weer voor verschillende opdrachtgevers in plaats voor alleen maar voor het grote Showbizzmagazine, en het is retedruk, en ik had dit weekend een editie van Komen Eten onder Collega’s in de crib, en de dagen leken zo kort en ja, ik heb een klein beetje geflipt. Omdat het geweldig veel was. Wowkens.

Als alles loopt zoals in mijn hoofd, dan is volgende week een week van een beetje bekomen en adem halen en misschien zelfs bloggen.

Tot dan: het grappigste filmtje van deze week. Over kadden en loopbandn.

Wahaha. (via Michel van blog.zog.org)