Had ik dat nog niet verteld, dat we gingen trouwen?
Superveel romantiek stellen jullie er zich best niet bij voor. Ik ben niet samen met iemand die ervoor zorgt dat ik al heel onze relatie bijna zot word als hij iets te dicht van de grond komt met zijn knieën. Daarin waren we al van in het begin redelijk duidelijk, vrees ik. Geen huwelijken, geen aanzoeken, en al helemaal geen momenten waarop we samen voor een altaar moesten bewijzen hoe gaarne we elkaar wel zien. Daarin hadden mijn prille geliefde en ik elkaar al heel rap gevonden: in onze absolute allergie voor alles dat met huwelijken en tradities en feesten waarop op een bepaald moment tearjerkers als “Bedankt lieve ouders, bedankt voor het leven” weerklinken in zaal de Wielewaal in Booitshoeke. Dus.
Het heeft me eigenlijk alleen maar voordelen opgeleverd, vind ik. Ik heb nooit geweldig veel moeten sporten en afvallen om in een trouwkleed te passen. Ik ben nooit teleurgesteld geweest in mijn lief omdat hij me maar niet ten huwelijk vroeg, en ik steeds meer begon te denken dat hij niet genoeg van mij hield. En het grootste van al: ik heb honderd keer gebruik kunnen maken van de zinsnede “Ik zie geen ring aan deze vinger”, als Youri dingen van mij verwachtte waar ik op dat moment compleet geen zin in had.
En toch. Enkele jaren geleden kwamen wij tot de vaststelling dat er één soort huwelijksding was dat eigenlijk wel geweldig cool was, en als het op ons pad kwam, dat we dat dan wel MOESTEN doen. De elviswedding, dus.
Het is dus niet zo dat Youri voor mij op zijn knieën is gevallen, een paar maanden geleden. Er was ook geen verlovingsring, of een verlovingsmoment. Zelfs geen aankondiging. Er was gewoon het besef dat we binnenkort in Vegas zijn, dat je daar kan trouwen met een Elvis in je omgeving, en dat we dat niet kunnen laten liggen.
Telt dat ook voor echt? Neent, niet in België, maar dat geeft niet. Geven jullie ook achteraf nog een feest voor zij die er niet bij kunnen zijn, eventueel in de Wielewaal? Hell no. Gaat het voor jullie ook maar iets veranderen? Ik mag keihard hopen van niet. Wordt het het hoogtepunt van jullie trip? Ik vrees er zelfs voor. Maar het gaat cool zijn. En wie weet pink ik wel een traan weg, als niemand het ziet.
(Omwille van het feit dat Youri dus weigert een trouwring te dragen, laat staan een das, hij mij niet ten huwelijk heeft gevraagd waar heel mijn familie bij was en niet eens de moeite heeft genomen om er een gedichtje voor in te studeren. En dat volgens mij dus niks anders wil zeggen dan DAT HIJ MIJ NIET GRAAG GENOEG ZIET. EN MIJ NIET VOLDOENDE APPRECIEERT VOOR DE FANTASTISCHE VROUW DIE IK BEN. En dat hij het nog kan goedmaken door een buitengewoon romantisch gedichtje over onze leafde voor te dragen aan het altaar. Maar ik heb niks gezegd.)