Lange vluchten en wijlie, dat past toch minder goed samen dan een mens zou verwachten van een koppel globetrotters als ondergetekenden. Wij doen dat niet graag, lang op een vliegtuig zitten. En we nemen wij wel vanalles mee om ons te entertainen, maar als puntje bij paaltje komt, en wij al meer dan tien uur op een vliegtuig zitten en het maar blijft duren en de tijd maar niet wil vooruitgaan en wij denken “ERUIT! WIJ WILLEN ERUIT!”, dan is de volgende gedachte vaak: “nooit van ons leven niet meer”.
Wat een beetje ambetant is, want we moeten dan ook nog eens terug. Gelukkig vergeten we na een paar maanden weer hoe vreselijk lang lange vluchten voor ons duren en komen we zo nog eens ergens, maar toch: ik begin meer en meer te vrezen dat mijn grote droom om eens Australië en Nieuw-Zeeland te doen door deze zaken een stille dood zal sterven.
Hemmingway, na laaaaaang vliegen, laaaang aanschuiven aan de douane, en dan te zien dat de rij bij Alamo autoverhuur ook al niet onder moest doen mocht Youri eindelijk zijn auto in gang steken en zich een weg door Los Angeles banen. Aangezien ik ten zeerste betwijfel of hij er zich na 48 uur wakker blijven nog maar iets van herinnert, een foto van het feit dat Randy’s Donuts zich ineens aan ons openbaarde! Wij kunnen vredig sterven, begot!
Maakten ook veel goed: de kokosnoot m&m’s die ik aantrof in het winkeltje van Alamo. :aah:
Na een kort ritje door Los Angeles kwamen we aan in wat onze crib voor de komende dagen moet worden. Kijk eens aan.
Een crib die eigendom is van de nogal neurotische Mario, die heel het huis heeft volgeplakt met blaadjes vol bemoedigende boodschappen als “NIET AANRAKEN”, “DIT ZEKER NIET OPEN DOEN!!!!”, “IK ZEI TOCH NIET AANRAKEN!!! :AAH:”. En dat we alles op coasters moeten zetten als we eten of drinken, of dat hij ons anders gaat komen vermoorden.
Waarlijks Mario, met alle mogelijke vormen van respect, maar ik ga echt niet aan je lelijke keramieken kiekens zitten. Echt niet.
Daarna werd ons frigo aangevuld in de plaatselijke supermarkt en maakte ik als een goede huismoeder spaghetti voor mijne vent in de keuken van ons huisje.
Waarop we samen crashten zoals enkel wij kunnen crashen, en ik naar jaarlijkse gewoonte op een ongoddelijk uur wakker werd, en dus tijd had om te bloggen.
Yaj!
String cheese?! Ik zou het bijna gaan missen..not!
Probeer vervolgens ook de Pretzel M&M’s!
Dat je nog veel mag wakker worden op onmogelijke tijdstippen! Dan hebben wij nog veel leesplezier.
‘T amusement daar ;)
die neurotische Mario doet mij denken aan een aflevering van de simpsons waar Flanders ook zijn huis vol zo’n briefjes hing. Misschien is hij het wel met een schuilnaam.
En gouden winkelkarretjes…waar halen ze het?
Oh my god, jullie zijn moedig om direct na zo’n vlucht die huurwagen op te halen en dan met slaapoogjes , nen ferme jetlag aan jullie broek dan maar een beetje rond te gaan rijden in Los angeles, ik hoop maar dat je een ferm goeie gps hebt wat het allemaal een beetje draaglijker moet maken!
Amai die Mario, zo’n mensen zouden niet moeten verhuren en dat hij zijn kiekens op zijn eigen erf loslaat!
Have fun!
Gelukzakken :-) geniet er van!