Monthly Archives: oktober 2010

lilith is een ka(psel)meleon

pet-wigs2.jpgVorige week kwam ik op de parking van de Delhaize van Poperinge N. tegen, een meisje dat vroeger bij mij op de wijk woonde. Ik had N. vijftien jaar niet meer gezien, en toch herkende ik haar onmiddellijk. Zij mij niet. Wat logisch was, besefte ik een teleurgestelde seconde later. Ik lijk op geen honderdduizend jaar meer op het meisje dat ik op mijn vijftiende was. Zij lijkt er nog zo hard op dat je op twee foto’s met vijftien jaar tussen naar de achtergrond zou moeten kijken om te zien of je ergens uit kunt opmaken wanneer het 2010 is, en wanneer 1995.

Ik vind dat vreemd, dat sommige mensen er altijd hetzelfde blijven uitzien. N. zag eruit alsof ze bij een kappersbezoek al jaren niet meer moet zeggen dat het hetzelfde mag, omdat ze dat al kunnen meelippen in de kapperszaak waar ze al gaat sinds haar negende. Soms denk ik dat ik beter ook wat omzichtiger zou omspringen met kapselkeuzes, als ik alleen maar mijn kapsels van de laatste vier jaar bekijk.

haarkameleon.jpg

Baha.

Uitgetest: de Heuvelland Tranquillizer

stilteyouri.jpgMaak eens allemaal een mooie grote cirkel rond mij, want het moment is gekomen om een geheim met jullie te delen. Het geheim van het Heuvelland, namelijk, mijn absolute favoriete streek van Vlaanderen. En neen, dat heeft niet alleen te maken met het feit dat het vanuit Ieper eens niet ver tjolen is. Het Heuvelland roeleert, en ik hoop dat ik het niet heb kapot gemaakt door dit luidop uit te spreken, want het fijne is dat niet eens zoveel mensen dat lijken te weten. Dus sssssht. ;)

En als we dan toch bezig zijn dan maar ineens over naar geheim nummer twee: ik hou niet zo van luid. Mensen die mij kennen weten dat ik het nochtans al eens kan zijn, en dat het mondje niet alleen weinig stil staat omdat ik al eens graag een hapje eet, maar toch: ik kan van weinig dingen zo hard genieten als van stilte.

Afgelopen zomer las ik op de Facebookpagina van Lien dat er zoiets bestond als de Heuvelland Tranquillizer, een soort medicijndoosje, gevuld met tien stille wandelingen in het Heuvelland. Er zit zelfs een bijsluiter in met extra informatie over dit (and I quote) “heilzame medicijn voor hart en ziel”. They had me at heilzame.

stilte8.jpg

En de bijsluiter? For cute nog aan toe!

stilte10.jpg

Mijn leaf de auto ingeduwd op een mooie zondag, naar de toeristische dienst van Heuvelland in het wondermooie Kemmel gereden en ons direct zo’n dozeke aangeschaft. Dezelfde dag ook ineens de commandobunker onder de Kemmelberg bezocht. Good times were had by all.

stilte3.jpg stilte4.jpg stilte1.jpg stilte2.jpg

Zo’n goede tijden dat we een week later al op zoek gingen naar onze tweede stille plek. Wij zijn die hards like that.

stilte5.jpg

Zo diep in het bos dat wij waren, dakundegijniegeloven.

En toen kreeg ik een mailtje van de lieve mensen van Madoc, die het concept van de Heuvelland Tranquillizer ontwikkeld hebben. Of ik deze herfst niet nog een paar wandelingen wilde gaan testen. Ik was direct enthousiast, en mijn geliefde ook, en dus voegden wij dit weekend nog eens vier stille wandelingen toe aan ons palmares.

Het idee is even simpel als dolletjes: op elk van de tien kaartjes in het doosje vind je een startpunt en een route. Sommige routes zijn tweehonderd meter lang, andere tussen de 2 en de 3 kilometer, maar altijd met de belofte dat je op een hele stille plek zal uitkomen. Youri en ik kennen de streek een beetje, maar zijn elke keer compleet verrast door de landweggetjes waar we moesten inslaan, de fantastische vergezichten, en ook door de stille plekken, die ik hier niet ga tonen omdat de verrassing dan weg is voor zij die ze nog moeten gaan zoeken. Vier keer van de zes stond er op de stille plek een Tranquillizerbordje, wat de zoektocht en het vinden van de schat nog een beetje leuker maakte.

stilte6.jpg

Twee keer konden we het bordje niet vinden. :cry:

Anyway, na zes wandelingen heb ik conclusies, en die ga ik met jullie delen ook.

* De stiltewandelingen zijn even leuk in de zomer als in de herfst. In de zomer namen wij telkens een picknick mee, en hebben we de meest fantastische stille picknickplaatsen ontdekt die we anders nooit hadden weten liggen. Goed voor zomers to come, als het daar dan niet vol zit met andere Stille Plekfanaten, that is.

stilte7.jpg

Afgaand op mijn tronie zou je het niet zeggen, maar lilith luuuurves sobanoedels met zeewiersalade.

In de herfst is het allemaal nog avontuurlijker, met drassige akkers en moeten springen over beekjes enzo. Funfunfun. Maar zorg er wel voor dat je net als wij geïnvesteerd hebt in een paar waterdichte wandelschoenen met goede grip.

stilte12.jpg stilte14.jpg stilte13.jpg

Ik zou het persoonlijk niet doen op hakken. Maar wie ben ik?

* De wandelkaartjes zijn simpel, maar wel goed. Op die zes wandelingen zijn we maar twee keer een heel klein beetje verkeerd gelopen, en dat was omdat we teveel aan het pratelen waren. Dus ook hier: goed gedaan!

stilte11.jpg

* Hetzelfde geldt voor de rest van de info op de kaartjes. Of het nu een oude buizenfabriek of een bommenkrater of een grot van onze lieve vrouwke was, ik had door het verhaal op de kaartjes altijd zin om te gaan zoeken. En wat we vonden was altijd leuk en verrassend.

* Net als de weg ernaartoe. Zotte trappen in de natuur zijn de max.

stilte15.jpg

En neen, ik ben niet ziek, mijn hoofd is altijd zo wit.

Conclusie: HEUVELLAND ROX. Allen daarheen!

stilte16.jpg

Disclaimer: Ik ben niet betaald door Madoc om een positieve review te schrijven, en ik mocht ook geweldig slechte commentaar geven als dat nodig was. Dat bleek niet het geval, dus daar kwamen ze goed mee weg. :)

Disclaimer 2: dingen uittesten is leuk, stukken leuker dan reclame op mijn blog posten waar ik geen controle over heb. Leuke voorstellen zijn dus nog steeds welkom, ik doe dat precies wel nog eens geire. Lange vluchten geen bezwaar!

Disclaimer 3: wij mochten tijdens ons weekendje blijven slapen in B&B De Wandelaar in Westouter en werden daar zo lief ontvangen door Kaat dat we van hieruit nog eens merci willen zeggen. Ook voor het geweldig lekkere bio-ontbijt. Merci voor de goede zorgen, Kaat!

stiltekaat.jpg

Ik ben zo chill als een otter, en mijn leaf niet minder.

zesentwintig, met drie dagen overschot

druil.jpgIk weiger somber te worden over deze wereld, want ik vind deze wereld fantastisch. Het had ermee te maken dat ik in een warme brasserie zat op een zachte stoel, met voor mij een verse muntthee met van die drijvende blaadjes gifgroene munt. Er was suiker, voor erbij. Buiten was het grijs en druilerig, en er stond een doos naast de brasserie met uitgeperste appelsienen die er niet meer al te fris uitzagen, maar binnen was het knus. Terwijl ik de job aan het uitvoeren was waarvan ik met de jaren steeds vaker begin te denken dat ik ervoor in de wieg ben gelegd kreeg ik een onverwacht oppervlakkig complimentje over mijn uiterlijk van de garçon. De dag ervoor waren er drieëndertig (33!) kompels vanuit een hellegat naar boven getrokken.

En toen vertelde het liefje van de jongen – die ik een jaar eerder had geïnterviewd over de vreselijke ziekte die zijn lichaam aan het ruïneren was- over de doodstrijd van die jongen, enkele dagen geleden. Zesentwintig was hij geworden. Net, met drie dagen overschot. Ik luisterde, ik knikte, ik wenste haar na afloop het allerbeste ooit toe met de tijd die nu zou komen. Ik keek op mijn gsm, en las een berichtje. Over de moeder van een vriend die vanmorgen de strijd heeft verloren tegen dezelfde kutziekte met een grote k en als het van mij afhangt zelfs met een even grote u.

Ik weiger somber te worden over deze wereld, want ik vind deze wereld fantastisch. Maar soms zou ik er toch graag eens keihard tegen stampen.

Dingen waar ik zomaar ineens vrolijk van word

mandarijnie.jpgOp een redelijk uur uit bed rollen, na een overheerlijk verjaardagsetentje de avond voordien, en in de zon naar de Grote Markt wandelen. Onderweg naar mijn vader bellen, en horen dat die toevallig op een terrasje op de markt zit. Een koffietje drinken op dat terrasje – in oktober! Zonder jas! Daarna op het gemak de zaterdagmarkt aflopen, en mandarijntjes kopen, en verse eitjes om morgen in een cake te draaien. Stoppen in de Standaard Boekhandel en mezelf trakteren op een boek. En omdat ik toch bezig ben ineens die toffe broek gaan halen die ik vorige week zag liggen.

Helemaal chill thuis komen en zien dat mijn leaf den hof herfstklaar heeft gemaakt. En dan nog een hele zaterdag voor je liggen hebben. Fijn is dat.

ontploffing

explosie.jpgIk ben uit de Ustated Nights teruggekeerd in een verhoogde staat van oudejaarsavond. Zo gaat dat altijd bij mij, de mensen in mijn omgeving verschieten daar niet bijzonder hard meer van. Ik ben even weg van alles, en dan kom ik terug, en dan barst ik van de goede voornemens. Ineens wil ik dingen beter doen. En anders. Alles anders.

Lijstjes maak ik dan, op het vliegtuig, terwijl de rest van de passagiers parmantig ligt te snurken. Lijstjes vol bijzonder snode plannen. Met dingen op als “mijn haar zo rood kleuren als die serveerster in het Hardrock Café in Los Angeles” en “drie keer per week lopen”. En ineens die ene tattoo laten zetten die ik al een tijdje wil, en elk jaar vijftig boeken lezen, en al eens vaker bloggen. En nog een hoop grotere projecten waar ik echt al tijden aan wil beginnen. En elke week een nieuw recept uitproberen uit mijn tienduizend kookboeken.

En dan. Dan ontploft mijn agenda na twee dagen terug in de echte wereld compleet. Zonder dat ik het had zien aankomen. En kijk ik op het einde van de week met wazige ogen van een teveel aan deadlines naar mijn vliegtuiglijstje, en zie ik het nog net staan, in zwierige letters: een beetje meer tijd maken voor mezelf. Naast “meer dan twee keer per jaar bij de kapper geraken” en “een voornemen langer dan twintig minuten volhouden”.

Aja, en minder klagen en zagen stond er ook op, geloof ik. Net als beseffen hoe goed je het hebt, en door het leven huppelen in plaats van hele dagen te neuten op je blog, dammit nog aan toe, lilith.

Anyway, heb ik al gezegd dat mijn vader een nieuwe puppy heeft? Kijk dan toch!

hondeken.jpg

Soms geeuwt hij in mijn richting, en doe ik van zo Fluffy I’m gonna die.

Ook op mijn lijstje: blogposts schrijven die actually ergens op slaan.

moeilijk

brigitte3.jpgEr zijn veel dingen die ik nog altijd moeilijk vind.

In mijn archieven duiken, en commentaren van haar tegen komen. Terugdenken aan de tijd waarin ze er gewoon was, en ik dat de normaalste zaak van de wereld vond. Van iemand horen dat je elke ziekte kan overwinnen, als je het maar hard genoeg wilt. Hippe oma’s van haar generatie zien, en een steek door mijn hart voelen. Geweldig veel complimentjes krijgen over een verhaal in de Flair, en me afvragen wat zij ervan had gevonden. Steeds vaker bij mezelf merken dat ik dingen van haar heb overgenomen. De vreemdste eerst.

Dat het steeds langer geleden wordt dat ik voor het laatst met haar heb gesproken. Dat ze zo steeds verder van me weg lijkt te zijn, en dat dat gevoel mij soms bijna mottig kan maken. Dat ik naar een foto kijk, en me al bijna niet meer kan inbeelden hoe het was met haar erbij. Terwijl ik me vroeger niet had kunnen voorstellen dat ze er ooit niet zou zijn.

En dat ze morgen 51 had moeten worden, in plaats van voor eeuwig zevenenveertig. Vooral dat, eigenlijk.

lilith ontdekt the sound of silence

silence-baby-cute.jpgToen ik jaaaaaren geleden begon te lopen was dat zoals zovelen die zich geen personal trainer kunnen veroorloven met Evy Gruyaert en haar vreselijke loopmuziekjes. Er onderuit geraken kon niet: Evy had de magische sleutel in handen om ons van lege luiwammes in vlotte vijfkilometerloper om te toveren, en dat we daarvoor maanden aan een stuk naar de meest gruwelijke nummers van Katrina en haar Waves moesten luisteren namen we er dan maar bij. Ik verdenk André Vermeulen er nog altijd van destijds de selectie voor de podcasts gemaakt te hebben, maar toen ik jaren later naast hem zat in een persbus die door Roemenië reed durfde ik hem er niet eens over aan te spreken. Wegens bang om zijn hart te breken. Want ja, sinds dat ene weekend wil ik geen slecht woord over André horen. Neen, ook niet van u. André is zo oke.

Anyway. Toen ik mijn looplessen met de moed der wanhoop had afgewerkt was ik euforisch. Niet alleen kon ik plots dus echt wel vijf kilometer lopen, ik was ook van André zijn selectie af. En dus pleurde ik mijn iPod vol met alles waar een beetje een beat in zat, omdat ik er toen nog volledig van overtuigd was dat lopen beter ging op vette beats. Een veronderstelling die er een paar keer voor zorgde dat mijn korte beentjes het ritme van de beats zo blindelings volgden dat ik na een half uur lopen bijna bijeen geveegd moest worden. En niet alleen bij vette beats, trouwens: als “Don’t Stop Me Now” van Queen langs komt in de mix begin ik nog altijd zo hersenloos langs de vaart te crossen (HAVING A GOOD TIME! HAVING A GOOOOD TIME!!!) dat het al een paar keer niet veel scheelde of er moesten ambulances aan te pas komen. Echtig waar, lopen = levensgevaarlijk.

Gelukkig ontdekte ik later dat ik ook best wel graag loop op rustige muziekjes, genre Sufjan Stevens en filmmuziek uit Forrest Gump enzo. Geweldig chill. En toen liet mijn iPod me vorige week plots in de steek, zeg. En aangezien ik te lui was om uit te zoeken wat er aan het handje was moest ik in stilte gaan lopen. Ik zag er precies nogal tegenop, zo gaan lopen zonder mijn trouwe kameraden Rihanna en Kanye en Sufjan, maar het bleek geweldig hard mee te vallen.

Plots hoorde ik tijdens het lopen mijn voeten over de herstbladeren schuifelen. En was daar het zachte waaien van de wind door de struiken. Het versnellen van mijn ademhaling als het een beetje lastig wordt. De doodsreutels bij elk bergopje van mijn voeten. Het geluid van een per ongeluk weggestampte tak. De natuur en ik, helemaal één, in stilte. En soms, heel soms, dan denk ik te horen hoe er hele grammen couch potato van mijn lichaam vallen, om plaats te maken voor een laagje strakheid en spieren.

En als ik dat geluid hoor, dan glimlach ik even terwijl ik reutel.

de vakantie awards

award.jpgOndertussen zijn alle koffers uitgepakt, is alle was gedaan, zitten mijn echtgenoot en ikzelf al weer tot over onze oren in het werk en lijkt onze vakantie alleen nog maar een verre herinnering. Allemaal goed en wel, maar niet voordat ik mijn prijzen heb uitgedeeld, zulle!

Het meest indrukwekkende moment van de reis

Tijdens onze trip hebben we zo goed als elke dag iets gezien waar we zwaar van onder de indruk waren. Soms onverwacht, zoals tijdens de talloze keren dat we over een berg reden en een landschap aan ons zagen opdoemen dat nog zotter was dan het vorige.

Zoals hier.

award1.jpg

Of hier.

award2.jpg

Of zelfs hier.

award3.jpg

Allemaal bijzonder indrukwekkend, daar zeker niet van, maar er was in die drie weken één moment waar ik nog altijd niet overheen raak. Op een klein bootje op zee zitten, en plots één bultrugwalvis zien, en dan twee, en uiteindelijk zo maar even tweeëntwintig (22!) bultrugwalvissen rond je boot zien. Werkelijk, niks minder dan amazing.

award4.jpg award5.jpg

Zelfs nog veel indrukwekkender dan de kust afrijden, en ineens een serieus nest zeeleeuwen zien liggen op het strand.

award12.jpg

Het dieptepunt van de reis

Geloof het of niet, maar het heeft eigenlijk bijzonder weinig gescheeld of er was geen. Omdat het gewoon een fucking beestig coole reis was. Gelukkig waren er twee dieptepunten die ervoor zorgden dat de rest van de reis nog meer glans kreeg. Dieptepunt 1 ligt in het verlengde van de fantastische walvisvaart, namelijk: de vaart naar de plaats waar walvissen te spotten waren. Als in: geweldig ruwe zee, ijskoud, veel te veel wind, en de helft van de boot die zijn hart lag uit te kotsen aan de achterkant van de boot, en nog geen bultrugwalvis zou gespot hebben als hij kwam bovendrijven in de voormalige inhoud van hun maag.

award6.jpg

Geloof me als ik zeg dat ik nog nooit zoveel braaksel van dichtbij heb gespeurd. Vier uur en half aan een stuk. En dit was dan nog niet eens het dieptepunt, o neen. Dat is gereserveerd voor onze tussenstop in Bakersfield, California, een plaats zo marginaal met een motel zo deprimerend dat we er zelfs niet eens foto’s van hebben genomen. Behalve deze:

award7.jpg

Geloof ons, nadat we de avond ervoor in een vies steakhuis genaamd Sizzler’s hadden gegeten tussen de vele mental patients die Bakersfield rijk is vonden wij dit simpele maal van fruit loops en niet eens zure melk een geschenk van god zelf. De ontbijtzaal werd trouwens ook verhuurd als trouwzaal, zo merkten wij de avond ervoor toen er allemaal mensen in margi tuxedo’s in de buurt van onze dieptrieste hotelkamer gesignaleerd werden. Ooit ga ik een boek schrijven over Bakersfield. En over die keer dat Youri bijna instortte omdat hij er één nacht moest blijven.

Etentje met mooiste uitzicht

Die keer dat we stopten in een klein cafeetje in Lucia, langs de kust, door de deur liepen en zagen dat er ook nog een view aan vast hing. Compleet met rondzoevende kolibrietjes. (l)

award8.jpg

Ook nogal machtig: Schooner’s Bistro in Monterey Bay, knal aan het water, met het geluid van zeeleeuwen op de achtergrond. Man.

award9.jpg award13.jpg

Aankoop van de trip

Lezerspubliek, meet de kleine politieman. Gekocht in een winkel met alleen maar handpoppen in San Francisco. Wij hebben niks met handpoppen, wij hebben geen idee wat we ermee aan moeten, maar de kleine politieman stal ons hart. En dus woont hij nu bij ons, in de crib. Alwaar hij ons soms streng maar rechtvaardig berispt.

award10.jpg

Meest gigantische aardbeien die ik ooit zag

Die op de pier in San Francisco. Vinden jullie dat eigenlijk nog normaal?

award11.jpg

Allemaal hormonen, zeg ik!

Beste reis ooit

Deze. Met voorsprong.

award14.jpg

Het was niet minder dan beestig. En nu ga ik erover zwijgen. Ik beloof het. *zugd* Over tot de orde van de dag!