Toen ik jaaaaaren geleden begon te lopen was dat zoals zovelen die zich geen personal trainer kunnen veroorloven met Evy Gruyaert en haar vreselijke loopmuziekjes. Er onderuit geraken kon niet: Evy had de magische sleutel in handen om ons van lege luiwammes in vlotte vijfkilometerloper om te toveren, en dat we daarvoor maanden aan een stuk naar de meest gruwelijke nummers van Katrina en haar Waves moesten luisteren namen we er dan maar bij. Ik verdenk André Vermeulen er nog altijd van destijds de selectie voor de podcasts gemaakt te hebben, maar toen ik jaren later naast hem zat in een persbus die door Roemenië reed durfde ik hem er niet eens over aan te spreken. Wegens bang om zijn hart te breken. Want ja, sinds dat ene weekend wil ik geen slecht woord over André horen. Neen, ook niet van u. André is zo oke.

Anyway. Toen ik mijn looplessen met de moed der wanhoop had afgewerkt was ik euforisch. Niet alleen kon ik plots dus echt wel vijf kilometer lopen, ik was ook van André zijn selectie af. En dus pleurde ik mijn iPod vol met alles waar een beetje een beat in zat, omdat ik er toen nog volledig van overtuigd was dat lopen beter ging op vette beats. Een veronderstelling die er een paar keer voor zorgde dat mijn korte beentjes het ritme van de beats zo blindelings volgden dat ik na een half uur lopen bijna bijeen geveegd moest worden. En niet alleen bij vette beats, trouwens: als “Don’t Stop Me Now” van Queen langs komt in de mix begin ik nog altijd zo hersenloos langs de vaart te crossen (HAVING A GOOD TIME! HAVING A GOOOOD TIME!!!) dat het al een paar keer niet veel scheelde of er moesten ambulances aan te pas komen. Echtig waar, lopen = levensgevaarlijk.

Gelukkig ontdekte ik later dat ik ook best wel graag loop op rustige muziekjes, genre Sufjan Stevens en filmmuziek uit Forrest Gump enzo. Geweldig chill. En toen liet mijn iPod me vorige week plots in de steek, zeg. En aangezien ik te lui was om uit te zoeken wat er aan het handje was moest ik in stilte gaan lopen. Ik zag er precies nogal tegenop, zo gaan lopen zonder mijn trouwe kameraden Rihanna en Kanye en Sufjan, maar het bleek geweldig hard mee te vallen.

Plots hoorde ik tijdens het lopen mijn voeten over de herstbladeren schuifelen. En was daar het zachte waaien van de wind door de struiken. Het versnellen van mijn ademhaling als het een beetje lastig wordt. De doodsreutels bij elk bergopje van mijn voeten. Het geluid van een per ongeluk weggestampte tak. De natuur en ik, helemaal één, in stilte. En soms, heel soms, dan denk ik te horen hoe er hele grammen couch potato van mijn lichaam vallen, om plaats te maken voor een laagje strakheid en spieren.

En als ik dat geluid hoor, dan glimlach ik even terwijl ik reutel.