Eén van de allermoeilijkste dingen die ik na de dood van mijn moeder heb gedaan was de inhoud van haar kleerkast in plastieken zakken steken. Ik was tot op dat moment redelijk sterk geweest. Tot op zekere hoogte kan dat, blijkbaar, als je al maanden weet dat je je moeder binnenkort zal verliezen. Ineens ben je haar verloren, en blijkt dat de wereld toch nog draait.
Maar dan komt dus het moment dat je met een t-shirt in je handen staat dat je nog samen hebt gekocht. Dat je de rok die ze aanhad toen je de laatste keer een wandeling hebt gemaakt aan zee in een zak moet gooien, toen het eigenlijk al bijna niet meer ging van de rugpijn, maar niemand dat teveel wilde laten merken. Dat de handtas die ze nog zo graag wilde plots in je blikveld komt, de handtas waarvan je je vooral herinnert dat je vader haar met de auto tot aan de handtassenwinkel moest brengen die maar vijfhonderd meter stappen ver was. En dan de blik van je oma, die duidelijk maakte dat zelfs zij het niet langer kon ontkennen.
Ik heb zo hard staan janken voor de kleerkast van mijn moeder die namiddag dat ik toen heb beslist dat ik me niet te hard wilde vastklampen aan materiële zaken. Ik wilde geen huis vol herinneringen aan mijn moeder, ik had voldoende aan de foto’s en de beelden in mijn hoofd. En dus heb ik eigenlijk niet veel meer gehouden dan een trui, een paar schoenen, een t-shirt en een handgeschreven recept voor de allerlekkerste spaghetti bolognaise die de wereld ooit heeft gekend. We maken hem hier nog altijd met geweldig veel liefde na.
Mijn papa heeft vorige week zijn keuken herschilderd, en daarvoor het kadertje van de muur gehaald dat daar al jaren hangt. Met de kruisjessteken van mijn mama op, een hobby waar ze zich een tijdje met evenveel enthousiasme op heeft gesmeten zoals ik het altijd doe, en er met evenveel enthousiasme mee is gestopt zoals alleen wij dat konden. Of ik het mocht hebben. Ik mocht.
Dat een mens zo’n steek door zijn hart kan voelen bij het zien van een kruisjessteekkadertje over honing, dat hadden ze mij vijf jaar geleden toch ook niet kunnen wijsmaken.
Mijn beide ouders leven nog, maar heb geen enkele grootouder meer. Eén van mijn oma’s heeft me zo goed als “gekweekt” en ik kan tot op vandaag nog altijd geen gebakken kipfilet met appelmoes eten zonder een dikke krop in de keel te krijgen.
Haar klok (alhoewel al jaren en jaren stuk) hangt ook nog altijd bij ons in de keuken en gelukkig laat Ventjelief die ook gewoon hangen.
Ouch, a trip down memory lane …
K ben gewoon ontroerd door je schrijven! Wat fijn dat je het zo goed had met je mama! Ik moet bekennen dat ik nu ik met die stomme ziekte zit opgezadeld zit één grote afwezige opmerk, mijn dochter! k ben niet goed van die gedachte, k zal er sebiets een blog aan spenderen want t zit me helemaal niet lekker!
Geniet van je kadertje, wedden dat je vaak met je vingers over de kruisjes wrijft als wil je de handen van je mama nog eens voelen!
liefs
christa
ik hoop dat je dat kadertje nog jaren zult koesteren,ook ik heb over 9 jaar mijn moeder verloren,natuurlijk was ze wat ouder dan Brigietje,maar even lief.Ook ik heb de kast van mijn moetje leeggemaakt,het is hartverscheurend,maar toch moet het.veel sterkte,meisje, het slijt,maar vergeten doe je nooit,het is immers de tweede keer dat ze de navelstreng doorknippen.courage.Bernadine
woorden schieten weeral tekort bij het lezen van dit verhaal, maar ik kan het wel absoluut begrijpen hoor!
Helaas weer zeer herkenbaar allemaal. Mijn mama is nu 4 jaar weg en er zijn nog veel dingen die eigenlijk dringend eens weg moeten, maar ik krijg het echt niet over mijn hart. Maar het zal er toch ooit eens moeten van komen. Ik hou ook vast aan de ‘stomste’ dingen, maar dat zijn meestal de zaken waar je het meest waarde aan hecht.
Gisteren is mijn mama’s mama, mijn allerliefste grootmoeder bij wie ik deels ben opgegroeid, overleden en mogen we dat proces weer eens door. Kl*te is het…
Tis met een krop in mijn keel dat ik jouw verhaal lees. Op dergelijke momenten besef ik hoe gelukkig ik ben: zowel mijn ouders als vier grootouders leven nog. Ik heb zelfs heel wat jaren kunnen doorbrengen bij een aantal overgrootouders.
Veel sterkte!
Ik kan mij daar iets bij voorstellen, bij (kleer)kasten leegmaken en daarna met een auto vol zakken naar de kledingcontainer rijden. En bij elke zak die in de container verdwijnt wat meer de neiging krijgen om dat rotding open te breken en alles weer mee te nemen naar huis, want ze moest maar eens terugkomen, en dan heeft ze geen kleren meer. Of je huis vol te willen zetten met spullen van haar, tot je beseft dat dat ook niet kan/mag en dat dat geen snars helpt. Maar zo hier en daar een kleine herinnering, dat doet wel deugd.
Er hangen hier zowel van de grootouders van mijn man als van mijn grootouders, foto’s en we maken nog elke dag gebruik van enkele dingen die van hen geweest zijn : een oud krantenrekje, een poef, een toiletkastje en vorken en messen.
Een aantal zaken zitten veilig, maar niet ver, opgeborgen zoals een houten paternoster en een zeefje. Vroeger gebruikte ik nog borden van één van mijn grootouders en er staan nog glazen in de kast, maar die staan nu achteraan. Om ze toch maar niet te breken.
Als we die dingen gebruiken of zien, denken we dikwijls nog eens aan hen en meteen ook aan onze kindertijd. Ondertussen doet zich ook sneller de kans voor om eens iets te vertellen aan de kinderen over zij die er niet meer zijn.