Soms ben ik een lucky ducky, vind ik. Als mensen mij mailtjes sturen om te vragen of ze me iets mogen laten bezorgen, alleen maar omdat ik een blog heb en er dan eventueel misschien als het niet geeft iets over zou kunnen schrijven. Als ik er niet al te veel moeite of kinky dingen voor moet doen zeg ik nogal gemakkelijk: “stuur maar een keer op!”. Net zo toen Margriet van Havearosa mij mailde. Een tas waar een fotocamera in past, en dat ik die wel een weekje mocht testen.
Mijn hart maakte een sprongetje toen de tas hier in een grote doos werd afgeleverd, want hemeltjelief, wat was hij groot. En roze! En wat was er veel plaats in. Zei ik al dat hij groot was?! En dat ik iemand ben die altijd op zoek is naar die ene tas die net een beetje groter is, en toch niet groot genoeg om mensen zich te laten afvragen waar die tas met lilith naartoe gaat? En kijk dan toch hoe mooi hij is! En stevig! EN ROZE! :aah: En ze heet Sophia!
De afgelopen week heb ik onze grote spiegelreflexcamera niet aangeraakt, en dus ook niet meegenomen in de tas, al heb ik wel gezien dat hij er perfect in zou passen dankzij alle vakjes die erin voorzien zijn.
De onderverdeling kan eruit wegens bevestigd met velcro, en dus kon ik Sophia tot mijn vreugde helemaal vol stouwen met de dingen die ik meeneem naar mijn werk. Elke dag vindt er een halve volksverhuizing plaats tussen Ieper en Antwerpen, dus toen bleek dat de Sophia niet eens moeite leek te hebben met het gewicht van onderstaande gemiddelde tasinhoud was ik volledig in de wolken.
Toen ook bleek dat Sophia geen problemen had met hels regenweer en af en toe een duw op de trein was ik helemaal verkocht. Ik heb de eer en het genoegen om hem binnenkort weer op vakantie te sturen voor een week, naar een andere blogster die graag fotografeert, maar eerlijk? Dat vooruitzicht maakt me een beetje somber. De kans is nogal bijzonder groot dat ik hem gewoon koop, vrees ik. Al twijfel ik nog tussen de roze en de groene. En voor de rest twijfel ik eigenlijk niet meer.
Conclusie: Topproduct, Margriet! Zowel voor fotografen als vrouwen die geen talent hebben voor licht reizen.
Check Havearosa voor prijzen en betere foto’s dan die van mij. :)
Er is een periode in mijn leven geweest waarin ik gespecialiseerd was in dingen stom vinden. Ik noem het “mijn stomme periode”. Ik was een jaar of zestien, en ik vond letterlijk alles dat op mijn pad kwam stom. En als het niet op mijn pad kwam, dan vond ik het nog stommer, want het moest maar moeite doen om op mijn pad te komen. *rolt met ogen*
Ik zat op de trein en ik las een boek. Of beter: ik probeerde een boek te lezen, terwijl ik me vertwijfeld afvroeg waarom ik mijn afspraak in hemelsnaam op woensdagvoormiddag had gezet. Had ik dan niet kunnen voorzien dat de kans groot was dat ik daarna de woensdagmiddagtrein terug zou moeten nemen? Wist ik dan na al die jaren nog steeds niet dat dat die overvolle trein is vol puisterig gespuis dat zich bezig houdt met veel te luid alles “beire” te vinden en zich aan te stellen terwijl ik een boek probeer te lezen? MAN TOCH.
Het moet de vraag zijn die me al het vaakst is gesteld sinds ik mijn werkterrein heb verplaatst van Ieper naar de wereldstad genaamd ’t Stad. “Hoe lang ben jij dan eigenlijk onderweg met de trein?”. Ik ken het antwoord vanbuiten: van deur tot deur twee uur, enkele reis. Van trein op tot trein af een uur en twintig minuten, in een ideale wereld die dankzij de NMBS al jaren niet meer bestaat”. Waarop de persoon die tegenover me staat me meestal aankijkt alsof ik net heb gezegd dat ik een vieze ziekte heb waarbij één en ander aan het wegrotten is. “Ocharm dat kiend”.