Het was een vast stramien, elke keer als er een officiële geplogendheid op de televisie kwam. Zij zat een zetel verder haar tranen te verbijten, terwijl mijn vader en ik ons verkneukelden over het spotten van de eerste waterlander. Want dat hij kwam, daar kon je je klok op gelijk zetten. En dat hij gevolgd zou worden door een verontschuldigend gegiechel van een moeder die onder de mascaravlekken zat, daar ook.
Ze had ons na afloop van zo’n huilbui al tientallen keren uitgelegd wat het was dat haar gevoelige snaar beroerde: massa’s mensen die iets samen deden. Of het nu applaudisseren was, een volkslied zingen of juichen en joelen, mijn moeder werd helemaal week van mensen die aan hetzelfde zeel trokken. Had heel de wereld een gezamenlijke scheet gelaten, mijn moeder had haar ogen uitgehuild van ontroering. En ik moest er dan wel altijd hartelijk om lachen, toch begin ik het met de jaren te herkennen bij mezelf.
Huilde zij om alles dat met veel was en groot, dan snotter ik om kleine dingen. De blik van een gast die overduidelijk smoorverliefd is op zijn deerne. Een kindje dat een liedje zingt. Of nog erger: een nieuwjaarsbrief voorleest. Een huppelend babykonijn. Brooke en Ridge die voor de zevende keer hertrouwen. Een kus op een balkon.
Als Kate en William morgen kussen op dat balkon (KUSSEN! KUSSEN!) ga ik een beetje janken voor twee. Omdat ik haar zo geweldig graag nog eens zou uitlachen met haar uitgelopen mascarahoofd, en omdat dat toch schoon is hé man, de liefde.
En als ze niet kussen ga ik iets vettigs roepen en mijn schoen naar de tv gooien. Voor haar.
:) en ik zit altijd met een ‘mascarahoofd’ als jij weer iets ontroerend lief over je mama schrijft.
Woehoew, ik snotter mee morgen!
We zitten allemaal morgen te snotteren voor de tv! Voor onszelf, voor die mooie Kate die met haar droomprins trouwt, voor die kus op het balkon, voor Lilith’s mama …
Veel kijk- en snotterplezier morgen dames!
Herken mezelf en telkens als het mij weer eens zal overkomen zal ik aan jouw mama denken want ik was er niet zo van bewust dat het me idd iedere keer overviel als mensen in groep iets samen doen, ik dacht gewoon, waarom sta ik hier te snotteren!
zo herkenbaar al wat je schrijft, alleen met het enige verschil dat ik mijn mama nog wel heb (het ontroerd me nog steeds hoe jij over de jouwe vertelt), maar meestal kan ik zulke momenten ook niet meer samen delen door de afstand !
Ik zal misschien ook wel een traan laten, wie weet
en ja idd, de liefde blijft toch zoiets moois natuurlijk he
ze verwachten 2 miljard (!) kijkers! Twee mil-i-jard!
willen we niet allemaal een beetje Kate zijn?
Vind ik zo leuk :-)
Mijn mama had voorzekers gezegd: “ochgot, ons Diana had het moeten kunnen meemaken”.
Jij kan gewoon neerschrijven waar ik al heel de dag aan zit te peizen. Ook bij mijn mama zouden menig waterlanders te zien zijn. En ook ik heb hier en daar een traan verpinkt omwille van de emotie maar ook omwille van haar en Diana. En dat zij dat vandaag jammer genoeg niet meer mogen beleven. Maar dat ze er toch een beetje was doordat Kate haar verlovingsring droeg, net zoals ik op mijn huwelijksdag.
Vreemd hoe zo’n gebeurtenis zoveel herinneringen boven brengt en ons uiteindelijk ook een spiegel voorhoudt. Wij zijn dochters van ons mama en lijken vaak meer op hen dan we zelf willen geloven. Maar ergens ben ik trots op de tranen die ik vandaag liet. Ik lijk op mijn mama en daar is niets mis mee
Oef, ze hebben gekust, dus je tv is niet stuk! Weeral aan een groot budget uitgespaard!
ik heb net hetzelfde als jouw moeder. Ben altijd blij dat het nog even donker blijft tijdens een applaus in het theater …