Al wie eens een gigantische egoboost wil krijgen moet dringend zijn maag laten verkleinen, vijf jaar wachten, en dan ja zeggen als ze je vragen om bij wijze van “na” aanwezig te zijn op een lotgenotendag voor mensen die zo’n operatie willen. Dat dacht ik, toen ik gisterennamiddag met mijn kaartje op mijn trui bijna werd overrompeld door mensen die met mij wilden komen spreken alsof hun leven ervan af hing. (Ik heb voor de zekerheid mijn schuilnaam Kelly gebruikt, trouwens)
Hoeveel ik was afgevallen was de vraag die het vaakst voorbij kwam, en het antwoord (‘vijftig kilogram’) zorgde bijna altijd voor de grootste ogen. De openvallende monden kwamen er nog eens bij toen ik mijn voorfoto toonde, en ik bijzonder goed moest opletten dat mijn iPhone niet door heel de zaal werd doorgegeven terwijl mensen naar mij wezen als was ik een wonder der natuur.
Meisjes met ogen waarin ik de wanhoop zag waar ik zes jaar geleden zelf bijna in verzoop kwamen me een beetje gegeneerd vragen hoe het zat met mijn veloverschot. En terwijl ik eerlijk antwoordde dat ik wel nooit meer in de running zou zijn voor de titel van bikinimodel van de Westhoek maar het voor de rest al bij al wel meeviel kwamen de volgende vragen al op me afgerold. Of ik veel last had gehad van de operatie. Of ik alles kan eten. Of ik aan sport deed. Of mijn borsten ook kleiner waren geworden. Of ik gelukkiger was.
‘Ik zie je nog altijd binnenkomen, vijf jaar geleden’, sprak de coördinatrice van het centrum even later toen we samen een bordje fruitsla stonden te eten. ‘Sommige mensen vergeet je niet, en jouw verhaal zal ik niet rap vergeten.’ Ik glimlachte, me afvragend of dat een compliment was of niet, en dacht terug aan één van de donkerste en tegelijk meest hoopvolle dagen van mijn leven. De dag dat ik al mijn moed had samengeraapt om mijn mond open te doen en tegen iemand te zeggen dat het echt niet meer ging. Dat het me niet meer lukte om mijn probleem zelf op te lossen. Dat ik hulp nodig had. En dat ik me daar toen zo hard voor schaamde.
En ik dacht erbij hoe ik het meisje op de foto’s in mijn iPhone haast niet meer herkende, en hoe ik me toen had voorgenomen om nooit te vergeten wat een gigantisch cadeau het zou zijn om ooit niet meer te moeten zijn zoals zij. Vijf jaar later vergeet ik al te vaak om zotcontent te zijn met alles, en zit ik te vaak te zagen over mijn nog steeds prominent aanwezige rondingen.
Toen ik naar buiten wandelde heb ik aan het dikke meisje beloofd om het weer wat meer te beseffen, van die tweede kans. Al was het maar omdat ik het dikke meisje gisteren tientallen keren heb herkend in de ogen van mensen die zich compleet geen raad meer wisten met hun gewicht, en heb beseft dat ik haar serieus achter me heb gelaten. En dat dat het beste is dat me kon overkomen.
Zes jaar geleden.
Gisteren.
(wie meer wil weten over het hele avontuur dat hieraan vooraf ging: er is een gastric bypass-categorie.)
@christa: maagringen worden zo goed als niet meer gezet, omdat dat iets lichaamsvreemds is dat dikwijls verschoof of afgestoten werd, of vergroeide met de maag. In bijna alle gevallen worden gastric bypassen gezet, tegenwoordig, omdat die op lange termijn het beste resultaat hebben en de minste complicaties. Maar je moet er wel een BMI van 40 of meer voor hebben, of 35 en kunnen bewijzen dat je op twee gebieden last hebt van je gewicht en een gezondheidsrisico loopt.
Jij bent toch helemaal niet zo zwaar, dacht ik? Dan zou ik ook niet in me laten snijden hoor, het blijft toch een serieuze operatie die je volgens mij alleen maar doet als het risico op zware gezondheidsproblemen groter lijkt dan het risico op complicaties na een maagverkleining.
Recht uit je hart…
Soms heeft een mens eens van die dagen nodig om weer te beseffen hoe gelukkig we moeten zijn met de geboden kansen.
Ik dacht dat je een maagring had en geen gastric bypass-dinges.
Een maagring zou ik nog overwegen, maar ik heb te veel andere lichamelijke problemen. Ik ga het nu eens proberen met herbalife, lijkt me het makkelijkst, gewoon shakeske drinken, hopla en gedaan. En dan s avonds gewoon koken voor gezin en mezelf, geen extra werk, want dieten kost veel extra werk , enfin, ik zie wel !
Maarre nen dikke proficiat zenne! En be happy!
Ik vind het echt bewonderingswaardig Lilith.
Ben zelf dertig kilo afgevallen met een maagring maar heb hem een klein jaar geleden laten verwijderen. Ik kon gewoon niet eten.. Had in drie jaar geen boterham, geen pasta en geen rood vlees gegeten. Ik had geen pijn of afstootverschijnselen. Maar ik was slank en doodongelukkig en dat was het me niet waard. Ze hebben mij een gastic bypass voorgesteld maar ik wou het gewoon allemaal niet meer. Ik ben nu op een zestal weken terug een 11 kilo afgevallen door gewoon te dieeten. Het voordeel van jaren afgesloten geweest zijn van bokes… je apprecieert ze enorm :D
Maar dat wil niet zeggen dat ik geen grenzeloos respect voor je heb! Vooral omdat ik door die maagring heb geleerd dat een ingreep geen gemakkelijkheidsoplossing is om gewicht te verliezen. Maar dat het ook veel wilskracht vraagt… op veel vlakken zelfs meer dan een dieet.
ge zijt een schoon madam.
Een standbeeld voor Kelly! Ik heb zelf een gbp en het *is* geweldig. Je voelt je een ander mens, je wordt ook een ander mens, maar je weet des te beter wat je al die jaren hebt gemist.
mooi geschreven, het doet mij bewust worden van mijn lichaam en laat mij ook wat meer genieten van mijn rondingen. en zoals ysabje zegt, je bent een mooie vrouw!
Lilith, gij ziet er kei goed uit!
Ja, ge ziet er natuurlijk nu stukken beter uit, maar ik vond je wel een mooie dikke vrouw, eigenlijk.
@Isabel: ik ga er eens een blogpostje over schrijven. Je inspireert me, zowaar! Ooit een boek, eerst een blogpost. ;)
En dan vraag ik me nog 1001 dingen af zo :) Bijvoorbeeld, karakterieel en al. Je humor om maar iets te zeggen, is deze hetzelfde als vroeger vòòr alles? Op ’t vlak van vriendschappen, ben je door het vermageren vrienden van toen verloren doordat je plots vermagerde of net niet, veel (echte!) vrienden bijgekomen? Ook professioneel, denk je nu (met alles wat je weet enzo…) dat je dezelfde kansen zou gekregen hebben of durven pakken hebben moest je nog zwaarder geweest zijn? En uw lief, hoe is dat eigenlijk voor hem, want “plots” was je toch wel een ander soort vrouw hé? Allez ja, al die dingen vraag ik mij dus af :) Ik vond je inderdaad ook mooi dik, maar ik heb gemakkelijk spreken met mijn 59,8 kg (allez eigenlijk 60,2, maar ssst :p) natuurlijk. Zwaardere mensen hebben ook meestal zo’n lief gezicht en dat was bij jou ook wel zo, waarmee ik nu ook niet wil zeggen dat je nu geen lief gezicht meer hebt, maar ’t is toch anders ;) feller nu, denk ik.
Maar bewonderenswaardig, echt!
Ik vind u nu, met uw rondingen op de foto, echt schoon.