Een loonbriefje. Betaald verlof. Evaluatiegesprekken waarin woorden als incentives en targets en ander marketingees niemand doen oogrollen. Maandelijkse vergaderingen vol powerpointslides met cijfers en tabellen die me totaal gestolen kunnen worden. Een idee van welk bedrag er op het einde van de maand op mijn rekening zal gestort worden. Iemand die me laat weten dat ik niet op internet mag tijdens de werkuren, noch mijn gsm mag laten aanliggen. Pipi mag wel, maar niet te dikwijls. Een baas. Vaste werkuren. The smell of maaltijdcheques in the morning.

Vijf jaar geleden liep ik voor het laatst het kantoor uit van een bedrijf dat mij betaalde als bediende, een proper woord voor callcenterwijveken. Ik wist het toen nog niet, maar de komende vijf jaar zou elke vorm van vast salaris wegvallen en zou ik volledig overgeleverd worden aan het zelfstandig zijn, en alle zotte, fijne, enerverende, lastige en compleet deprimerende dingen die mee in dat pakket zitten. Deprimerende, als in boekhouding en treinen die stinken naar een mengeling van zweet, natte hond en fermenterend fruit. *huilt*

Alles leek op dat moment in mijn leven evenwel beter dan de mistroostige plek waar ik van weg liep. De plek waar gesprekken alleen gingen over het aantal mensen dat je er al telefonisch had weten op te leggen, hoe slecht de Poolse poetsvrouw haar werk wel niet deed en hoeveel minuten het nog was voor we weer naar huis mochten. En tegelijk was het wel een zekerheid geweest, en zekerheden die wegvallen, dat is akelig, man. Ook al zijn het zekerheden die ervoor zorgen dat je een zomerse week lang met een burnout in de zetel belandt, snikkend als een klein kind en met net voldoende energie om je ogen van de muur naar je lief te bewegen als die ’s avonds thuis komt van het werk. Om dan weer te beginnen snikken. Jolly good times.

Als iemand me vijf jaar geleden had verteld dat ik erin zou slagen om mijn brood te verdienen als zelfstandig journalist, en ook nog eens betrekkelijk snel en vlotjes, ik zou het niet durven geloofd hebben. Maar ziet: ik heb een keuken, en er ligt brood in. En zelfs beleg en boter. Het is me potverdorie nog gelukt ook.

Als iemand me vijf jaar geleden had gezegd dat ik na vijf jaar zelfstandig zijn in een meestal wel fijne job nog altijd af en toe zou snakken naar de zekerheid van elke maand een vast loon, vaste uren, een leven waarvan ik weet hoe het er binnen een paar maanden zal uitzien, en dat ik tegelijk ook vreselijk zwaar kan gruwen van die gedachte, ik had het ook niet geloofd. Ergens had ik toen gedacht dat ik rustiger zou zijn in mijn hoofd. Dat ik het allemaal iets klaarder zou zien, en zo’n vrouw zou zijn met een opgeruimde handtas, een opgeruimd hoofd en een lamineermachine. Want ja, ik droom al heel mijn leven van mijn eigen lamineermachine.

We zijn vijf jaar verder, mijn leven is helemaal veranderd op honderdduizend vlakken, behalve op één: ik blijf de meest rusteloze mens die ik ken. En die rusteloze mens zit dan ook nog eens in een bijzonder rusteloze periode, as we speak, zeg. En rusteloos maal rusteloos, dat is serious business. Wreed benieuwd dus naar wat ik hier binnen een jaar of vijf bij wijze van evaluatie ga moeten zetten. Of een maand of twee, for that matter.

ALS COMPUTERS DAN NOG WEL BESTAAN. :aah:
(want zelfs dat weet je nu eenmaal nooit zeker)