Ik heb een kleine broer, en die kleine broer heeft dezelfde naam als ik. Spijtig genoeg voor dit verhaal is dit niet waar, maar het scheelt wel maar twee letters. Twee letters die ervoor zorgen dat zijn naam de mannelijke versie is van mijn naam. Genre lilith en liboth. Of lilith en balith. You get the point.

Ik moest aan mijn broer denken toen ik vanmorgen in de dagbladhandel van het station tot het vreselijke besef kwam dat ik -o god neen zeg dat het niet waar is- MIJN PORTEFEUILLE VERGETEN WAS. Ik! Mijn portefeuille vergeten! Stokkende adem, angstzweet, een leven dat razendsnel aan mijn netvlies voorbij trok, want hoe was dat nu in godsnaam mogelijk? Ik neem al duizend jaar de trein, en dit was de allereerste keer dat ik mijn portefeuille vergat. Stomweg vergeten te versteken bij het veranderen van tas. Hoe zou onze heldin dit ooit nog teboven komen, mensen?!

En toen dacht ik dus aan mijn dekselse kleine broer, en hoe ongelooflijk het is dat mensen die in voornaam en achternaam slechts twee kleine lettertjes van elkaar verschillen zo hard niet op elkaar kunnen lijken. Mijn broer laat camera’s in vijvers vallen als mensen hem een uur eerder hebben gevraagd om asjeblieft hun camera niet in een vijver te laten vallen. Beseft een uur voor hij met de trein op reis moet vertrekken dat de trein niet zo vroeg rijdt zodat hij niet op de luchthaven kan geraken. Staat al eens te koekeloeren in een ander station dan dat waar zijn trein uit zou vertrekken. Heeft bij het besef dat dit soort dingen weer aan het gebeuren zijn in zijn dagelijks bestaan nog nooit zo’n wazige blik gehad als ik vanmorgen in de dagbladhandel.

Ben ik in vergelijking met mijn perfectionistische wederhelft en zijn familie een nogal nonchalante, in vergelijking met mijn broer ben ik de grootste regelseut die er bestaat. Ik mis NOOIT treinen. Ik vergeet GEEN afspraken, en ook geen jassen of sleutels. Ik controleer dat namelijk drie keer voor ik de deur uitga. Ik val nog liever DOOD dan dat ik lange tijd niet bereikbaar ben, of iets niet goed heb voorbereid, of geen plannen B, C en D heb bedacht voor ik ergens naartoe vertrek. C to the rontrolefreak, amai nog nie.

Maar als mijn broer zorgeloos en zen kan zijn op momenten dat werkelijk alles in het honderd loopt, en dat al zijn hele leven lang, dan kan ik dat ook. Na een paar uur rondlopen zonder portefeuille blijkt zelfs dat de wereld echt gewoon zal wachten met vergaan tot 21 oktober.

Opgelucht, ik moet het u niet zeggen.
(Ik moet trouwens van mijn broer zeggen dat hij niet meer zo is. Van die vijvers.)