Vroeger, beste kijkbuiskinderen, was er geen Facebook. En ook geen Twitter. Zelfs geen internet op telefoons, en zelfs geen telefoons! (al was dat dan wel heel erg vroeger) Als je vroeger iets wereldkundig wilde maken, let’s say in de jaren tweeduizend, dan moest je daar eerst een paar strepen html voor leren, dan moest je dagen en weken sukkelen en vloeken en zweren dat je de kerel die Frontpage of Angelfire had uitgevonden dra op zijn muil ging slaan als dat gezever hier nog lang zou duren, en als dat allemaal gelukt was, dan kon je bloggen.

En hell, dat deed je!
Je blogde zeker elke dag, en soms meerdere keren per dag, en je lief blogde mee, in een ander kleur op dezelfde blog, en je zag plots dankzij een tellertje dat er zelfs mensen waren die je stukjes lazen, en je was verwonderd als nooit tevoren, en ook blij. En toen wilde je comments, want je wilde natuurlijk ook feedback van al die lezers. Tot er eens een paar lezers zeiden dat je een dwaze aandachtsgeile kalle was die dacht dat ze het was zeker omdat ze een weblog had, toen wilde je plots geen comments meer. Toen zei je tegen je vent: “Maak al die commentaarveldjes maar weer mooi dicht!”.

Er waren de momenten waarop je zo lang stopte met bloggen dat je een dramatisch “ik stop ermee hoor jongens” gerechtvaardigd vond, maar je kwam altijd weer met hangende pootjes terug als al het boehoehoe was gaan liggen dus dat was eigenlijk feitelijk achteraf bekeken en bestudeerd een beetje belachelijk. Maar de rest deed het ook, dus whatever. En toen kwam dat dekselse Facebook plots in zicht, samen met Twitter, en toen had je plots een iPhone, en moest je ook nog eens hele dagen je boterham met smeerkaas verdienen met schrijven. En ’s avonds was je zo compleet krom geschreven dat je het maar bij berichtjes op Facebook hield, en deed alsof je blog eigenlijk niet meer zo hard bestond.

Maar toen was het dus plots #blogrevival. Met allemaal dinosauriërs van webloggers die een week lang elke dag stukjes gaan schrijven op hun goede oude blog, vanaf vandaag. En toen vond je dat je maar weer eens mee moest doen, want je wist natuurlijk maar nooit of de goesting misschien wel keihard weer zou inslaan. ‘Blogs zijn het nieuwe Facebook’, dacht je nostalgisch glimlachend, en misschien dacht je nog zo dwaas niet.