Monthly Archives: juni 2011

sabbatmaand, shmabbatmaand

sabbat.jpgIk zat in de fase waarop ik begon te denken: ‘Ik ga eens bloggen over mijn sabbatmaand’. Ik zat in de fase van allerlaatste opdrachten afwerken en me mentaal klaarmaken voor de maand die ik al tijden aan het plannen was. Zo goed als al mijn opdrachtgevers waren op de hoogte, ik zou even een maand niets schrijven voor iemand anders en wel voor mezelf. Al zeg ik het zelf, het was een geweldig concept: er zou tijd zijn voor de dertig projectjes die ik al maanden in mijn hoofd heb, en om na te denken over wat ik de komende tijd wil uitvreten, werkgewijs. Er zouden ook nogal wat terrasjes aan te pas komen. Mijn sabbatmaand ging kortom nogal rocken.

Ik was evenwel vergeten dat er in mijn leven altijd dingen uit de lucht komen gevallen die toch interessant lijken, en plannen in de war sturen, en dat ik geen neen kan zeggen als er plots iets fijns in mijn schoot geworpen wordt.

En dus sta ik in plaats van voor mijn sabbatmaand ineens voor een erg drukke zomer. Eén van weinig thuis zijn, en veel werken en nieuwe dingen doen. En ik weet zeker dat het even leuk als spannend zal zijn, en ik heb de knop in mijn hoofd al helemaal omgedraaid en alles, maar al die fijne projectjes en mijn blog en al die andere dingen waar ik tijd voor wilde maken? Ik maak me bijzonder weinig illusies. Kunnen jullie zich de komende weken eventjes in stilte bezighouden, denkte? :(

Lees anders dit nieuwe magazine, ondertussen, ik heb gehoord dat het de max is.

*wink wink nudge nudge*

And what a year it’s been

365boek.jpgNog twee foto’s, en ik ben erin geslaagd om 365 dagen aan een stuk elke dag een foto te nemen en op mijn Facebookpagina te posten. Vervloekt heb ik dat project, op dagen dat ik doodmoe was en heel de dag achter mijn bureau had gezeten en werkelijk geen benul had van wat ik nu weer zou kunnen trekken dat al niet zevenendertig keer getrokken was. Maar nu ik alle beeldekes eens schoon in een mapje heb gestoken om er een fotoboek van te maken kan ik alleen maar zeggen dat dat rockt, zo’n Project 365. En dat ik dat iedereen ten volle kan aanraden, zeker als je zoals ik een redelijk goede camera in je gsm hebt zitten.

Het is me het jaartje wel geweest, denk je dan, als je er eens doorgaat.

IMG_0341.jpg IMG_0970.jpg

(I know, I know!!)

IMG_2248.jpg IMG_1765.jpg IMG_0556.jpg

Carré Willebroek 4 life.

IMG_0584.jpg

Wat een man. <3 IMG_3070.jpg

331.jpg IMG_0010.jpg IMG_2783.jpg

En dit zijn er dan nog maar tien van de DRIE-HONDERD-VIJF-EN-ZESTIG. (so proud)

Anyways, ik heb tot mijn verbazing al een paar paniekerige mailtjes gekregen met de vraag naar een tweede jaar. Sommige mensen zijn dus echt niet platgeslagen door de tientallen foto’s van mijn avondmaal, of ik die kerstomaten eet op de trein, zo leren wij hieruit. Ik sla zelf ook een beetje in paniek bij de gedachte dat ik moet stoppen met fotograferen, en dus is er een plan. Een plan waarvan ik op dit moment een beetje vrees dat het te ambitieus is, maar dat dacht ik vorig jaar dezen tijd ook. Ik ga het nog een beetje tweaken in mijn hoofd, maar binnen dit en niet zo lang ga ik waarschijnlijk zo zot zijn om eraan te beginnen. STAY TUNED!

Het wordt de max vet.

lilith zit nog in de verwerkingsfase

zwartesteak.jpgMijn kleine broer is het afgelopen weekend gaan samenwonen met zijn madam. Sinds dat moment zijn de echtgenoot en ik elkaar aan het bestoken met ‘manmanman, weetjenogtoenwijgingensamenwonen?’-nostalgiek. En die zou heel mooi kunnen zijn, ware het niet dat onze zinnen om de een of andere reden constant beginnen met ‘Man, weet je wat ik echt het allerergste vond toen wij gingen samenwonen?’, waarop de ander dan weer in overtreffende modus gaat door af te komen met iets dat hij of zij nog veel erger vond.

Rekeningen moeten betalen. ’s Avonds thuiskomen en niemand die al heeft bedacht wat je gaat eten, laat staan dat er iets klaarstaat dat op eten lijkt. Een lege frigo, en niemand die hem voor jou wil vullen. Eten dat geld blijkt te kosten, potverdorie. Niemand die de was of de strijk voor je doet. Elkaar hele dagen moeten zien, ook als er geen speciale gelegenheid is. Niet kunnen weglopen als er ruzie is, omdat je altijd terug moet keren naar je huis. Niet kunnen koken, en toch moeten koken, en maanden aan een stuk zwartgeblakerd vlees moeten eten dat rauw is vanbinnen. Het huishouden. Het vreselijke vreselijke huishouden. Dat er niks gebeurt als je niet zelf initiatief neemt. Dat die facturen maar blijven komen, vanuit alle mogelijke richtingen. Dat je echt nog altijd niet kan koken, en geen idee hebt wat je in godsnaam allemaal hele dagen moet klaarmaken, en dat je blijkt samen te zijn met een MAN DIE ALLEEN MAAR TOMATEN EN CHAMPIGNONS LUST. :aah:

En dat je, als je die dingen allemaal ten volle zou beseffen op voorhand, er toch echt wel nooit aan zou beginnen?

Een mens zou denken dat we er na meer dan zeven jaar onder hetzelfde dak wel overheen zijn, maar Youri en ik, wij zijn gelijk één gigantische bol samenwoontrauma. Edde gulder dat nu ook?

lilith en de gebroken afgestofde Y

afstoffer.jpgSoms gaat alles wonderlijk goed, en soms slaat het tegen. Zoals vorige week, toen de meneer en ik thuiskwamen van een dag noeste arbeid, en onderstaand tafereeltje aantroffen op onze eettafel, samen met een handgeschreven briefje van de poetsvrouw. Op het briefje dat het haar zo speet, maar dat ze de letter Y had afgestofd (<3) en dat hij gevallen was en dat ik zeker moest laten weten wat haar verschuldigde compensatie was. Het schuldgevoel droop van haar krullende letters af. Y.jpg

Ik ben dan zo eentje, ik voel mij direct rottig voor onze arme poetsvrouw, en ik krijg dan zin om haar direct te bellen en te sussen en te zeggen dat het helemaal niet erg is en ze helemaal niks moet betalen, maar vaneigens niet, en stop nu maar met huilen, poetsvrouw. Echt, dat is toch nergens voor nodig? Ik had hem verzekers toch zelf scheef gezet op de kast. Neeneen, het was mijn schuld, poetsvrouw, ik neem hier de volledige verantwoordelijkheid voor! Neen, poetsvrouw, neen! Ik wil er niks meer over horen! Laat zijn jonk. (En oke, ik geef toe dat ik ook even heb overwogen om terug te schrijven dat die letter tweehonderd euro had gekost en speciaal voor de echtgenoot gemaakt was door een bijzonder kreupel weeskindje in Panamaribo, en dat ze daardoor dus de komende weken voor niets moest komen poetsen en het gras afrijden. Maar die gedachte heb ik echt heel snel weer opgeborgen.)

Om al mijn initieel truntgedrag te compenseren post ik dan dingen op Facebook gelijk dit.

accidentje.jpg

En geloof het of niet, maar sommige mensen spreken mij daarover aan. OMDAT ZE HET GELOVEN. :unk: Dus voor eens en voor altijd, lieve mensen: ik ben dan misschien wel een gigantische tiran, maar echt alleen maar op Facebook. Ze zouden zich in Brussel beter bezig houden met het soort mensen dat dit soort statussen dan nog leuk durft vinden ook. Dat moeten pas tirans zijn, man.

lilith maakt aangepaste lenterolletjes

lente5.jpgIn de tijd dat ik nog showbizzjournalist was en hele dagen rondhing op roze balletten was ik eens op een feest waarop Lien Willaert het eten verzorgde. Die avond zal voor altijd in mijn herinnering blijven hangen als ’the one with the lenterolletjes’, want Lien Willaert die kan echt geschift lekkere lenterolletjes maken. Het recept bleek in haar eerste kookboek te staan, dus kocht ik het en maakte ik voor al wie ze proeven wilde lenterolletjes. Was er een feestje chez lilith, dan mocht je er donder op zeggen dat er lenterolletjes aan te pas zouden komen. En mijn gasten, zij smoefelden ze binnen en vroegen zo goed als allemaal naar het recept.

Wat een mooi verhaal, lilith, hoor ik jullie al zeggen. Maar zoals het zo vaak gaat met mooie verhalen durven ze al eens totaal onverwacht ontploffen in je gezicht. Als je plots geopereerd moet worden aan je spijsverteringsstelsel, bijvoorbeeld, en daarna al kotsmisselijk wordt als er iemand in een straal van vijftig meter een paprika eet. En als je dan ook nog eens beslist om thuis geen dieren meer te eten. In de lenterolletjes van Lien zitten gele en rode paprika’s, en kip.

Ik moest dus op zoek naar een aangepaste versie, en die is na lang zoeken een feit. Aanschouw: lilith’s paprikaloze vegetarische lenterolletjes om duimen en ellebogen van af te likken! (Dit wordt trouwens meestal als hapje geserveerd, maar ik maak er een stuk of zes en eet dat gewoon als avondmaal. Jep, ik ben een beetje prettig gestoord like that, ik.)

Voor zes rolletjes:
* 2 wortels
* een bosje lenteuitjes
* curry
* kipkruiden
* zes blaadjes rijstpapier (te krijgen in de exotische corner van uw Delhaize)
* 1 rijpe mango, in reepjes
* verse koriander
* verse munt
* een beetje zonnebloemolie

Maak de wortels schoon en snij er dunne sliertjes van met een dunschiller. Snij de lenteuitjes in reepjes. Wok in de zonnebloemolie (enkele minuutjes) en voeg er genoeg kruiden bij om het spicy te maken. Laat afkoelen.

lente3.jpg

Hou ondertussen de blaadjes rijstpapier onder warm water tot ze zacht worden, leg ze op een schone keukenhanddoek en leg aan de onderkant van je cirkel een beetje wortel, lenteui, mango, wat blaadjes munt en koriander, en vouw toe als een envelopje. Kijk terwijl je bezig bent alsof je hersenchirurgie aan het uitvoeren bent.

lente2.jpg lente1.jpg

Serveer met van die yummie yummie spicy loempiasaus.

lente4.jpg

Man toch!