Mijn kleine broer is het afgelopen weekend gaan samenwonen met zijn madam. Sinds dat moment zijn de echtgenoot en ik elkaar aan het bestoken met ‘manmanman, weetjenogtoenwijgingensamenwonen?’-nostalgiek. En die zou heel mooi kunnen zijn, ware het niet dat onze zinnen om de een of andere reden constant beginnen met ‘Man, weet je wat ik echt het allerergste vond toen wij gingen samenwonen?’, waarop de ander dan weer in overtreffende modus gaat door af te komen met iets dat hij of zij nog veel erger vond.
Rekeningen moeten betalen. ’s Avonds thuiskomen en niemand die al heeft bedacht wat je gaat eten, laat staan dat er iets klaarstaat dat op eten lijkt. Een lege frigo, en niemand die hem voor jou wil vullen. Eten dat geld blijkt te kosten, potverdorie. Niemand die de was of de strijk voor je doet. Elkaar hele dagen moeten zien, ook als er geen speciale gelegenheid is. Niet kunnen weglopen als er ruzie is, omdat je altijd terug moet keren naar je huis. Niet kunnen koken, en toch moeten koken, en maanden aan een stuk zwartgeblakerd vlees moeten eten dat rauw is vanbinnen. Het huishouden. Het vreselijke vreselijke huishouden. Dat er niks gebeurt als je niet zelf initiatief neemt. Dat die facturen maar blijven komen, vanuit alle mogelijke richtingen. Dat je echt nog altijd niet kan koken, en geen idee hebt wat je in godsnaam allemaal hele dagen moet klaarmaken, en dat je blijkt samen te zijn met een MAN DIE ALLEEN MAAR TOMATEN EN CHAMPIGNONS LUST. :aah:
En dat je, als je die dingen allemaal ten volle zou beseffen op voorhand, er toch echt wel nooit aan zou beginnen?
Een mens zou denken dat we er na meer dan zeven jaar onder hetzelfde dak wel overheen zijn, maar Youri en ik, wij zijn gelijk één gigantische bol samenwoontrauma. Edde gulder dat nu ook?
Oh, juist niet! Ik had 8 jaar alleen gewoond voor ik ging samenwonen, en nog wel met een man die van koken hield… dus ineens had ik wel een gevulde koelkast EN een gekookte maaltijd bij thuiskomst! Geniaal.
Alleen jammer dat ik toen ook een dubbele hoeveelheid was moest doen, maar dat nam ik er graag bij.
Misschien komt het wel doordat wij in de maanden ervoor op een wolk van leuke uitstapjes en restaurantbezoekjes hadden geleefd, en plots praktische dingen moesten oplossen waar we allebei compleet geen benul van hadden. We zijn ook heel snel gaan samenwonen, na een half jaar al. VRESELIJKE VRESELIJKE PERIODE. *spuwt* :)
Ik heb mijn samenwoongruwelen beleefd in mijn vorige relatie, waardoor deze relatie eigenlijk nooit problemen heeft gehad. En zelfs die vorige relatie viel wel mee omdat we allebei al jaren alleen hadden gewoond, alleen het samenleven met iemand anders dan jezelf was met momenten wat moeilijker. Als ik bedenk hoe ik mijn eerste maanden alleen woonde, en me inbeeld hoe daar iemand bij had moeten komen, dan heb ik medelijden met die onbestaande persoon, dat wel…
Bij mij was het juist omgekeerd. Het gaan samenwonen was een verademing. Ik had eerst het sublieme ideen gehad om na 8 jaar op kot terug naar ma en pa te gaan! Een nachtmerrie! Een ramp! Ik zie die mensen alletwee doodgraag, echt waar. Maar toen…
’s Morgens was dat uitslapen, dan brieven schrijven en solliciteren, ’s avonds de auto pakken en uitgaan en zorgen dat je de auto terug thuis afleverd op het moment dat pa of ma naar hun werk wilden vertrekken. Zowel ik als mijn ouders gingen zot worden. Na 3 maanden mijn boeltje gepakt en zonder deftig inkomen gaan samenwonen met mijn toenmalig lief (en huidige vrouw nog steeds). Man, man, was dat een verademing terug in Leuven!!!! Wat het eten betreft, als het mislukte gingen we gewoon voor 50 frank gaan eten in de Alma (studenterestaurant)
Goh, voor we gingen trouwen (en nog niet hadden samengewoond) kreeg ik ineens de bibber … wat moest ik in hemelsnaam tegen hem zeggen aan de ontbijttafel? Want ik ben ’s morgens nog niet veel van zeggen en hij al helemaal niet (ochtendhumeur in het driehonderdste kwadraat).
Dat viel gelukkig nog wel mee zo naderhand gezien.
Maar kokeneten-spelen bleek in het begin moeilijker. Nooit gehoord van weekmenuten … ik bedacht in de auto op weg naar huis nog wel wat ik ging koken en sprong nog wel even binnen in de GB. Hmm, prinsessenbonen, lekker! Alleen, hoe doe je dat? De eerste 5 keer waren ze verbrand. Ik weet het, hoe verbrand je nu prinsessenbonen? Wel, ik kon dat! En vlees dat vanbinnen nog rauw was en vanbuiten zwartgeblakerd, been there, done that! En soep zonder smaak (never underestimate the power of bouillonblokskes!).
Na 14 jaar is het soms nog altijd moeilijk, dat samenwonen. We zijn wel wat meer gewoongeraakt aan mekaar maar soms kan ik hem nog altijd vermoorden voor de ene of andere prul …
Dat koken is wel goedgekomen (vind ik toch en ik hoor geen klachten van mijn huisgenoten).
Groetjes,
Sabine
Die eerste weken – maanden – waren we precies constant op vakantie en aan het kamperen. Ook wel een beetje omdat we moesten koken op een oud gasvuur en de raam moesten openzetten omdat we nog geen dampkap hadden. Bij een beetje wind waaide ons vuur dan ook uit. En elke morgen wakker worden naast uw lief, how great was that.
Oei oei oei.. ik ben nu vijf jaar na het samen gaan wonen nogsteeds op mijn roze wolk aan het leven. Ik vond dat samenhokken van ons zalig vanaf dag 1.
Eindelijk zijn vrouwtje in alle facetten van het woord. Ik kan er nogsteeds zo ongelooflijk op kicken als hij de vuilbakken buitenzet.
Ik hou van ons eigen nestje. En hoewel ik thuis alles had wat mijn hartje begeerde heb ik geen moment spijt van het vroege samenwonen. (Ik was net afgestudeerd aan de hogeschool en werkte nog maar 4 maanden.)
Tuurlijk erger ik mij wel eens aan rondslingerende sokken enzo, maar samenwonen met M. is gewoon heerlijk.
Ik was ook erg snel gaan samenwonen met mijn (nu ex-) lief toen ik thuis vertrok. Ik vond het juist fijn dat er iemand was met wie ik alles kon uitzoeken en leren en dat ik het niet alleen moest doen. Vanalles meegemaakt de eerste weken, van wasmachines die het appartement onder water zette tot vergeten een verhuislift te bestellen en onze lattenbodem langst het raam naar 12 hoog takelen. Toen ik enkele jaren later alleen ging wonen vond ik al dat papierwerk dat ik moest uitvissen maar niks.
Maar wat ik wel écht écht haatte aan samenwonen: er lag steevast een vuile boxershort naast de wasmand op de badkamervloer. Altijd er radicaal naast. Niet te begrijpen toch.
Dat doet nog wel deugd, om zo veel anti-samenwoonverhaaltjes bij elkaar te lezen. Zelf schrikt dat mij af, en wil ik liever wat op mezelf leven. Voorlopig vind ik het nog zalig om thuis te komen wanneer ik wil, poetsen wanneer ik wil, koken wat ik wil, of helemaal niet koken en met een opwarmbakske voor de TV zitten, en zoveel meer. En als ik wil wakker worden naast mijn Lief, dan zorg ik ervoor dat het wat later wordt en dat hij blijft slapen. (gniffel)
… en hiernaast lees ik onder je hobbies: huishoudelijke klusjes, :-).
wij kwamen allebei niet van thuis, dus dat scheelt een eind. Ik kon al koken, en hij kon al vijf verschillende soorten eten klaarmaken. En ik heb mijn poetsvrouw meegenomen en ik vond dat hij de was moest doen, omdat voorheen mijn mama de mijne deed en het niet was omdat hij toevallig een wasmachine had dat ik die ook moest leren gebruiken. Na zes maand heb ik toegegeven, though.
Voor de rest: eitje.
Hier ook heel snel gaan samenwonen maar we hadden ook beide al jaren alleen gewoond, het was in die zin dus juist een verademing dat er iemand was die weer meehielp met wassen, koken, boodschappen doen en zo meer. En sinds we kinderen hebben zijn de traumas die er waren ook verbleekt. Nu is het van ‘Man, dat was simpel toen he, zonder kinderen!’ ;)
@Klaasje: wat je daar zegt, dat laatste zinnetje!
je moet toch ook rekeningen betalen, frigo’s vullen, eten koken enz als je alleen woont? Daarentegen een man die alleen champignons en tomaten lust dat begrijp ik. Ik heb ook zo’n terugkeertrauma’s: mijn lief eet zijn boterhammen nogal luidruchtig, hij wil in discussies zijn argumenten kracht bijzetten met ‘ik heb een artikel gelezen waarin staat’ terwijl hij nooit tijdschriften leest, hij is niet zo handig en hij krijgt stress van opruimen… maar voor de rest is ie zo geweldig dat ik het allemaal van hem pik…
@Ysabje: ik had nog nooit alleen gewoond, ik kwam direct van thuis en hij ook. Wel op kot gezeten, maar dat is iets anders, natuurlijk. Het zal dat zijn. :)
Wij zijn gaan samenwonen tijdens mijn laatste jaar studies, ook pure fun, not. Zoek maar eens tijd (en goesting) om te dweilen, koken, wassen, strijken, boodschappen doen, … als ge eigenlijk nog aan uw stage moet beginnen, eindexamens moet doen en een eindwerk moet afleveren. Maar dan roepen we samen in koor: “We zijn er alleen maar sterker door geworden!” (denken we…:p).
nog twee maanden en dan is het hier van dattum.
Woon ook al 3 jaar samen met anderen onder één dak, dus de stap zal hoop ik niet groot zijn.
Waar ik me al op voorbereid:
– een lief dat elke ochtend een halve chocopot op zijn boterham smeert (lagen van anderhalve cm, i kid yo not), bijgevolg ook maar drie ochtenden met één chocopot doet. En als ik dan zeg dat hij maar een pot witte-productchoc moet kopen, hem een héél vies gezicht zien trekken.
– daaraan hangend: kruimels op tafel, kruimels op de grond, kruimels op de stoelen, kruimels in bed.
– ‘voetbalmanager’ willen spelen, uren, achter een tv-scherm.
– ‘hoh ik heb geen zin om te gaan werken’ wanneer ik om 5u30 opsta, hem zie omdraaien en ’s avonds doodleuk te horen krijg ‘ik ben niet gaan werken vandaag, schat’.
Enfin!
Ik kijk er naar uit :)
Ook fijn: nadat hij twee weken is ingetrokken in het huis waarin jij al vier jaar woont, de badkamer beginnen te verbouwen. En de slaapkamer ook. Zodat je voortdurend in een vuil huis leeft, je niet kan wassen, moet slapen op de grond in de logeerkamer, er elke dag vroeg uit moet want er komen helper en het ergste: je herkent niets meer en je vindt niets meer terug omdat het huis volstaat met dozen, meubels, stukken meubels, dubbele spullen. Ja, die eerste vier maanden waren heftig :-)
Haha hilarisch en herkenbaar :-). Ik ga binnenkort weer eens samenwonen, met de vent van mijn dromen deze keer. Gelukkig kan hij goed koken en lust hij werkelijk alles!
Ik heb hier werkelijk nog geen enkel nadeel ontdekt. Toen ik nog thuis woonde, kon ik niet snel genoeg op kot zijn. Samenwonen met iemand anders dan mijn lief zou ik niet kunnen, maar dit gaat geweldig. Alleen over de afwas, daar moeten we nog eens over klappen. :-)
Ik reageer even vanuit mijn situatie. Ik heb meer dan de helft van mijn leven samengewoond en nu gaat dat volledig anders worden. Alleen is ook maar alleen. Denk dat ik in het begin veel zal gaan uiteten.
Ik heb er gelukkig nooit officieel mee samengewoond, maar dat lief dat elke dag een deurwaarder over de vloer kreeg. Not a winner (serieus trauma aan overgehouden, ik ben nog altijd bang van de bel en de brievenbus). Maar aangezien ik na drie weken mijn boel verhuisd heb naar Tom zijn appartement en we na drie maanden een huis gekocht hebben, had ik dat met hem totaal niet. Alles was beter dan bij mijn ouders wonen, alles met Tom was zalig. Hij deed geen klop in het huishouden in het begin, maar maakte mij voor de rest zo blij dat mij dat helemaal niks kon schelen. Ik vond samenwonen altijd zoveel leuker (seks wanneer je wil en waar, geen gezever rond je kop, zelf beslissingen nemen, zelf je was doen….loved every single bit of it. Still do, sinds de poetsvrouw)
Oh boy. Ik was per ongeluk op een oude post gestoot. Met een nieuwe reactie, die ik dus al eens gepost heb. Ok, ik zou me beter op mijn werk concentreren :). Sorry.