Acht jaar. Zo lang is het vannacht geleden dat ik hem tegen mijn gilet trok, en we vertrokken waren voor geweldig veel kapsels, tripjes, beroepen, woonsten, discussies, wanhoopstoestanden over groenten en eten en champignons, meningen over hoe lang we samen zouden blijven en waarom we duidelijk niet bij elkaar passen, gezaag, gefret, moeilijke dagen, geweldige dagen, het besef dat ik geen gemakkelijke ben om mee samen te leven maar hij al helemaal niet. Maar gelukkig wisten we dat toen nog niet, die nacht in Barcelona.
Hell, we waren nog zo jonk!
En nu ineens zo afgeleefd enal, ik versta er niks van.
Maar hij doet dat goed, die jongen. Het mag gezegd.