Monthly Archives: augustus 2011

lilith heeft een fameuze flashback

kalenderblaadje12.jpgMannekes mannekes, was dat toch iets, de eerste schooldag telkenskere en niet weten naast wie je zou moeten zitten in de klas en wat ze van je nieuwe boekentas van Boys and Girls zouden vinden en of het al direct les zou zijn bij dien van wiskunde of eerst nog van “vertel eens kinders, hoe is jullie vakantie zoal verlopen?”.

Good times, vond ik dat doorgaans, die eerste september, maar toen ik er daarnet een minuut of vijf in het wilde weg over zat te mijmeren kwam ik tot de vaststelling dat ik, sinds ik de schoolpoorten voorgoed vaarwel zei, een hoop handelingen nooit meer heb verricht.

Als daar zijn:

* een kantlijn getrokken
* een vendiagram getekend
* de edele kunstvorm macramé beoefend
* een tintekiller gebruikt
* een gom gekocht
* gedaan alsof ik elke maand drie keer mijn regels heb om niet te moeten meedoen aan de turnles
* briefjes van één zinnetje per keer naar iemand geschreven
* met drie mensen in één toilethokje staan roken
* me paniekerig afgevraagd of ik dit jaar naar het PMS moet, en hoe ik in godsnaam twintig kilo zou kunnen vermageren in één maand
* een fosbury flop uitgevoerd
* mijn vinger opgestoken om naar het toilet te mogen
* iets eerst opgeschreven in potlood, om er daarna over te gaan met vulpen
* een map tussen mij en iemand anders gezet zodat er niet kon afgekeken worden
* gevochten voor de Joepie
* een boek gekaft (daarvoor trouwens ook niet, wegens dat mijn moeder dat deed)
* de bolletjes uit penvullingen verzameld
* lipjes van colablikjes verzameld voor die madam die die rolstoel nodig had daar
* uitgepakt met een agenda waarop zowel Nijntje als Ome Willem te zien waren

tftcdag12.jpg

Uit 2001, y’all. Ik ga nu een potje huilen van onversneden nostalgie, als ’t niet geeft.

lilith grinnikt een beetje

kalenderblaadje11.jpgDat hij naast me in bed kruipt.
En vraagt: “Wat ben je aan het lezen?”.
Want hij leest dan wel zelf nooit fictie, mijn teerbeminde, maar hij wil het van mij wel altijd heel oprecht weten.
En dat ik dan net een beetje een schaamtelijk flutboek lig te lezen over een of andere vrouw die seks heeft gehad met geweldig veel mannen en daar nu een psychologische draai aan geeft.
En dan maar zeg: “Gewoon, de memoires van een of ander meisje”.
En dat het dan even stil is.
En ik hem hoor vragen: “Memoirs of a meisja?”.

tftcdag11.jpg

En dat ik daar dan nog tien minuten om lig te grinniken.

En dat je er waarschijnlijk bij moet geweest zijn.

lilith leert slenteren

kalenderblaadje10.jpgIk heb veel gekregen van moeder natuur, maar een bijzonder aerodynamisch lichaam zat niet mee in het pakket. Ik kan me dan ook niet voorstellen dat veel mensen een blik op mij werpen, elkaar aanporren en instemmend van “woowjonk, als die aanzet is het waarschijnlijk gelijk een pijl uit een boog!” doen. Allez, ge weet dat natuurlijk nooit, maar toch. Ik zie mezelf toch ook niet rap door de geluidsmuur gaan, eerlijk gezegd.

En toch, en toch.

Ondanks het feit dat ik een trage lijk enerveer ik mezelf dag in dag uit door niks traag te kunnen doen. Maar dan ook letterlijk niks. Als ik mezelf zou moeten typeren, dan zou ik het niet hebben over mijn bijzonder aaibare karakter of het feit dat ik met dieren kan praten, maar wel daarover. Zet mij op een fiets en ik fiets zo rap als ik kan, tot ik dood val. Lopen, juist hetzelfde. En ja, ik loop pokketraag, maar duidelijk nog veel te snel voor mijn eigen kunnen. Het is zelfs zo erg dat mijn productiefout doordringt in mijn spreektaal. Voor elke actie die ik aankondig tegen mijn naasten heb ik de neiging om “rap” te zeggen. “Zeg Youri, ik ga keer rap bloggen/binnenspringen in die winkel/een klapke slaan met die goudkarper/over en weer naar Antwerpen”. Mensen zeggen dan dat het ook traag mag, hoor, en dan moeten ze lachen. Ik niet.

Het heeft ook wel een paar voordelen, dat kan ik niet ontkennen. Zo ken ik persoonlijk niemand die zo snel een interview kan uittikken als ik. Maar dat is het dan ook eigenlijk. In mijn leven gaat alles gewoon standaard veel te traag, en daar ambeteer ik eigenlijk vooral mezelf mee. Want de mensen voor mij aan de kassa doen niet rap genoeg voort, mijn vent doet er zeven keer langer over dan ik om een aardappel te schillen, en hoe is dat nu toch mogelijk dat dat zo lang duurt om een boterham te toasten, KUTBROODROOSTER?! :aah: Soms ben ik al mijn ongeduld zo beu dat ik mezelf met een hoop geweld tegen de muur kwak en boze dingen roep. “LILITH GIE KALLE”, bijvoorbeeld. En dat is nog niks vergeleken met de echt vuile woordjes.

In een ultieme poging om eens te stoppen met door mijn dagen vliegen als een halve wiewie leer ik mezelf sinds kort slenteren. Niet, zoals ik al heel mijn leven doe, door winkelstraten sjezen met mijn korte maar bijzonder snelle pootjes, maar gewoon tjolen. Traag. Niet opgefokt, en niet al op weg naar het volgende dat ik eens rap ga doen. Niet alsof ik achterna word gezeten door een horde hongerige hyena’s, maar volledig chill en zen. Moeilijk dat ik dat vind, maar moeilijk! Eeuwig respect voor zij die het zo hard onder de knie hebben dat ze hele dagen voor mijn voeten lopen. *thumbs up* Maar ik kom er wel. Ooit gaat den dezen slenteren gelijk de beste.

tftcdag10.jpg

Soms denk ik dat het aan mijn supersonische botjes ligt.

lilith en de parabel van de mier en het konijn

kalenderblaadje9.jpg“Wat zit jij daar eigenlijk hele dagen te typen op dat internet?” was een vraag die mij tien jaar geleden op bijzonder regelmatige basis werd gesteld door mijn bezorgd kijkende moeder. Ik was net afgestudeerd als journalist, iets dat de arbeidsmarkt werkelijk geen reet leek te kunnen schelen, en dus vulde ik mijn dagen met rondhangen op het internetforum van een pas opgestarte Vlaamse televisiezender. Aan een tempo van een post of dertig per dag, onder de nickname lilith, met het prentje van een muis naast mijn naam.

Het antwoord op de vraag van mijn moeder had “wat ik doe, en wat ik gegeten heb, en naar welk liedje ik luister, en of ik denk dat Michael Jackson al dan niet een pedofiel is, en lachen met n00bies die er niet in slagen om een foto te posten omdat ze linken naar hun harde schijf, en posten waar ik blij om ben, en in een ander topic waar ik niet blij om ben, en vertellen dat ik weer geen antwoord heb gekregen op mijn sollicitatiebrieven, en eigenlijk een beetje vanalles”, moeten zijn, maar aangezien niemand op dat moment snapte waarom je dat ooit zou willen doen hield ik het gewoon bij een verveeld “vanalles”. Achteraf bekeken hebben wij daar Facebook uitgevonden, ja.

Het forum ging jaren geleden ter ziele, en de dolende zielen die er resideerden zijn voor een groot deel even snel weer uit elkaar gegaan als ze daar samenkwamen, maar toch. Ik ben getrouwd met die kerel met zijn avatar van die mier uit Antz. Mijn broer heeft een bedrijf met dat ambetant hastje dat ik als moderator zo vaak heb moeten bannen wegens wangedrag. Overlaatst zijn de mier en ik nog iets gaan eten met de webmaster, die toen in onze ogen een godenstatus had omdat hij ons nieuwe smileys kon bezorgen als we het heel lief vroegen. En gisteren deed ik mijn laatste “wahey, ik ben dertig”-feestje in het gezelschap van dat meisje met de konijnenavatar, en die kerel met zijn prentje van Beaker uit de Muppets, en de mier en nog een paar anderen.

tftcdag9.jpg

Nog altijd soms miserie om hen niet met hun nicknames aan te spreken, hoe 2001 is dat?

lilith waarschuwt Booser

kalenderblaadje8.jpgWord on the street in Ieper dat bepaalde mensen zich hier na deze zomer misschien beter even niet zouden vertonen. Of, zoals ik het gisteren toevallig voorbij hoorde komen toen ik door de bijzonder grijze en natgeregende winkelstraat wandelde, op weg naar de kaaswinkel:

Oude vrouw 1:”Hij heeft ons godverdomme weer goed bij onze pietjes gehad vandaag, Frank Van Boosers!”.
Oude vrouw 2: (duidelijk geagiteerd) “Godverdomme jaan!”.

En Frank van Boosers ondertussen maar blijven lachen en volhouden dat we niet moeten klagen over het weer, want dat het allemaal doodnormaal is, volgens de statistieken. Ik zeg één ding, Booser, en ik zal bijzonder kort zijn: het zal toch niet meer ongelooflijk lang moeten duren met dat gemeesmuil, of ik zeg binnenkort geen goedenavond meer terug.

tftcdag8.jpg

En van mijn tuinkabouter hetzelfde.

lilith post wat instagrammetjes

kalenderblaadje7.jpgIk had het nooit kunnen vermoeden, dat er nog een foto-app voor iPhone zou komen die mijn liefde voor de Hipstamatic zou weten aan te tasten. En ik ben heel lang niet geplooid, maar het moet gezegd: met Instagram kan je toch ook wel heel fijne foto’s maken. Dat bewijst zij trouwens ook, samen met een hoop Twitteraars en Facebookers die ook verkocht lijken. Aangezien niet al mijn foto’s van een hele week even verhaalwaardig zijn zou het wel eens kunnen dat ik er aan het einde van elke week nog een foto of vijf doorjaag die het niet gehaald heeft. Deal? Deal.

insta1_1.jpg

Wat je ziet: ik, of toch een deel van mijn hoofd, in licht dat mij aanstaat.
Wat je niet ziet: dat ik me dood aan het vervelen was, op de trein van Ieper naar Kortrijk. Een trein die ik vroeger een miljard keer heb genomen, maar nu dus nog maar zelden of nooit. Misschien moet ik het meer doen, want het licht zit daar precies wel goed.

insta1_2.jpg

Wat je ziet: een trapje naar een achtertuintje in Ieper.
Wat je niet ziet: dat het een seconde later ernstig dikke druppels begon te regenen, waardoor mijn iPhone nat werd, en daarna ik ook nogal.

insta1_3.jpg

Wat je ziet: een zak snoep, in de cinema, op een Avant-première van Flair.
Wat je niet ziet: hoe mooi ik One Day vond. Hoe verliefd ik was op Jim Sturgess. Hoe blij ik was dat ik de film mooi vond, want ik vond het boek al compleet fantastisch, en dan kan dat allemaal alleen maar keihard tegenvallen. Maar het viel niet tegen. Hoe hard ik mijn eerste zoon Dexter wil noemen, maar niet mag van Youri omdat dat hem doet denken aan laboratoriumnerdjes of seriemoordenaars. En dat terwijl iedereen weet dat ik het keihard heb voor laboratoriumnerdjes en seriemoordenaars. :huilie:

insta1_4.jpg

Wat je ziet: een heel klein deel van mijn uit de hand lopende hoop tijdschriften.
Wat je niet ziet: dat ik er een hoop van heb weg gedaan, maar geen afstand kan nemen van al mijn kooktijdschriften. En dat dat een probleem aan het worden is.

insta1_5.jpg

Wat je ziet: aumagad, ninjakoekjes, lilith!
Wat je niet ziet: hoe lekker ze ook nog eens waren, eens gebakken. <3 En zo hebben we week één keihard doorstaan zeg, hastn. Het was fun, moeten we nog doen!

lilith vindt dat Dave gelijk heeft

kalenderblaadje6.jpgHet is best triest, als de zomer waarin je je bevindt nu al, nog voor de jaaroverzichten gemonteerd zijn, de stempel van Zwarte Zomer krijgt. Het begon al niet te bien met het weer, en dan was er Utoya, en het gebrek aan een regering en de crisis en de vreselijke dingen op Pukkelpop, om er maar een paar te noemen. En dan vanmorgen het trieste nieuws over Steve Jobs, en dat ene zinnetje dat mijn hart een beetje deed breken: “I have always said if there ever came a day when I could no longer meet my duties and expectations as Apple’s CEO, I would be the first to let you know. Unfortunately, that day has come.” *krak*

En het was niet alleen het nieuws. In mijn omgeving vielen er ook wel wat kletsen. Relaties van jaren die plots stuklopen, andere relaties die dat voor het welzijn van alle betrokkenen beter zouden doen, iemand van mijn leeftijd die haar man zes maanden geleden verloor in een ongeval dat nogal wat voorpagina’s heeft gehaald, maar nu nergens meer weg kan met haar verhaal, omdat mensen haar negeren. Omdat ze niet weten wat zeggen. En ik kende het, dus zat ik een paar keer naast haar, niet wetend wat zeggen. Ze vond het niet erg. Ik vond het allemaal vreselijk.

Het is iets dat je dan bijna niet durft uit te spreken, maar ik heb echt waar een fantastische zomer achter de rug. Ik zou daar vroeger bijzonder weinig aandacht aan hebben geschonken, denk ik. Maar dit jaar is het precies anders. Ik kus mijn beide handjes voor alle goede dingen die uit de lucht zijn gevallen, en alle geweldige herinneringen die ik nu al aan #dezomervan2011 kan koppelen.

Het deed me aan mijn moeder denken, en de lange uren naast haar in het chemokamertje. Aan het bijzonder dubbele gevoel van overal willen zijn behalve op die vreselijke plek vol scanners en slecht nieuws en barslechte vooruitzichten, en tegelijk nergens anders willen zijn dan bij je moeder die er door moet. En hoe ik in die uren honderd keer gezworen heb dat ik me nooit nog druk zou maken over futiliteiten, na alles dat ik gezien en meegemaakt had.

Ik heb mijn belofte totaal niet gehouden. Zelfs niet met een beetje verbeelding. Maar een andere precies wel. Dat ik veel meer zou proberen genieten van wat ik had, en dat ik zou beseffen dat gezond zijn en dingen kunnen doen als je dat wilt echt het allerbelangrijkste zijn. En dus trok ik gisteren aan mijn vent zijn arm, toen er na een hele dag regen plots drie strepen zon tevoorschijn kwamen. En tien minuten later nam ik deze foto.

tftcdag6.jpg

Dave heeft gelijk. Every day you wake up is a good day.
En dat we dat vooral niet te vaak mogen vergeten.

lilith maakt Spaanse rijst

kalenderblaadje5.jpgTot mijn verbazing ken ik nogal wat mensen die geen rijst lusten. Dat hoorde ik in aanloop naar het Mexicaanse feestje dat ik onlangs organiseerde, en waarvoor ik – dat hoort u goed- de zotte uitdaging aanging om te koken voor een man of vijfendertig. Aangezien ik geen zin had om heel de avond bordjes te staan dresseren maakte ik het mezelf voor mijn kookvuurdoop niet te moeilijk: grote kommen chili met en zonder carne (die zonder viel zelfs ongelooflijk goed in de smaak bij mijn bijzonder carnivorisch aangelegde grootvader, moetkeerpeinzen!), veel aardappelsla, veel groentjes en zure room, en een gigantische pot Spaanse rijst. Want neen, ik laat me niet afschrikken door mensen die alleen maar droge witte rijst uit zakjes gewend zijn. O neen! *steekt vuistje in de lucht*

tftcdag5.jpg

Believe you me, zelfs de grootste niet-rijsteters zijn mij achteraf om het recept komen vragen. En terecht, want deze rijst is niet alleen geweldig lekker, maar ook nog eens zo snel en met zo weinig ingrediënten te maken dat ik bij momenten content ben dat ik niks eetbaars meer in de koelkast heb zitten, want dan heb ik een perfect excuus om dit voor de derde keer op een week klaar te maken. Ik vind het zo lekker dat ik het eet zonder iets bij, maar ik denk dat het ook perfect past bij allerhande vlees, vis en kipdingen.

Men neme (voor 2 personen, en gewoon te vermenigvuldigen voor meer, want zo gaat dat):

* 1 kopje losse langkorrelrijst (dus niet uit een zakje)
* 2 kopjes groenten- of kippenbouillon (best op de verpakking van de rijst checken wat de verhouding rijst/vocht moet zijn, maar bij mij was het deze)
* 1 blikje tomatenblokjes van 400 gram
* een ui, in kleine stukjes gesneden
* een teentje look, fijngesneden
* een scheut olijfolie
* peper en zout
* kruiden naar keuze, ik gebruik cayennepeper, komijn en pimenton de la vera, maar het kan ook perfect met oregano, dan is het eerder italiaanse rijst, gok ik. Kruiden en proeven, ik heb geen idee van hoeveelheden, eigenlijk.

En dan:

is het eigenlijk supersimpel. Giet wat olijfolie in een pot met dikke bodem (een van Le Creuset is ideaal) en giet er de stukjes ui en knoflook bij, samen met de ongekookte rijst. Roer zodat alle rijstkorreltjes bedekt zijn met olie, en laat een minuutje of drie opstaan, tot de uien glazig zijn. Giet de bouillon en het blikje tomatenblokjes in deze pot, en wacht tot het kookt. Zet het vuur lager en laat 15 a 20 minuten met het deksel op de pan pruttelen, en roer af en toe. De rijst is klaar als het vocht zo goed als opgenomen is. Laat nog vijf minuutjes staan voor je het opdient, en kruid alles goed af met kruiden naar eigen goesting. Ook superlekker koud!

Ow, en als er eventuele Spanjaarden mijn blog lezen en zitten te foeteren omdat dit echt van geen kanten op Spaanse rijst lijkt, mea culpa. Of hoe zeg je dat in het Spaans? :aah:

lilith en de obligatoire broekspijpfoto

kalenderblaadje4.jpgIk ademde in en uit, met het nodige gevoel voor drama, en ik deed wat ik moest doen. Na het feestgedruis van de laatste weekends en het stoppen met lopen wegens heupen die bij momenten aanvoelen alsof ze zestig jaar ouder zijn dan in werkelijkheid vreesde ik het ergste, en mijn tactiek bij het ergste vrezen is nogal dikwijls in grote bogen rond het probleem lopen. Probleem waarvan sprake: de weegschaal. En ik die er toch dringend nog eens op moest. En dus deed ik het. Ik ademde in en uit, en ik stapte erop.

Aangezien het getal helemaal niet kon kloppen deed ik het nog eens opnieuw, en daarna nog eens. Maar het getal bleef telkens hetzelfde. Bleek ook de vierde keer. Het kwam precies maar traag binnen, dat het eigenlijk best wel eens kon kloppen. En toen kwam het besef: ik heb sinds mijn dertiende nooit meer zo weinig vlees in mijn kuip gehad als vandaag. En dat is redelijk letterlijk te nemen, want volgens mij kan het niet anders dan dat het komt door het feit dat er in de crib geen vlees of vis meer wordt gegeten, al enkele maanden.

Ik heb een klein sprongetje gemaakt ja, van de weegschaal.
En daarna heb ik mijn kleerkast opgeruimd, en heb ik gedaan wat ik eigenlijk al jaren eens had moeten doen: de obligatoire ‘kijk, ik pas in één broekspijp en ik heb twee verschillende kousen aan’-foto maken.

tftcdag4.jpg

Ik ben niet gehalveerd, trouwens, in die vijf jaar, maar het voelt stiekem toch wel een beetje zo.

(en dat ik bijna op mijn gezicht ben gegaan, hier vlak na, dat soort foto’s haalt het dan vaneigens NET NIET)

lilith heeft nogal wat vreemde gewoontes

tftcdag3.jpgEen jaar lang elke dag posten, dat vraagt om een paar terugkerende rubrieken, denk ik. Ik heb er al een paar in mijn Evernote zitten, maar ik ben niet van plan om alles een jaar lang vol te houden, dus feel free om mij keihard te bestoken met ideetjes. Dingen gelijk de Manic Mondays bijvoorbeeld, die in mijn ogen vooral cool waren omdat je antwoorden van onbekende mensen kon lezen op soms nogal vergezochte vragen. Geen idee waarom dat in godsnaam interessant zou kunnen geweest zijn, maar hey, jullie lezen een hele blog van iemand die jullie vaak ook helemaal niet kennen, dus leg het mij maar eens uit he hastn. Hoe dat allemaal marcheert.

Anywayz! Een wekelijks lijstje, dat zie ik nog eens zitten. En als het even kan mag er gerust meegedaan worden in de comments of op andere blogs, post dan zeker een link hieronder. Als opwarmertje: mijn persoonlijke vreemde gewoontes van het moment, en een foto van mijn broodrooster!

tftcdag3_2.jpg

1. ik heb zo weinig geduld dat ik mijn boterhammen altijd eerder uit de toaster laat springen dan de bedoeling was. Waarop blijkt dat ze natuurlijk nog niet voldoende getoast zijn, ik ze er een tweede keer in moet steken en de hele broodroosterhandeling nog langer duurt dan eigenlijk nodig was. Elke morgen opnieuw. :aah:
2. ik ben al heel mijn leven verslaafd aan smeerkaas. Als kind at ik al niks anders op mijn boterham, en nu is het nog altijd het eerste dat ik elke week op mijn boodschappenlijstje schrijf. De gedachte aan zonder smeerkaas vallen is voor mij dan ook zo goed als ondraaglijk. En ik zweer bij Maredsous light, uit de lichtblauwe vlootjes. Aan driehoekjes doe ik niet, uit principe.
3. ik maak me bijzonder regelmatig kwaad op mijn wasmachine en droogkast omdat alles toch wel ongelooflijk lang duurt. En soms roep ik. Ik roep ook regelmatig naar de televisie.
4. ik hou vreselijk van mijn iPhone omwille van het internet, maar ik haat hem omdat mensen mij erop kunnen bellen. En ik dan moet opnemen, en babbelen. Ik hou helemaal niet zo hard van bellen, en dat terwijl ik er al heel mijn professionele carrière totaal niet onderuit raak om het hele dagen te doen.
5. ik ben verslaafd aan kookboeken kopen maar kook altijd uit online recepten.
6. ik zet mijn wekker ALTIJD op twee minuten na het uur. Als het niet zo staat word ik een beetje zot. Als het op het half uur moet staan, dan moet het 06:32 zijn. Ik kan niet slapen als het op 06:30 staat. Youri doet daar trouwens ongelooflijk hard aan mee, zelfs als ik een week weg ben voor het werk en hij alleen moet slapen. Ik heb hem gebrainwasht, vrees ik, die arme stakker.
7. ik zeg te veel sorry. Zelfs tegen vliegen en honden.
8. als ik appelsienen eet plak ik het stickertje altijd op mijn hand, en dat laat ik daar dan heel de dag hangen. Omdat mijn vader dat ook doet.
9. ik kan niet uitslapen als Youri naast mij ligt. Als ik mijn ogen open en hem zie liggen ben ik altijd klaarwakker, en moet ik opstaan. Als hij naar zijn werk moet en ik een dag verlof heb, dan kan ik wel een gat in de dag slapen. Very weird, maar ik heb gelukkig al van mensen in mijn omgeving gehoord dat ik niet de enige op heel de wereld ben met dit vreemde, vreemde probleem. En neen, het is niet dat mijn vent er zo vreselijk slecht uitziet als hij slaapt. O neent.
10. Er gaat geen weerbericht voorbij met Frank of Sabine waarop ik niet “Dag Frank” of “Dag Sabine” antwoord als ik aangesproken word met “Dag beste kijker”. Ik heb al geprobeerd om ermee te stoppen, maar het is hopeloos.

En gulder?