Toen ik een jaar of veertien was en om de zoveel tijd iets hoorde voorbij komen over voorhuwelijkssparen droomde ik wel eens weg bij de gedachte aan 1. ik die in een lang wit kleed aan een altaar stond en een knaller van een feest gaf met de inhoud van mijn spaarenvelopke of 2. ik die op bijzonder eenzame wijze dertig werd en dus moederziel alleen mijn envelopke met intrest zou moeten gaan ophalen bij de ziekenbond. Ik zat nog op de middelbare school toen die gedachten al eens bij me opkwamen, tussen mijn vriendjes die toen de mensen leken waar ik de rest van mijn dagen mee voort zou doen. Een paar jaar later moest ik daar enorm hartelijk om lachen, met die nogal naïeve gedachte. Of ik deed toch erg goed alsof. 

Het tweede verjaardagsfeestje gisteren was een reünie-bbq met die vriendjes uit de middelbare school. Niet met de hele klas, wel met een klein groepje mensen die mij het meeste zotte, stomme en doldwaze herinneringen hebben bezorgd. Met sommigen ben ik IRL contact blijven houden, met anderen alleen maar via Facebook, maar stel u daar vooral niet al te veel bij voor. Tot mijn verbazing lieten sommige mensen me na het ontvangen van hun uitnodiging weten dat ze bang waren voor reünies, en dat ze ze liever overslaan omdat de kans groot is dat onuitgesproken dingen van vroeger weer keihard naar de oppervlakte komen. Ik moest ook daar een beetje mee lachen, op voorhand, en ik vond het zelfs een beetje schattig. Ze kregen natuurlijk keihard gelijk. 

Ik heb zoveel gebabbeld en geluld en gedaan van “weet je dat nog?!” en “jij hebt mijn jeugd keihard kapot gemaakt” dat ik bijna vergeten ben om foto’s te nemen, maar gelukkig heb ik deze nog: 

Echt, vergeet huwelijken, reünies blijken nog veel fijner om intresten aan uit te geven.