Het is best triest, als de zomer waarin je je bevindt nu al, nog voor de jaaroverzichten gemonteerd zijn, de stempel van Zwarte Zomer krijgt. Het begon al niet te bien met het weer, en dan was er Utoya, en het gebrek aan een regering en de crisis en de vreselijke dingen op Pukkelpop, om er maar een paar te noemen. En dan vanmorgen het trieste nieuws over Steve Jobs, en dat ene zinnetje dat mijn hart een beetje deed breken: “I have always said if there ever came a day when I could no longer meet my duties and expectations as Apple’s CEO, I would be the first to let you know. Unfortunately, that day has come.” *krak*

En het was niet alleen het nieuws. In mijn omgeving vielen er ook wel wat kletsen. Relaties van jaren die plots stuklopen, andere relaties die dat voor het welzijn van alle betrokkenen beter zouden doen, iemand van mijn leeftijd die haar man zes maanden geleden verloor in een ongeval dat nogal wat voorpagina’s heeft gehaald, maar nu nergens meer weg kan met haar verhaal, omdat mensen haar negeren. Omdat ze niet weten wat zeggen. En ik kende het, dus zat ik een paar keer naast haar, niet wetend wat zeggen. Ze vond het niet erg. Ik vond het allemaal vreselijk.

Het is iets dat je dan bijna niet durft uit te spreken, maar ik heb echt waar een fantastische zomer achter de rug. Ik zou daar vroeger bijzonder weinig aandacht aan hebben geschonken, denk ik. Maar dit jaar is het precies anders. Ik kus mijn beide handjes voor alle goede dingen die uit de lucht zijn gevallen, en alle geweldige herinneringen die ik nu al aan #dezomervan2011 kan koppelen.

Het deed me aan mijn moeder denken, en de lange uren naast haar in het chemokamertje. Aan het bijzonder dubbele gevoel van overal willen zijn behalve op die vreselijke plek vol scanners en slecht nieuws en barslechte vooruitzichten, en tegelijk nergens anders willen zijn dan bij je moeder die er door moet. En hoe ik in die uren honderd keer gezworen heb dat ik me nooit nog druk zou maken over futiliteiten, na alles dat ik gezien en meegemaakt had.

Ik heb mijn belofte totaal niet gehouden. Zelfs niet met een beetje verbeelding. Maar een andere precies wel. Dat ik veel meer zou proberen genieten van wat ik had, en dat ik zou beseffen dat gezond zijn en dingen kunnen doen als je dat wilt echt het allerbelangrijkste zijn. En dus trok ik gisteren aan mijn vent zijn arm, toen er na een hele dag regen plots drie strepen zon tevoorschijn kwamen. En tien minuten later nam ik deze foto.

Dave heeft gelijk. Every day you wake up is a good day.
En dat we dat vooral niet te vaak mogen vergeten.