Monthly Archives: augustus 2011

lilith wil hem buiten

kalenderblaadje2.jpgNa reüniefeestjes die laat eindigen moet er natuurlijk vooral veel in zetels gevegeteerd worden in slobbertenue en in het geval van mijn halve trouwboek tv gekeken worden like it’s nobody’s business. Naar de vierde Harry Potter, in dit geval, want wij kwamen bij het verschijnen van de laatste film tot het besef dat we daar nog geen enkele van hadden gezien. En dus wordt er op luie zondagen al eens een effort gedaan om achter de hip kids en de feiten aan te hollen.

tftcdag2.jpg

Zo zo hard niks voor mij, dat.

Ik heb het totaal niet voor films, al helemaal niet als ze langer dan vijf minuten duren. Ik zie er dan ook gemiddeld anderhalve per jaar, als het goed gaat. Series? Same thing. Can not be bothered. Ik heb het ook helemaal niet voor onze tv, en voor tv’s in het algemeen. Verder dan geen toelaten in onze slaapkamer ben ik tot op heden niet geraakt, maar als het van mij afhing ging hij de deur uit, in al zijn glanzende plattigheid. Alleen vrees ik dat ik dan alleen in de zetel zou mogen zitten terwijl Youri bij de buren tv gaat kijken. Niet mijn idee van een goed huwelijk.

Die nacho’s met gesmolten kaas en jalapeno pepers vind ik dan weer helemaal toppie, trouwens. Ik ben geen totale hater ofzo.

lilith geeft een reüniefeestje

kalenderblaadje1.jpgToen ik een jaar of veertien was en om de zoveel tijd iets hoorde voorbij komen over voorhuwelijkssparen droomde ik wel eens weg bij de gedachte aan 1. ik die in een lang wit kleed aan een altaar stond en een knaller van een feest gaf met de inhoud van mijn spaarenvelopke of 2. ik die op bijzonder eenzame wijze dertig werd en dus moederziel alleen mijn envelopke met intrest zou moeten gaan ophalen bij de ziekenbond. Ik zat nog op de middelbare school toen die gedachten al eens bij me opkwamen, tussen mijn vriendjes die toen de mensen leken waar ik de rest van mijn dagen mee voort zou doen. Een paar jaar later moest ik daar enorm hartelijk om lachen, met die nogal naïeve gedachte. Of ik deed toch erg goed alsof. 

Het tweede verjaardagsfeestje gisteren was een reünie-bbq met die vriendjes uit de middelbare school. Niet met de hele klas, wel met een klein groepje mensen die mij het meeste zotte, stomme en doldwaze herinneringen hebben bezorgd. Met sommigen ben ik IRL contact blijven houden, met anderen alleen maar via Facebook, maar stel u daar vooral niet al te veel bij voor. Tot mijn verbazing lieten sommige mensen me na het ontvangen van hun uitnodiging weten dat ze bang waren voor reünies, en dat ze ze liever overslaan omdat de kans groot is dat onuitgesproken dingen van vroeger weer keihard naar de oppervlakte komen. Ik moest ook daar een beetje mee lachen, op voorhand, en ik vond het zelfs een beetje schattig. Ze kregen natuurlijk keihard gelijk. 

Ik heb zoveel gebabbeld en geluld en gedaan van “weet je dat nog?!” en “jij hebt mijn jeugd keihard kapot gemaakt” dat ik bijna vergeten ben om foto’s te nemen, maar gelukkig heb ik deze nog: 

tftcdag1.jpg

Echt, vergeet huwelijken, reünies blijken nog veel fijner om intresten aan uit te geven.

lilith kondigt een zot nieuw project aan

calendar_August_20.jpgDat er na het vorige project 365, waarbij ik erin slaagde om een jaar lang elke dag een foto te nemen en te posten op mijn Facebookpagina, een nieuw project moest komen was voor mij nogal klaar als pompwater. Ik mis het namelijk, die dagelijkse foto, en dat overzicht op het einde van het jaar van wat ik nu eigenlijk allemaal heb uitgevreten. Tegelijk was ik na de geweldig fijne blogrevivalweek ook op zoek naar een manier om meer en regelmatiger te bloggen. Ziehier: het ontstaan van het idee voor het nieuwste tftc-project. Dat vandaag uit de startblokken schiet, niet toevallig op de dag dat ik ook nog eens op tram drie spring. En ik noem het… TFTC 365. :aah:

Ik ga een jaar lang elke dag een foto nemen. Ik ga die foto’s ook een jaar lang elke dag posten. Op mijn blog. En! Ik ga er ELKE DAG een blogpost bij schrijven. Dat leest u goed. Ik ben compleet zot.

Aangezien het mijn blog en mijn feestje is zijn er wel een paar regeltjes. Zo vind ik dat ik niet per sé elke dag moet zorgen dat er iets gepost is, maar kan ik zoals bij mijn tripreports aan het einde van de week ook zeven posts doen, als ik bijvoorbeeld een week ergens in een grot heb doorgebracht waar geen internetverbinding is. Men weet immers nooit wat het leven in petto heeft.

Dat heeft nogal wat consequenties, dat hele zotte idee, voor mij maar vooral ook voor jullie. Ik ga veel bloggen. Tales from the crib zal dit jaar veel meer een dagboek worden dan een blog met random stukjes. Wil dat zeggen dat ik plots heel mijn privéleven op straat ga gooien? Ik denk het niet, maar er zal vast wel meer lijn in zitten dan doorgaans het geval is. Een experimentje dat ik bereid ben aan te gaan. Het wil ook zeggen dat er meer plaats zal zijn om eens een receptje te posten, op zijn tijd, of een post over een geweldig boek dat ik heb gelezen of een kleed dat ik heb gekocht. Er zal dus veel zijn, en van vanalles. En soms weinig, sommige dagen misschien wel maar één zin. Of een woord. :aah: En ik weet dat het moeilijk zal zijn, en dat de kans bestaat dat ik er niet in slaag, maar whatever. Dat was net zo met het vorige project, zeg ik.

Ik denk dat het cool wordt, eigenlijk. En dat we veel van malkander gaan zien, de komende tijd. Bare with me. Ow, en aangezien ik veeeeeeel inspiratie nodig ga hebben dit jaar staat mijn inbox altijd open voor vragen en foto- en dolle blogpostsuggesties.

We zijn vertrokken!
Hupla!

lilith en het fotokot

fotokot.jpgIk heb een feest gegeven, afgelopen weekend. Sterker nog: ik ga daar de komende tijd nog even mee door, met die feestjes. Reden: dat ik altijd weinig zekerheden heb gehad in dit leven, behalve één. Dat ik op de dag dat ik dertig zou worden iets zou doen met in mijn bed liggen, kussen over mijn hoofd getrokken, met veel snot en tranen, omdat ik de gedachte aan dertig worden simpelweg niet zou aankunnen. Dat 20 augustus 2011 een gitzwarte dag in mijn bestaan zou zijn, dat heb ik precies altijd geweten. Veel heeft te maken met het feit dat ik mijn moeder dertig heb weten worden (ik was toen acht, moet keer peizen!) en dat dat weken op voorhand werd aangekondigd als een dag om bijzonder snel weer te vergeten. Net als veertig. Vijftig had ze dan weer bijzonder graag willen worden, maar zoals we allemaal weten heeft dat niet mogen zijn.

Om de depressie voor te zijn gaf ik afgelopen zaterdag een Fiesta Mexicana voor de familie, compleet met veel drank en veel Mexicaans eten en muziek en veel tof volk. Kwestie van the big 3-0 in alle feestelijkheid te benaderen. En een fotokot!

fotokot1.jpg fotokot2.jpg fotokot3.jpg fotokot4.jpg fotokot5.jpg

En een piñata!

pinata.jpg

Ligt het aan het fotokot, of aan de gedachte dat ik enorm blij ben dat ik dertig kan worden zonder al te veel rampspoed, ik weet het niet, maar nu ik nog vier dagen verwijderd ben van doomsday vind ik het eigenlijk helemaal niet zo erg als ik had gedacht. Integendeel. Ik vind het precies wel cool, dertig worden. Volgens mij is dertig het nieuwe zestien, maar dan met meer zekerheden, en meer gemoedsrust, en meer benul van wat je wel en niet kan, en meer geld, en minder slapeloze nachten omdat je niet zeker bent of die ene kerel je appelblauwzeegroene vlechten nu eigenlijk cool vindt of compleet belachelijk.

Echt, ik denk dat dat de max wordt, dertig.
En ja, ik ben bijna dertig en ik zeg nog “de max”.
Moet ik me zorgen maken?

Verandering van spijs doet eten

spijseten.jpgHet is iets dat me altijd opvalt als ik met iemand afspreek die ik al even niet meer heb gezien. Dat zij bij de vraag waar ze mee bezig zijn vaak hetzelfde antwoorden als een jaar eerder, terwijl ik altijd een hele reeks bezigheden moet doorlopen voor ik ben waar ik moet zijn: ik ben dus gestopt bij die, en dan heb ik even dat gedaan voor die, om dan twee maand dat te doen en nu weer dat. Maar niet meer lang. Want ik ben het eigenlijk een beetje beu. Het is hoe dat bij mij gaat, lijkt het. Sommige mensen noemen dat niet weten wat je wilt en wispelturigheid, ik noem dat short attention span en het leven is godverdorie veuls te kort om lang hetzelfde te doen, kerels.

Ik ben net klaar met een werkproject dat acht weken bijna al mijn tijd in beslag heeft genomen, en klaar voor enkele weken vakantie. Na die vakantie moet ik dringend eens nadenken over de vraag die me tegenwoordig vaker gesteld wordt dan “oewiest?”: “Wat ga jij nu eigenlijk doen?”.

Het fijne is: ik heb weinig tot geen idee. Het nog veel fijnere is: ik vind het precies niet eens zo erg. Jawel, er zijn twee opdrachtgevers waar ik graag weer voor wil werken, na mijn verlof, en zij willen nog altijd graag met mij werken, dus keihard de max, maar daarnaast: geen benul. En er zou paniek kunnen zijn, en de gedachte dat ik misschien geen werk zal hebben, en dat heel de wereld mij zal vergeten zijn omdat ik een paar keer neen heb moeten zeggen de laatste tijd, maar weet ge wat? Ik ga mij daar eens geweldig hard niks van aantrekken en gewoon doen alsof het wel goed komt. En spelen dat ik geen freelancer ben die ineens zal moeten overleven op droog brood, als het slecht wil.

Sounds good? Sounds good, manneke!
Ik ga in elk geval weer bloggen.
Het schijnt dat dat het helemaal wordt, de komende jaren.