Toen ik nog op kot zat in het exotische Ledeberg waren er een paar dingen waar ik elke week het luttele bedrag aan uitgaf dat ik meekreeg van mijn moeder. Belegde broodjes, bier, sigaretten, cola light en de Flair. Niet de HUMO, want die las ik thuis. En ook al was ik aan mijn studies journalistiek begonnen met de gedachte dat ik ooit voor HUMO wilde schrijven, hoe langer ik met vriendin J. in Gent zat, hoe meer wij ervan overtuigd raakten dat we ooit ons West-Vlaamse boerenkinkelbestaan zouden inruilen voor een job bij de Flair. Ik als Carrie Bradshaw die toen nog niet eens bestond, zij als grafisch wonder.

Ik wilde bijna zeggen dat het er nooit van was gekomen, want zo gaat dat met dat soort dromen van idyllische roze werkplekken, maar jawel. Voor de helft dan toch. De helft zonder vriendin J, die ondertussen grafisch wonder is bij een ander mediabedrijf, en ook de helft waarin ik niet hele dagen perfect gemaquilleerd en op hakken het ene superspannende avontuur na het andere beleef.

Hoewel. Toen ik jaren nadat ik afstudeerde mijn eerste stappen op de redactievloer van Flair zette was ik nochtans wel een beetje starstruck. Flairjournalisten komen immers op regelmatige basis met hun hoofden in het blad, en toen ik ineens die ene zag met haar maagverkleining en dan dedie met haar zwart haar die altijd poseerde met van die mooie kleedjes in Barcelona en die van in Het Geslacht De Pauw enal was ik toch best onder de indruk. Naast me keihard bewust van het feit dat ik glamourgewijs toch ook lichtjes uit de boot viel. Flairredactrices zijn namelijk jong, en hip! Alle verhalen zijn waar, peoples!

Maar kijk, de jaren verstrijken, en ik heb sinds kort zelf iemand die helemaal starstruck is als ze me ziet. Het kassameisje van de Delhaize van P., namelijk. Dat me altijd herkent uit Flair en niet bang is om dat dolenthousiast te laten merken voor heel de winkel. Straf, want in Flair lijk ik eigenlijk helemaal niet op mezelf.

Want ik stond er toch weer in hé? Met dat vissen? En met dat blauw truitje? True dat, zeg ik dan, een duim in de lucht stekend. Ze bombardeert me daarbij ook nog eens met dezelfde vragen die ik me zoveel jaren geleden stelde: “Is dat niet ongelooflijk cool, om voor Flair te werken?”. En “hebben ze daar nog iemand nodig, toevallig?”. En mijn favoriet “Moet je daar eigenlijk iets voor kunnen?”.

Op dit moment vooral bloggen, want vanaf deze week nodigt het blad bloggers uit om iets over hun ervaringen met Flair te publiceren op hun weblog. De leukste worden gepubliceerd in het blad, met een linkje erbij. Zoals deze dus. Links naar blogposts mogen gemaild worden naar inbox@flair.be. Succes ermee!