Eén van de allercoolste scènes uit één van de allercoolste films ooit (oke, uit de allercoolste film ooit) is als er in het huis van Marty McFly in Back to the Future II gebeld wordt en de mensen die bellen ELKAAR KUNNEN ZIEN! :aah: Met videocamera’s! Hoe ongelooflijk zot dat ik dat niet vond als kind, zeker omdat volwassen mensen zeiden dat dat wel eens echt zou kunnen uitkomen tegen 2015, dat je met elkaar zou kunnen telefoneren en naar elkaar zou kunnen zwaaien tegelijkertijd. Ik vond die gedachte toen echt te machtig voor woorden. Bijna zo cool als de gedachte dat Jezus binnenkort weer zou terugkeren naar de aarde, zoals de meester van godsdienst het had voorspeld.

Toen ik daarnet via de iPhone van de wederhelft aan het skypen was met de schoonouders in Memphis, Tennessee kwam ik tot het besef dat mijn voorstelling van het absolute coolste dat er in de toekomst naast hoverboards te verkrijgen zou zijn zelfs nog gelinkt was aan vaste telefoons. Dat wij ons dat zo hard niet hadden kunnen voorstellen, dat je op een schone dag zo’n klein schermpje uit je broekzak zou kunnen halen om eventjes van videochat te doen met je schoonouders in Amerika.

De hond deed daar helemaal niet raar van.
Die vond dat precies allemaal hondsnormaal.

Ik kon dan weer alleen maar denken dat everything amazing is, en dat we daar bijlange niet meer genoeg van uit ons dak gaan. En dat Jezus ondertussen toch ook serieus in retard is. Dadook.