Ik ben echt geen voorzichtige met voorwerpen. Als ik andere mensen omzichtig zie omgaan met een stuk servies, of zie hoe ze zich in bochten wringen om toch maar geen kreukje te maken in een document, dan heb ik altijd moeite om me in zoveel fijngevoeligheid te verplaatsen. Ik vind dat allemaal zo belangrijk niet. Mijn leven zit vol kreuken en vlekken.
Ik hecht ook nog eens bijzonder weinig belang aan tradities en rituelen. Ik ga nooit naar het graf van mijn moeder. Ik heb niks met doopfeesten of dingen als iets ouds, iets blauws en iets geleends. Ook al helemaal niet belangrijk in mijn leven.
Enter mijn trouwring. De ring waarover mensen zeggen “dat hij wel nogal speciaal is” (lees: “is dat een trouwring? Hij komt precies uit de sjiekenbak”) en “dat hij wel bij mij past” (lees: “en gij komt precies ook uit de sjiekenbak”). Maar van zodra ik hem in Las Vegas aan mijn vinger geschoven kreeg werd ik overvallen door een ernstig gevoel van voorzichtigheid. Als ik afwas gaat hij af, net als wanneer ik slaap, of dingen moet doen waarvan ik bang ben dat ik ervoor kan zorgen dat de ring kapot gaat. Want de ring heeft een rode roos die niet uit dezelfde materie bestaat als de ring zelf, en ik ben al een jaar bang dat hij kapot zal gaan als ik niet goed genoeg oplet. So not me, mannekes.
Vanmorgen, half zeven, sloeg het noodlot uiteindelijk toch toe. Tijdens het vlechten van mijn haar. Ik voelde het gebeuren, ik voelde hoe mijn hart een slag oversloeg, en daar ging hij.
Exact dertien dagen voor mijn eerste huwelijksverjaardag knalde mijn roos tegen het parket.
Ik weet ook niet wat ik erop moet zeggen.
Ik heb die reactie ” ’t past bij u” ook al veel mogen horen :(
Ai-ai…da’s jammer! Ik ben er ook in geslaagd om van het allereerste ringske dat ik van mijn echtgenoot gekregen heb, eerst het steentje te verliezen…en later dan ook maar de ring zelf. Later heb ik zo ook eens mijn ’trouwring’ die er ook helemaal niet uitziet als een échte trouwring, te laten liggen aan de wastafel in een toilet. Gelukkig had ik snel door dat ik hem niet aan had, ben ik er snel om gelopen…en heb ik hem nog!
Dus wees gerust, ‘gebroken’ ringen staan niet gelijk met gebroken liefdes!! Wij zijn ondertussen al 15 jaar gelukkig samen :-)
Kan je hem nog (laten) herstellen?
Troost:
aan mijn eerste trouwring werd ik allergisch
mijn tweede trouwring zat wat te los, en mixte ik per ongeluk mee in de soep
mijn derde trouwring (vol zilver…) bleek ook niet allergie-bestendig te zijn
Vanaf nu draag ik dus enkel nog plasticken ringen uit den sjiekenbak! En toch nog gelukkig getrouwd :-)!
Ik ben blijven steken bij de zin ‘(lees: “en gij komt precies ook uit de sjiekenbak)’ en lig nu ergens onder mijne bureau vant lachen :) … Maar het is wel jammer van de ring :(
Secondenlijm? (Weet niet hoe jullie dat noemen in België.)(Ik ben net zo onvoorzichtig als jij, en breek dus links en rechts dingen… secondenlijm is mijn beste vriend!)
Ik had onze trouwringen zelf gemaakt (zilverpasta en al, een geval van creatieve overmoed…) 1/ ik ben er allergisch aan 2/ die van mijn ventje was te klein om te beginnen, en bij het wringen is hij in twee gebroken, een maand na ons ja-woord ;-)
Maar na 10 jaar samen zal dat het hem wel niet meer maken zeker. We zijn al bijna 2j verder, met een baby op komst dus no worries..
Zoals Nicolien zegt: toefje secondenlijm, en hoppa, niks meer aan de hand. Of jawel, een ring, natuurlijk.
Ik probeer dat, die secondenlijm! :)
Vlug een mailke sturen naar Evy! Die fixed dat wel. Ik heb zo’n armbandje met bedeltjes, en die slotjes breken ook af en toe, geen nood, Evy lost het op! Toffe madam Evy!
Veel sterkte!
@Christa: ah, goed nieuws, want dat was eigenlijk plan A. :)
Geweldig geschreven! :) (en ook wel herkenbaar)
Wel jammer van de ring… Maar bekijk het positief: nog een chance dat het roosje niet onderweg ergens eraf is gevallen, nu kan alles nog goed komen! ;)
Gow, je hebt hem dus feitelijk gelilithiseerd :-)
Het is ook echt geestig dat je zo’n vrolijke, kleurrijke ring gebruikt als trouwring.
En nu het hier toch gaat over Evy G. in de comments – ik wil gewoon eftjes zeggen dat ik onlangs ben begonnen met haar starttorun-podcasts, en dat ik om de één of andere reden altijd aan jou moet denken als ik mijn work-out begin. Ik weet ook niet goed waarom, misschien komt het omdat je er indertijd zoveel over geschreven hebt ofzo.
Enfin, feit is dat er ongeveer drie keer per week ter hoogte van de Gentse Bourgoyen een Onbekende aan jou denkt terwijl ze langs het pad hobbelt.
Allez joeng, die schone ring :-(. Plékken zenne, en anders da roosje op een speciaal plekske bewaren. Gewoon, daarom.