In het dorpje V., waar ik tot wasdom kwam, was in de jaren negentig zo weinig te beleven dat de jeugd, waaronder ikzelf, nogal creatief moest zijn als het aankwam op mogelijkheden om in den duik sigaretten te gaan roken en pinten te gaan drinken. Daardoor kwam het dat ik en mijn vriendjes van dat moment vele jaren voor de eerste pompoen werd uitgehold in de Vlaanders van Halloweentraditie deden. Kwestie van een goed excuus te hebben om de avond voor de eerste november uit ons kot te kunnen komen, aja.
De traditie ging als volgt: wij spraken na zonsondergang af aan het kerkhof van V. Wij zorgden dat wij goed voorzien waren van sigaretten, aanstekers, een alcoholische versnapering (Cara Pils, doorgaans, omdat wij nogal arm waren en de Helaasheid der Dingen nooit veraf was in V.), theelichtjes van ons moeder en een Ouija Board. Aja, er moesten namelijk ook geesten opgeroepen worden, het was daar niet alleen fun and games hé hastn.
Bij wijze van traditie zochten wij ons een plekje op het kerkhof uit, alwaar wij in een kring gingen zitten, probeerden om een paar theelichtjes brandende te houden wat zelden lukte omdat er te veel wind was, en ons bord, dat eigenlijk een blad papier was, uitvouwden. Want wij meenden het. Wij waren emo en gothic lang voor de salonemo’s hun intrede deden.
Jaja, ik was me er eentje hoor hastn, in die tijd.
Elk jaar was het hetzelfde liedje, op dat kerkhof: allemaal een vinger op een omgekeerd theelichtpotje, iemand die een vraag stelde die meestal te maken had met wie er eerst dood ging gaan en of er toevallig een geest aanwezig was die niet te druk bezet was, en dan kon het gezaag officieel beginnen. Want na een tijd begon het potje altijd richting een letter te bewegen. En was het altijd miserie, want het was zeker Vanacker die ertegen had geduwd he man. Komaan Vanacker, geef het toe. Waarop Vanacker beweerde dat hij niks had gedaan jongen. Dat potje bewoog vanzelf. Allez, opnieuw. Maal zevenendertig. Waarop het ouija board traditioneel weer werd opgeborgen, er een half uur over en weer werd gezaagd op elkaar en Vanacker uiteindelijk zo bang geworden was van zijn eigen geduw tegen het potje dat hij het kerkhof niet meer over durfde om zijn fiets te gaan halen.
Dat snoepjesschooien kan daar toch niks bij zijn, denk ik dan.
Hoofdschuddend en met iets van een halve traan in mijn rechterooghoek.
Hoe indrukwekkend dat ook mag zijn, vijfgangenmaaltijden uit uw mouw schudden met dertig ingrediënten die speciaal voor desbetreffend smulpapenfestijn uit de supermarkt zijn gehaald, ik haal precies altijd dertig keer meer voldoening uit restjeskoken. In de frigo kijken, zien dat er nog wat verse kruiden over zijn, samen met nog een halve broccoli en wat kerstomaatjes, en daar dan iets mee samen flansen in plaats van het de dag erna in de vuilnisbak te kegelen. Ik weet niet hoe dat bij u zit, maar ik word daar geweldig content van op mijn eigen. 
Exact een jaar geleden sloot ik mezelf op in een kamertje met mijn laptop, en schreef ik een boek. Niet voor mezelf, al staat dat idee nog altijd erg hoog op mijn to do lijstje voor als ik eens vijf minuten tijd heb. En heb ik ook dit jaar weer ernstig overwogen om eindelijk eens mee te doen aan 
Het schijnt dat het bijna herfstvakantie is, en dat de lucky bastards van deze wereld dus een week achter de rug hebben waarin er serieus werd afgeteld naar glorieuze vakantiedagen zonder eind. Ik had een gewone week, zonder aftellen, en de dingen liepen dan ook nog eens allemaal niet zo vlot als ik had gewild. Of zoals ik het gisteren op Facebook uitschreeuwde: “heeft zo’n dag waarop ze zin heeft om ermee te stoppen en in een warm land avocadoplukster te worden. Als dat maar goed komt.”. Of zoete patatjes ofzo, zoals 
Dat het weer die tijd van het jaar is. Het begint altijd geweldig veelbelovend, met het pellen en opeten van mijn eerste mandarijntje. Als dat meevalt, dan word ik stapelzotverliefd op alle mandarijntjes van de wereld. Ik eet ze heel de dag door, koop direct een nieuwe zak als het er nog maar naar uitziet dat ik zonder zal vallen, en verkondig tegen heel de wereld dat mandarijntjes het allerbeste zijn dat mij en alle andere aardbewoners kan overkomen. En gezond! En vitamientjes! EN LEKKKERRRRR!!!
Ja, hoe gaat dat met broers? Eerst is dat klein en irritant, en spendeer je vele uren in je slaapkamertje, biddend tot Jezus dat hij die kleine lastige aap zou komen inruilen voor een zusje. Omdat zusjes minder hard de neiging hebben om het haar en de tenen van je barbiepoppen af te knippen. Aja. En daarna wordt dat groter, en blijkt dat het al bij al wel nog meevalt, en nog later valt dat zelfs allemaal zo goed mee dat je soms geweldig hard moet fronsen als je mensen hoort vertellen over de vreselijk slechte band die zij nog altijd hebben met hun broers of zusters. 
Ik weet het, zo’n stukje vlees, dat maakt toch uw hele maaltijd, en zo vegetarisch eten, dat is toch altijd zo van veel groensels en weinig smaak. Maar luistert keer hier, lezer van Tales from the Crib: ik beloof u dat als er weinig tijd is, en toch zin om vegetarisch en lekker te eten, u bijna niet verkeerd kan gaan met wat hier vanavond in elkaar is geflanst. En ik zou lilith van Tales from the Crib niet zijn als ik het niet zou delen. 
Geloof ze niet, de vuile roddelaars die beweren dat ik alleen maar schrijf met een keyboard, en nooit meer met pen en papier. Niks is minder waar. Ik sleur overal notitieboekjes en balpennen mee naartoe, om ideetjes voor blogposts neer te pennen (want ja, daar wordt soms over nagedacht), halve stukken interview te structureren op de trein, of lijstjes te maken met dingen die ik dringend eens moet doen/niet mag vergeten/uit de frigo moet halen omdat de houdbaarheidsdatum toch echt al belachelijk lang overschreden is.
Soms betrap ik mezelf erop dat ik dingen doe omdat zij ze deed. Te pas en te onpas kijken naar de meest bloederige spoedgevallenprogramma’s op televisie, bijvoorbeeld. Uien pellen op haar specifieke en nonchalante wijze. (ge moet erbij geweest zijn, het was de moeite. Dat zij nooit in zo’n spoedgevallenprogramma is beland op die manier, beats me) Dingen blijven benoemen met de rare woordjes die zij ervoor uitvond, ook al kijkt mijn omgeving me dan vreemd aan. Haar trademark vol-au-vent met frieten bestellen in de frituur. Zo’n dingen.
Een bekende artiest zei ooit dat hij niet snapte waarom journalisten hem altijd de pieren uit de neus probeerden te vragen over zijn privéleven, terwijl één luistersessie van zijn nieuwe cd hen alle antwoorden en meer kon opleveren. Soms denk ik dat het bij mij net zo is. Wie bladert door de artikels die ik als journalist schrijf weet perfect wat er in mijn hoofd omgaat. Want ja, wij stellen die doorgaans zelf voor. Toen ik mijn leven wat beter wilde organiseren schreef ik een groot stuk over 