lilith en het ouija board

kalenderblaadje72.jpgIn het dorpje V., waar ik tot wasdom kwam, was in de jaren negentig zo weinig te beleven dat de jeugd, waaronder ikzelf, nogal creatief moest zijn als het aankwam op mogelijkheden om in den duik sigaretten te gaan roken en pinten te gaan drinken. Daardoor kwam het dat ik en mijn vriendjes van dat moment vele jaren voor de eerste pompoen werd uitgehold in de Vlaanders van Halloweentraditie deden. Kwestie van een goed excuus te hebben om de avond voor de eerste november uit ons kot te kunnen komen, aja.

De traditie ging als volgt: wij spraken na zonsondergang af aan het kerkhof van V. Wij zorgden dat wij goed voorzien waren van sigaretten, aanstekers, een alcoholische versnapering (Cara Pils, doorgaans, omdat wij nogal arm waren en de Helaasheid der Dingen nooit veraf was in V.), theelichtjes van ons moeder en een Ouija Board. Aja, er moesten namelijk ook geesten opgeroepen worden, het was daar niet alleen fun and games hé hastn.

Bij wijze van traditie zochten wij ons een plekje op het kerkhof uit, alwaar wij in een kring gingen zitten, probeerden om een paar theelichtjes brandende te houden wat zelden lukte omdat er te veel wind was, en ons bord, dat eigenlijk een blad papier was, uitvouwden. Want wij meenden het. Wij waren emo en gothic lang voor de salonemo’s hun intrede deden.

tftcdag72.jpg

Jaja, ik was me er eentje hoor hastn, in die tijd.

Elk jaar was het hetzelfde liedje, op dat kerkhof: allemaal een vinger op een omgekeerd theelichtpotje, iemand die een vraag stelde die meestal te maken had met wie er eerst dood ging gaan en of er toevallig een geest aanwezig was die niet te druk bezet was, en dan kon het gezaag officieel beginnen. Want na een tijd begon het potje altijd richting een letter te bewegen. En was het altijd miserie, want het was zeker Vanacker die ertegen had geduwd he man. Komaan Vanacker, geef het toe. Waarop Vanacker beweerde dat hij niks had gedaan jongen. Dat potje bewoog vanzelf. Allez, opnieuw. Maal zevenendertig. Waarop het ouija board traditioneel weer werd opgeborgen, er een half uur over en weer werd gezaagd op elkaar en Vanacker uiteindelijk zo bang geworden was van zijn eigen geduw tegen het potje dat hij het kerkhof niet meer over durfde om zijn fiets te gaan halen.

Dat snoepjesschooien kan daar toch niks bij zijn, denk ik dan.
Hoofdschuddend en met iets van een halve traan in mijn rechterooghoek.

Reacties

  1. BVdE

    Is dat de hand van Vanacker achter u? Of is dat gewoon een hand van een dode die jullie hebben meegeschoept van het kerkhof?

  2. pamplemousse

    Beste Lilith,

    Uw blog lezen doet mij zo veel deugd. Het heeft niet meteen met dit tekstje te maken, maar met de dag waarop ge het schrijft: vandaag zou mijn mama 52 geworden zijn. ‘k Moet het u meegeven: ge zijt een beetje mijn virtuele steun. Zo schoon dat ge erover kunt schrijven, zo herkenbaar, en toch zo intens. Merci.

    – Los daarvan moet ik bekennen dat ge een stoer wijf zijt. Geesten en kerkhoven, you gothic kiddo!

  3. Haha, als ik u zo zie moet ik ongewild aan mijn dochter denken zo’n kleine tien jaar geleden! Haar hobby was fotosessies gaan nemen met haar gothikvriendin op het kerkhof . Of ze ooit geesten opgeroepen werden dat weet ik niet!

  4. Wenkbrauwpiercing indeeders! Ik had in die tijd ook een neusring, maar de dag dat de foto genomen is precies niet. Misschien maar best. ;)

    En Lynnie: Vanacker is gevaarlijk op feestjes. Hij drijft aanstekers op en steekt dan per ongeluk zijn eigen wenkbrauwen in brand. Speciaal figuur. :)

  5. is dat vanacker die nu de grote mazoutmarchand is? goed geboerd vanacker! Wij holden geen pompoenen uit maar suikerbieten en dan zoveel mogelijk van die suikerbinnenkant eten totdat we buikpijn kregen

Reageer zelf

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>