Een maand nadat we terug zijn gekeerd uit de Joe Es of Ee moet ik met pijn in het hart toegeven dat de laatste sporen van de reis zo goed als gewist zijn. De zak Rainbow Twizzlers was het eerst op, want die waren het lekkerste. Daarna was het tijd voor de Mountain Dew om tot de laatste druppel soldaat gemaakt te worden door Youri. Toen verdwenen de Lifesavers één na één, en Youri zit sinds gisteren ook door zijn voorraad mozzarella sticks uit de Target. Het is over, alles is op. Vanaf heden weer alleen nog maar Vlaamsche kost in onze crib.

Hoewel. Gisteren toch nog rap een ommetje gedaan langs de America Today, om nog wat laatste schijnbewegingen in te slaan.

Voor biebie.

En voor de meneer van biebie.

Daarna kicken we af, beloofd.

En zo werd het ineens dag 61 alsof het niets was. Nog amper driehonderdenvier dagen voor de boeg, zo weinig dat ik soms badend in het zweet wakker word omdat ik doodsbang ben dat ik jullie nooit alles ga kunnen vertellen dat ik wil in zo’n korte tijdspanne. Het wordt proppen, maar ik durf wedden dat we er iets op vinden.

Kijkt! Het zijn bijvoorbeeld de K van lilith en de Y van dien die alleen maar champigons en tomaten lust! Live, vanop onze kast, omdat er in ons huis leafde heerscht.

Het wordt eindelijk koud genoeg om de sjaal te dragen die ik in LA gekocht heb, waar het nooit koud genoeg wordt om hem te dragen. Wat een contradictio in sjaalminus. :(

En de TFTC-award voor mooiste rijm van de week gaat naar de Rijschool van de Kust in Oostende. Chance dat ik mijn zware botten aanhad, of ik was omver geslagen van awesomeness.

Dat van die zware botten? Geldt even goed voor het volgende briefje dat ik in Berchem spotte, maar dan in combinatie met doodsangst en niet meer durven bewegen.

Leve mannen die ineens op het geweldige idee komen om hun vrouwke te verblijden met vanillepuddinkjes met speculoos. Leve hen!

Ook nog: leve alle vrouwen die hun handtassen open hebben gegooid voor het internet. Allen naar de blogs van Upje, Tita, Bieke, i., madrina, Marieke, no butterfly, kruimel en kleintje voor een ernstige dosis sjakosiaal voyeurisme!

(Opgelet voor wie het nog niet door had: deze blogpost kan nerdig enthousiasme bevatten.) Ik denk niet dat ik overdrijf als ik zeg dat ik nogal wat tijd spendeer op het internet. Ik kom daar regelmatig boeiende stukken tekst tegen, maar aangezien ik mijn roste kluiten en boterhammen verdien met het schrijven van al dan niet boeiende stukken tekst heb ik zelden tijd om ze te lezen. Bookmarken deed ik dan, vroeger, maar dat systeem heeft er bij mij alleen voor gezorgd dat ik een gigantische bookmarklijst had, waar ik nooit aan dacht als ik even wat tijd had om te lezen, omdat ik dan al weer mindless aan het rondsurfen was op andere kanalen. Ge kent dat.

En toen ontdekte ik een tijd geleden het geweldige Instapaper: een app waarmee je interessant leesvoer kan opslaan vanuit je browser door op “read later” te klikken, en er later op kan terugkomen. Ik gebruikte dat soms, om die stukken te lezen op mijn iPhone, maar eerlijk? Dat schermpje was toch maar klein, en de fun was er snel af. Terug naar af, dus.

TOT! De man des huizes een iPad kocht, en ik dat allemaal zo tweakte dat al mijn opgeslagen artikels en blogposts daarop terecht komen. Sinds dat moment heb ik een wekelijks bijleesmoment in koffiehuizen (aja, Ieper, home of de koffiehuizen) allerhande, alwaar ik waarschijnlijk al bekend sta als die saaie die daar komt zitten met haar koffie en haar raar spellement, maar hey, het is de max.

En toen werd het nog beter, want toen ontdekte ik dat ik een wekelijks overzicht van mijn artikels kan binnentrekken op mijn Kindle. Wat dus nog beter leest. EN! Dat je op de site van Instapaper geweldige suggesties krijgt voor nog meer geweldig interessante artikels.

Word ik daar blij van?
Ik word daar blij van.
Ge moet zo raar niet kijken.

“En ook”, zei de man met de beige broek, “Ge gaat sowieso met opstop zitten. Dat is zo, met die trap en al.” Hij keek er een beetje beteuterd bij, maar ook met een blik van “opstop es opstop”. Ik probeerde uit te maken of Youri enig benul had van wat de man bedoelde met opstop, maar hij had zijn professionele “uhuh”-blik opstaan. Daar kan ik zelfs na acht jaar relationele besognes nog niet aan uit. “Uhuh”, zei Youri. Wij keken allebei geconcentreerd naar een zwarte tegel, die drie keer duurder was dan de tegel die wij initieel in ons hoofd hadden.

“Neeneen, die tegel mag je zeker niet leggen. Aneen, dat gaat ook niet hé. Er ligt al chape. Aja”, had de man ons toegesproken toen we onze tegel van voorkeur aanwezen. Gevolgd door: “Enook, het is een oud herenhuis, zegdje? Dan mag je sowieso niet dat soort tegels leggen, dat is niet mooi”. Ik keek naar de lelijke beige broek van de verkoper in kwestie, en vroeg me af of ik überhaupt enige vorm van stijladvies moest aannemen van iemand met de neiging om zich in het dagelijks leven te verkleden in een houthakker.

Ik doorbrak de stilte.
“Hoeveel zou heel dat grapje hier kosten?”, vroeg ik, in lichtelijk andere bewoordingen. “Hoja, ge zit sowieso met opstop. En dan nog plinten. En werkuren. Twee man, zoveel uren”. Het werd stil. De beige broek keek omhoog om even snel van hoofdrekenen te doen, en noemde toen een bedrag waarvan ik bijna op mijn rug sloeg. Gevolgd door “plus dan nog..”. Een ander bedrag waarvan ik bijna op mijn rug sloeg. Van het totaal kreeg ik zin om mijn hoofd door een granieten tegel te slaan.

“Was dat een beetje wat jullie voor ogen hadden?”, vroeg de beige broek.
Ik keek naar Youri. Die had net zijn “Ik ga hier niks meer zeggen, wij moeten hier zo snel mogelijk naar buiten”-blik bovengehaald, zag ik.
“Wij hadden eigenlijk niet zoveel voor ogen”, hoorde ik mezelf zeggen.
“Maar we bellen nog”.

En wijle weg, met onze opstop.

Lilith weekmenuut nog altijd elke week, trouwens, alleen is het er precies niet meer van gekomen om dat ook nog op Tales from the crib te doen. Ondertussen blijf ik het wel inspirerend vinden om de menu’s van andere mensen te lezen, en dus geef ik ook nog eens van jetje. Geen idee welke week we onderhand zijn (iets van in de veertig) en geen idee of dit wekelijks zal terugkeren (waarschijnlijk alleen als ik geen hele week brol voorschotel), maar here goes!

Zaterdag: Fajita’s met fake kip van de Veggie Deluxe. Die er tot mijn grote spijt even mee gestopt zijn, trouwens. Ik hoop van harte dat ze terug komen, want die Soyesdingen zijn echt amazing. De andere ingrediënten voor de fajita’s kwamen trouwens keihard uit zo’n Mexicaanse doos. Ik had een beetje een luie avond, zaterdag.

Zondag: de geweldige couscous waar ik het gisteren al over had. Aangezien daar allemaal dingen inzitten die mijn echtgenoot niet lust (wortels! pastinaak! kikkererwten! kookt daar een keer voor!) heb ik voor hem een grote pot kaassaus met drie kazen gemaakt, zodat hij kon genieten van mac and cheese. Hij wreed content, en ik ook.

Maandag: van hetzelfde laken een broek! En blijkt dat de couscous nog lekkerder is als hij een dag heeft staan trekken. Luie huisvrouwen ftw!

Dinsdag: Spaanse rijst met gevulde eitjes (ik denk dat ik daar wat zure room en kruiden door ga doen) en kerstomaatjes met balsamico, ofzo. Niks hoogstaands, maar het kan niet slecht zijn.

Woensdag: Veggieworst van Garden Gourmet met bloemkool in witte saus en patatjes. Voor hem (aja, bloemkool is vies) pasta met tomatensaus, ofzo.

Donderdag: de pompoenlasagna van Ilse. Ik ben zeer benieuwd! De echtgenoot lust (o verrassink!) geen pompoen, maar hij gaat er toch eten. Neh.

Vrijdag: Gevulde ovenpatatten (van die grote van in den Delhaize) met kaas en iets van groenten. Ik weet gelijk nog niet goed wat. Als ik geen twee maaltijden wil klaarmaken, probably tomaten of champignons! :aah: Maar we komen er wel. We komen er zeker.

P.S: Er staat een megagrote vaudt op mijn briefje, maar dat hadden jullie natuurlijk al lang gespot. Zal me leren om de smartass uit te hangen.

Ik vind dat we daar niet dwaas over moeten doen: Ieper is absoluut niet de place to be als het gaat over hippe hotspots. Zelfs niet over hippe en minder hippe ketens. Luister mee: wij hebben geen H&M, en ook geen Zara. Voor de eerste Quick of McDonalds moeten wij minstens een half uur rijden. Er is geen bioscoop. Het heeft veel langer dan gemiddeld geduurd voor je hier ergens belegde broodjes kon krijgen, want wij zijn nog van wij smeren onze stuutjes zelf. De eerste nachtwinkels zijn hier nog zo nieuw dat je de verf nog kan ruiken, en het meest exotische eten dat je hier kan krijgen is een pizza of een pitta. Geen Mexicaans, geen Grieks, geen sushi. Toen er plots een Kruidvat in de winkelstraat in Ieper neerstreek had ik geweldig hard het gevoel dat we EINDELIJK meetelden. Om maar te zeggen.

Al bij al kan ik daar best mee leven. Dankzij mijn werk kom ik vaak genoeg in de grote stad, waar alles wel voorhanden is, en ik ben samen met iemand die er zijn hand niet voor omdraait om mij even anderhalf uur ver te rijden als ik het in mijn hoofd steek dat ik zin heb in sashimi. Niet dat ik daar bijzonder veel gebruik van maak, maar het zou kunnen. Toen er een tijd geleden ineens een koffiehuisje opende in Ieper, met zetels en cheesecakes en kranten waren wij dan ook zot content. Toen dat koffiehuis vorige week met verlof was en wij toegewezen waren op één van de vreselijke tea-rooms met vieze koffie en een interieur van plastieken blommen zuchtten wij echter meermaals dat het tijd was dat er eens een echt serieus koffiehuis kwam. Waar je op zondag uren kan blijven hangen, met een boekje, en veel koffie en thee en weinig om handen.

Onze gebeden zijn verhoord, begot. Sinds een week of vier blijkt er een geweldige coffee hangout te huizen in de Boterstraat, ontdekten wij vanmorgen. Met een tof logo en fijne uitbaters, en vooral met zeer lekkere koffie en zeer veel soorten thee en wijn en bier en vanalles. We present you: Mimi’s.

Het is daar van gezelligheid alom.

Ze doen daar van latte art enal.

En van knusse zetels en gezellige haardmomenten.

En omdat wij willen dat zo’n zaken niet verzuipen tussen de overvloed aan oudemadamtjeszaken in de rondte doen wij van reclame. Omdat we blij zijn. En daar nog veel geld gaan verdoen, als het god belieft. Als ik nog één wens mag uiten: free WI-FI. En een site die marcheert. Dan zou het zo hard af zijn.

Toen wij in Los Angeles waren heb ik zeker honderd keer uitgeroepen dat ze dringend moesten beginnen met Yelp in België. Zodat ik hier net als daar zou kunnen checken waar ze het beste ontbijt hebben in de buurt, in welke restaurantjes je het lekkerst kunt eten of welke winkels tegenwoordig helemaal de max zijn. Groot was dan ook mijn vreugde toen ik gisteren las dat het gewoon zo ver is: België heeft een Yelp! Wahey nog aan toe, zeg!

Er staat al wel redelijk wat op ook, maar vooral van de grootsteden, dus. Ik maak er mijn persoonlijke queeste van om de Westhoek op de Yelp-kaart te zetten, en ik vind dat jullie zich allemaal moeten registeren en moeten helpen, zodat het zich een beetje meer vult en ik weet waar ik dra nog eens moet gaan eten of winkelen. En ineens vriendjes worden met mij, dat zou de max zijn, en dan kunnen jullie binnenkort mijn review lezen van het restaurantje waar ik deze middag ging eten met een ex-collega.

Kunnen jullie ineens ook checken of het eten een beetje kon tippen aan het interieur.

Vorige week, na afloop van een gezellig interview en een jolige yet winderige fotoshoot waarbij ondergetekende bijna van een dak de Schelde in waaide. Ik zeg: “Schrijf je nog even op naar welk mailadres ik je de tekst mag doorsturen, zodat je hem kan nalezen?”. Want zo ben ik wel: een betrouwbaar en correct persmens. “Euhm”, zegt de acteur van met moeite veertig, “Ik kan u mijn mailadres wel geven, maar ik lees mijn mails eigenlijk zelden. Ik heb nog altijd geen computer thuis”. Toen hij het zei deed ik alsof ik die uitspraak helemaal niet zo vreemd vond, maar in werkelijkheid moest ik al mijn energie aanwenden om me niet dodelijk te verslikken in mijn geweldig lekkere verse gemberthee.

Dat dat nog gebeurt, bij amper veertigjarigen. Dat ik mensen ken die letterlijk nog nooit in de buurt van een computer zijn geweest, op hun vijftigste. Dat het zeldzamer en zeldzamer wordt, maar dat ik toch nog een paar mensen kan opnoemen die lang voor ze de de staat van hoogbejaardheid bereiken Facebook en internet compleet links laten liggen. Uit angst, of uit complete desinteresse, of onverschilligheid.

Ik vind dat mindblowing. Dat ze een geweldig apparaat uitvinden, dat dat apparaat altijd maar beter wordt, en meer kan, en ons helpt bij vanalles en nog wat. Dat de mogelijkheden eindeloos lijken. En dat iemand dan zegt: “Niks voor mij”. Dat iemand dat blijft volhouden.

Tegelijkertijd vrees ik dat ik er ook een beetje jaloers op ben. Op zoveel koppigheid. En op de tijd die ik zou winnen om iemand te worden die haar eigen gembertheetjes bereidt, in plaats van heelder dagen smachtend naar videofilmpjes als dit te kijken.

Ik deed het gordijn van de slaapkamer open, vanmorgen, en mijn hart maakte een sprongetje. Op ons plat keukendak lag de max van een ros met witte kater te slapen. Het duurde geen seconde voor ik me weer de lilith van acht jaar voelde die zot was van alle dieren even veel, plakboeken had vol fotootjes van katten en hondjes en paarden en kuikens die ze uit de Hart voor Dieren en de Woef knipte (O yes), en er rotsvast van overtuigd was dat ze, van zodra ze alleen zou gaan wonen, alle dieren in huis zou halen die ze van haar ouders niet kreeg. Inclusief een chinchilla, een gigantisch konijn, en een stuk of vijf katten zoals er eentje op mijn dak lag te soezen.

Het meisje van acht is een vrouw van dertig geworden die beseft dat ze helemaal geen tijd heeft om rosse katers in haar leven te introduceren. En er dan maar een foto van neemt voor op haar blog. En het gordijn weer sluit, om het allemaal niet treuriger te maken dan het al is.

Verantwoordelijkheidsgevoel is a bitch.