Hoe dichter december komt, hoe ontploffender mijn agenda elk jaar. Er moet altijd nog een hoop werk gedaan worden voor het einde van het jaar, en dan zijn er ook de familietradities die gevolgd dienen te worden, en mensen die nog even ontmoet moeten worden voor de feestdagen, en had ik al gezegd werk, werk en werk? Had ik daar al weekend voor gezet? Dezelfde weekends waarin die mensen moeten gezien worden, en er tegels moeten gelegd worden, en koffies gedronken en rijlessen gevolgd? Piehoew is hier bij momenten een understatement, maar ik kan eigenlijk ook wel serieus overdrijven.
Zaterdagmorgen negen uur, een stadspark in Sint-Niklaas. Niet te zien: ik die assisteer met zo’n reflectiescherm dat altijd veel te breed is voor mijn armen, en veel te hoog moet gestoken worden waardoor we immer eindigen met een ernstig bevende vorm van reflectie.
Gene paniek, als ik op zaterdagochtend voor dag en dauw in een stadspark moet gaan assisteren trakteer ik mezelf in de namiddag op grote koppen cappuccino met vanille en de weekendmagazines.
Operatie less is more kreeg hier op zondag een nieuwe dimensie toen ik het zot in mijn hoofd kreeg en elke keukenkast die op mijn weg kwam te lijf ging. Resultaat: de helft van mijn keuken mocht ophoepelen, en nu is alles dat er nog staat zo properkes en nuttig dat ik elke keer helemaal blij word. Yay. <3
Gene paniek, als ik zo’n zware inspanningen lever als mijn keukenkasten opruimen dan trakteer ik mezelf later op een cinemabezoekje. Alleen was het deze keer in het kielzog van meneer de echtgenoot, die zonodig Tintin wilde zien. Lang verhaal kort: machtig mooi gemaakt, verhaal dat me evenwel totaal niet kon boeien. Maar niet in slaap gevallen, en ik had nochtans kasten opgeruimd.
Ow ja, en ik installeerde ook nog eens de app van Shoebox op mijn telefoon, waarmee je gemakkelijk oude foto’s kan scannen. Iets dat ik dringend eens moet doen als ik op pensioen ben. Deze, bijvoorbeeld? Mijn grootvader als kindje, op schoot bij mijn overgrootouders. Let ook op hoe hondjes eruit zagen begin jaren dertig van de vorige eeuw. Dat scheelt niet eens zo zot veel met nu, waar?
Leuke terugblik. En die shoebox was wel handig geweest toen ik vorige week een foto van mijn overgrootouders op mijn blog gooide :-)
Leuke app, ga die ook eens installeren.
die koffiebars, die verleiden mij altijd als jij erover spreekt. een top 3 in antwerpen, perhaps? want ieper is niet mijne côté.
Oei Kelly, probleempje….op de foto is het niet je grootvader die op je overgrootmoeder’s schoot zit maar wel je meter hoor en het hondje erbij heette Riki. Dat heeft pépé mij toch wel altijd verteld. Misschien even nagaan of achteraan de foto geen datum staat. Als het wel in de jaren ’30 is dan is het pépé, indien 25 jaar later dan is het je meter.
Moh, nu je het zegt! Ik denk dat ik een andere foto heb waar het wel pepe is. Vandaar de verwarring. Als ik goed kijk kan het ook bijna niet, want dan waren het wel oude ouders. ;)