Allerheiligen, dat begon met een licht ontbijtje van geroosterd brood met smeerkaas, sinds jaar en dag een klassieker bij ondergetekende. Ik eet zoveel smeerkaas dat ik zeker ben dat ze bij Maredsous in paniek schieten als ik eens een week oversla. Maar dit geheel terzijde. Een licht ontbijtje dus, omdat wij al een vermoeden hadden van wat nog komen zou.

Dat het zo erg zou zijn, dat hadden wij toen evenwel nog niet door. Ook niet toen we bij de meme en de pepe aankwamen en er werd gestart met een serieuze plateau toastjes met verse garnalen.

Ook nog niet echt toen er een hele pot ansjovis werd aangerukt, samen met Doritos met dipsausjes en kaasjes en stukjes paté. Toen we daarna naar het kerkhof trokken dachten we dat we het meest indrukwekkende deel wel hadden gehad, qua eetvolume. Maar neen.

Er moest koeientong gegeten worden, en veel koeientong ook, met tomatensaus en veel kroketten, en hoe veel ik ook at, mijn grootmoeder bleef met een bezorgde blik kijken, want ik had toch zeker nog niet genoeg? En achteraf ook nog zelfgemaakte éclairtjes van de pepe. Aja, dat kun je toch niet laten staan?

En daarna vond de volgende grootmoeder die op het dagprogramma stond dat we toch echt moesten eten van haar brownies en wafeltjes en koekjes. Gelukkig hadden wij even een helder moment, en dronken we alleen een glaasje spuitwater. De dag was immers nog maar half.

Want ’s avonds was er een etentje bij de broer en zijn mevrouw, met broodjes met tomaat en mozzarella uit de oven en worstjes en chipjes en vreselijk lekkere gevulde champignons en toen moest het hoofdgerecht nog komen en ook dat was zo lekker dat we dan toch maar nog eens bijschepten en toen was er nog dessert en koffie en thee.

Als iemand mij de komende dagen iets ziet eten, gelieve mij dan eventjes subtiel apart te nemen en keihard op mijn gezicht te slaan. Ge zult het wel vinden, het is dat rond met die bolle kaakjes.