Ik had een andere blogpost in gedachten, voor vandaag. Een vrolijke, omdat ik zo vrolijk ben opgestaan, vanmorgen. Dat gebeurt maar een paar keer per jaar, dat ik zo vrolijk wakker word dat ik denk dat ik de hele wereld kan verslaan, dus dacht ik: laat ons daar eens keihard mee uitpakken op tftc, zodat mijn lezers denken dat ik altijd zo’n toffe ben, in plaats van de kriepende zage die doorgaans in mij schuilt.

Maar eerst was er werk te doen, en moest ik op zoek naar iemand heel specifiek die mij een heel specifiek verhaal kan vertellen voor een specifiek tijdschrift. Ik ben al eeuwen aan het zoeken en ik vind niemand die in aanmerking komt of het wil doen, dus verloor ik na weer twee uur vruchteloos rondbellen de moed een beetje. En voelde ik mijn lip zakken en kon je er de klok op gelijk zetten dat whinemodus nog maar een paar minuten van me verwijderd was. Zo rap kan dat dan gaan.

Plan F was om wat blogs te lezen. Want misschien vond ik zo wel iemand. Al klikkende kwam ik op blogs terecht van mensen die dezelfde leeftijd hebben als ik, maar wel aan hun zesde of zevende chemosessie bezig waren en geweldig hard hoopten dat ze goed genoeg zouden zijn om het verjaardagsfeestje van hun vader over vier weken een beetje bewust mee te maken. Die het hadden over hun goede weken, en hun slechte. En fuck maat, kwam dat even hard binnen.

Want ik heb een tijd in die wereld gewoond, van goede dagen en slechte dagen. Niet omdat ik ze zelf doormaakte, wel omdat mijn moeder zo naar haar dagen keek. Een goede dag was een dag waarop ze eens buiten kon, al was het maar een uurtje, om een pannenkoek te gaan eten op de markt, of om met ons in de tuin te zitten en een beetje te genieten van de zon. Als er zo’n uur in een dag zat, dan was het een goede dag. Zo simpel. Goede dagen waren zo snel goed omdat de slechte dagen zo slecht waren.

En daar zat ik dus, me te schamen over mijn hangende researchlip terwijl ik potverdorie de beste dagen ooit heb. Als je grootste probleem is dat je soms niet vindt wat je nodig hebt, en dat mensen dingen afbellen, en dat stukken een pak moeizamer vlotten dan je had gehoopt, dan moet je jezelf toch gewoon even tegen je hoofd slaan en iets roepen als “fucking big deal, lilith”. En dat deed ik dan maar. Waarop ik ook nog eens deze topschijf door de luidsprekers van mijn laptop knalde.

Elk zijn goeiendag.