Monthly Archives: november 2011

lilith en de geur van zondagen

kalenderblaadje92.jpgTegenwoordig hangt er op zondag een geurtje in de crib. Of zeg maar een geur. Dat heeft te maken met de werken die weer in gang geschoten zijn, en het feit dat mijn man elke zondag een paar uur boven zit om de vieze vuile laag die één of andere onbenul ooit op de oude houten vloer van de gang heeft aangebracht af te krabben. Met een krabbertje, en zo’n afbrandpistool.

Hoe hard het ondertussen ook bijna 2012 is, voor mij is het de geur van 2006. De geur van een oud huis vol mensen die een handje komen toesteken om het leefbaar te maken. De geur die in mijn haar bleef hangen lang nadat ik het gewassen had, en in dat van mijn moeder, die hier muren stond af te wassen en met een stofmasker op plakwerk van de muren hielp halen. De geur van een ander leven, waarin ik vijftig kilo meer meesleurde dan nu, en pakken en pakken ongelukkiger was.

tftcdag92.jpg

Er is zoveel weg sinds 2006.
Er kwam ook zoveel bij.

En elke zondag sta ik dat even te denken, mijn hoofd een beetje woozy van de verfwalmen.

lilith doet van SOS bloglezer

kalenderblaadje91.jpgSoms waan ik me een ongelooflijke keukenprinses. Dan lukt alles dat ik wil prepareren weken aan een stuk, krijg ik complimentjes van mijn levensgezel en denk ik dat niks mij kan overkomen achter mijn potten. Het enige dat ik dan hoef te doen, als ik te zwaar begin te zweven, is een zoveelste poging ondernemen om dat ene gerecht klaar te maken dat bij mij letterlijk altijd mislukt. Gratin Dauphinois. Als ik het maak met een bokaaltje lukt het, maar ik ben niet zo hard voor bokaaltjes. En dus volhard ik in de boosheid, want ik eet dat zo graag.

Ik denk dat ik de valstrikken wel inzie: de patatjes moeten flinterdun, bijvoorbeeld, en flinterdunner dan ik ze snij kan bijna niet. Ik heb al een hoop verschillende recepten geprobeerd, denk altijd dat ik het nu wel in de vingers zal hebben, en toch zaten we vanavond weer halfrauwe aardappelschijven te eten in een saus die weliswaar heel lekker van smaak was, maar wel geschift. *sigh*

tftcdag91.jpg

Ik weet zeker dat jullie een foolproof recept hebben, dat ervoor zorgt dat ik eindelijk te vreten gratin dauphinois kan voorschotelen aan mijn vent. Ik denk dat mijn huwelijk ervan begint af te hangen, onderhand. En mijn trots, die ook.

lilith en de dingen die ze deze week deed

kalenderblaadje90.jpg* in een auto zitten die aan honderdtachtig kilometer per uur door mist zo dik als erwtensoep reed. Niet meteen iets voor elk decennium, als het van mijn hart afhangt
* beginnen aan de biografie van Steve Jobs. Ziet er zeer oke uit, op alle bijzonder hersenverlammende omschrijvingen van de werking van computerchips na
* voor de rest echt niks van fictie vinden die me genoeg boeit om te blijven lezen. Help mij, ik heb zin in een boek dat mij volledig meesleept enal
* mijn doel van dertig uitgelezen boeken halen in 2011. Yay me
* fan worden van sites als sharemyplaylists.com, waarop de meest geweldige playlists staan voor Spotify. Essential boy bands? The holiday playlist? I DIE
* poffertjes voor in de microgolfoven kopen in de Delhaize. Keer benieuwd hoe teleurgesteld ik zal zijn als ze in mijn mond zitten. (UPDATE: ik moet ze in de pan klaarmaken met boter van i. Ik ga dat doen)
* beseffen dat kerstmis toch echt dichterbij komt, en dat ik er door het huidige weertje best zin in begin te krijgen. Nog even en ik ga alleen nog maar geurkaarsen met kaneelgeur aansteken en naar Christmas van Michael Bublé luisteren, ksweertu
* erg aangegrepen worden door deze documentaire van Panorama over Pukkelpop
* ernstig verslaafd raken aan deze beestjes. De appelsienen, niet de vlinders. Ik eet geen vlinders

tftcdag90.jpg

* stilstaan bij het feit dat het vandaag al dag negentig is. Dat gaat hier nogal knallen zekers binnen een dag of tien?

lilith loves Spotify

kalenderblaadje89.jpgIk weet het ik weet het, jullie zijn al zevenendertig keer rond de oren geslagen met nieuws over Spotify alhier en Spotify aldaar, maar het moet toch gezegd: Spotify is de max. Voor de iets technischere en intelligentere uitleg is het zoals wel vaker bij Michel te doen, maar echt, al die muziek, te beluisteren op mijn pjoeter en fantastisch gemakkelijk te syncen met mijn telefoon, ik ben daar heel blij mee.

Al vind ik wel dat al mijn maten wat meer playlists openbaar mogen maken. En dat ik wat meer maten kan gebruiken. Zodus zwier ik mijn schijven van de week online, aka de nummers waar ik deze week al het meest naar heb geluisterd. Sommige zijn herontdekkingen, andere nieuwe liefdes, en ik ga hem regelmatig updaten, denk ik. In ruil mogen jullie mij toevoegen, en tippen, en zelf playlists maken zodat al onze oren gevuld raken met machtig mooie muziekjes en de wereld een fijnere plek wordt.

tftcdag89.jpg

Allez hupla, we zijn vertrokken!

lilith ziet veel dode dieren

kalenderblaadje88.jpgAfgelopen nacht deed ik het nachtje door om naar de gigantische vroegmarkt in Parijs te gaan. Ik mag zo’n dingen doen voor mijn werk. Ik vind soms dat ik ongelooflijk veel chance heb. Chance als in in witte pakjes door ijskoude hallen vol kalfskoppen, dode vogels en konijntjes, slachtafval en zotte groenten en fruit mogen lopen op momenten dat andere mensen in hun warme zachte beddekes liggen, maar chance desalniettemin. Ik vind dat namelijk allemaal nogal de max, dat ik ineens op plekken kom waar mijn leven mij anders totaal niet zou brengen.

IMG_3770.jpg

Zoals tussen de varkenssnoeten. Auw.

tftcdag88_2.jpg

Of hoe knus de dood eruit kan zien.

tftcdag88_3.jpg

De slachtafvalhal, as they call it.

tftcdag88_4.jpg

Yum, schimmelkegels. Ik mocht ook ruiken aan kaas die volgens mijn compagnon de route rook alsof je “net aan je gat hebt gekrabd”. Fijne nacht gepasseerd, daar.

tftcdag88_5.jpg

Dolle bolleten!

(Dit is een klein voorsmaakje van een grotere reportage, die binnenkort in dit tijdschrift staat. Enjoy. Ik beloof dat ik dat van dat gat niet zal vermelden)

lilith en de warrige specialiste

kalenderblaadje87.jpg“Hihihi. Hi”, zei de specialiste. Ze tikte iets in op haar toetsenbord. Uit beleefdheid schonk ik haar een glimlach terug, en ook om de ongemakkelijke stilte op te vullen, en de gedachte weg te duwen dat ik misschien een superlachwekkende aandoening had. Ik was nog harder in de war dan toen ze vijf minuten eerder erg stuurs had gereageerd op een casual opmerking van mij die eigenlijk een hihi had moeten uitlokken. De daaropvolgende minuten werd ons contact er niet beter op.

Er was geen oogcontact. Er werd weer gegiecheld op rare momenten, door haar, allesbehalve door mij. Ik moest aan dat programma op Vitaya denken met die schaamtelijke ziekten. Die ik trouwens niet heb, mind you, bloglezers. Toen keek de specialiste heel serieus op van haar tikwerk: “Alles is heel normaal”, zei ze. Nou, dat vond ik niet. Al helemaal niet toen ze ook nog eens minutenlang in zichzelf begon te praten, en tegen haar computerscherm, in medisch jargonees, waardoor ik na een tijdje geen idee meer had of ik überhaupt al eens persoonlijk werd aangesproken in het half uur dat ik er zat, of me gewoon keihard belachelijk had gemaakt door af en toe “ja” en “neen” te zeggen. Plots onderbrak ze haar gemompel: “We gaan eens zien of we je er nu tussen kunnen nemen”, zei ze, en ze deed teken met haar hand dat ik recht moest staan. Op dat moment zag ik dat haar kapsel wel erg was blijven hangen in de eighties.

“Wat gaan we doen?”, vroeg ik, omdat ik dat niet wist.
Ik kon me weinig momenten herinneren waarop ik zo hard in de war was geweest als nu, hier, in de deuropening tussen haar kabinet en de lange witte gang.
Ze rolde bijna met haar ogen: “Dat filmpje van uw hart”.
Ik wist helemaal niet van een filmpje van mijn hart. Had deze informatie deel uitgemaakt van haar interne speech achter de computer? Was ze toch tegen mij aan het praten geweest, en had ik alles gemist? Was er reden om aan te nemen dat er iets mis was met mijn hart? Ik heb een goed hart, dammit.

tftcdag87.jpg

“Als het hartfilmpje klaar is mag u het busje naar boven nemen.”
Ze schonk me samen met die uitspraak een glimlach van alles komt in orde kind.
Ik staarde haar aan.
Ik stond boven. Er was helemaal geen busje.
Ik was in het ziekenhuis voor een routinecontrole.
In het ziekenhuis rijden geen busjes.
“Of u kunt ook naar huis gaan”.

Achtennegentig euro later deed ik dat dan ook maar.
Eén van ons beiden moet dringend wat minder joints roken, iets anders kan ik echt niet uit concluderen uit deze blogpost.

lilith heeft een goede dag

kalenderblaadje86.jpgIk had een andere blogpost in gedachten, voor vandaag. Een vrolijke, omdat ik zo vrolijk ben opgestaan, vanmorgen. Dat gebeurt maar een paar keer per jaar, dat ik zo vrolijk wakker word dat ik denk dat ik de hele wereld kan verslaan, dus dacht ik: laat ons daar eens keihard mee uitpakken op tftc, zodat mijn lezers denken dat ik altijd zo’n toffe ben, in plaats van de kriepende zage die doorgaans in mij schuilt.

Maar eerst was er werk te doen, en moest ik op zoek naar iemand heel specifiek die mij een heel specifiek verhaal kan vertellen voor een specifiek tijdschrift. Ik ben al eeuwen aan het zoeken en ik vind niemand die in aanmerking komt of het wil doen, dus verloor ik na weer twee uur vruchteloos rondbellen de moed een beetje. En voelde ik mijn lip zakken en kon je er de klok op gelijk zetten dat whinemodus nog maar een paar minuten van me verwijderd was. Zo rap kan dat dan gaan.

Plan F was om wat blogs te lezen. Want misschien vond ik zo wel iemand. Al klikkende kwam ik op blogs terecht van mensen die dezelfde leeftijd hebben als ik, maar wel aan hun zesde of zevende chemosessie bezig waren en geweldig hard hoopten dat ze goed genoeg zouden zijn om het verjaardagsfeestje van hun vader over vier weken een beetje bewust mee te maken. Die het hadden over hun goede weken, en hun slechte. En fuck maat, kwam dat even hard binnen.

Want ik heb een tijd in die wereld gewoond, van goede dagen en slechte dagen. Niet omdat ik ze zelf doormaakte, wel omdat mijn moeder zo naar haar dagen keek. Een goede dag was een dag waarop ze eens buiten kon, al was het maar een uurtje, om een pannenkoek te gaan eten op de markt, of om met ons in de tuin te zitten en een beetje te genieten van de zon. Als er zo’n uur in een dag zat, dan was het een goede dag. Zo simpel. Goede dagen waren zo snel goed omdat de slechte dagen zo slecht waren.

En daar zat ik dus, me te schamen over mijn hangende researchlip terwijl ik potverdorie de beste dagen ooit heb. Als je grootste probleem is dat je soms niet vindt wat je nodig hebt, en dat mensen dingen afbellen, en dat stukken een pak moeizamer vlotten dan je had gehoopt, dan moet je jezelf toch gewoon even tegen je hoofd slaan en iets roepen als “fucking big deal, lilith”. En dat deed ik dan maar. Waarop ik ook nog eens deze topschijf door de luidsprekers van mijn laptop knalde.

Elk zijn goeiendag.

lilith heeft een soepmoment

kalenderblaadje85.jpgEr begint precies toch al wat meer koude in de lucht te hangen, het perfecte moment om nog eens een poging te doen om elke dag verse soep te drinken. Ik eet dat geweldig graag, besefte ik toen ik afgelopen weekend die zot lekkere erwtensoep in mijn mond aan het gieten was, maar toch slaag ik er weinig in om er ook echt te maken, en om ze op te eten, als ik er gemaakt heb. Hoewel: sinds ik het trucje ontdekt heb van ze per tas in te vriezen (door een ziploc bag in een tas te leggen en die te vullen tot de tas vol is, aha!) is er hoop.

Ik maakte vandaag de erwtensoep uit Friesland, maar dan de vegetarische versie, zonder spek of rookworst. Door vijfhonderd gram ongespoelde spliterwten een uur op te zetten met een liter of twee groentenbouillon, en na dat uur nog wat bouillon en drie aardappelen (in kleine blokjes), drie stronken prei (in kleine stukjes) en twee grote uien (in kleine stukjes) erbij te doen en nog een uur te laten opstaan. Veel peper en zout inkappen tot de smaak goed zit, en serveren met van dat lekker bruin brood.

tftcdag85.jpg

MANNEKES.

Als jullie nog lekkere soeprecepten hebben mogen links of recepten zeker in de comments, want ik heb beslist dat ik me de komende tijd als een zot op soep ga smijten. Winterobsessies FTW.

lilith doet van eerste keren

kalenderblaadje84.jpgAls je elke dag iets moet doen dat je nog nooit eerder hebt gedaan (een gedachte waar ik me volledig achter kan scharen) dan heb ik gisteren een ernstige inhaalbeweging gemaakt tijdens onze dagtrip naar Schiermonnikoog. Volgens mij zit ik zelfs ineens goed voor een hele periode van alleen maar dingen doen die ik al dertig keer eerder heb gedaan. Chill, gelijk ze zeggen.

Want gisteren:

* trotseerde ik voor het eerst de Waddenzee, op een boot met de prachtige naam “De Monnik” (ejem?)
* dronk ik dusdanig voor het eerst een cappuccino op een boot
* filmde ik voor het eerst op een boot (ik moet jullie nog eens vertellen over mijn nieuwe obsessie, genaamd “retrofilmpjes maken met mijn telefoon”)
* fietste ik voor het eerst in mijn leven naar een vuurtoren, en voelde ik me daarbij helemaal tante Nora uit Peter en de draak
* fietste ik daarna naar nog een andere vuurtoren
* at ik voor het eerst erwtensoep met rookworst waar ik mijn lepel in kon rechtzetten. Maar zo zo lekker
* liet ik die maaltijd opvolgen door mijn eerste bord poffertjes ooit. Hemeltjelief, dat zal alvast niet mijn laatste bord poffertjes geweest zijn. Tussen poffertjes en mij was het direct ongelooflijk dik aan
* werd ik door het wondermooie Friesland gechauffeerd
* maakte ik kennis met Rivella Light
* had ik zadelpijn op plaatsen waar zelfs geen zadel in de buurt is gekomen
* passeerde ik een erg mooie dag, eigenlijk

tftcdag84_1.jpg tftcdag84_2.jpg tftcdag84_3.jpg

lilith is een hagelslagnostalgicus

kalenderblaadje83.jpgVakantie, ik weet niet hoe dat bij jullie zat, maar bij ons in de jaren tachtig stond dat gelijk aan met vier onze witte Nissan Sunny in, mijn broer en ik op de achterbank met een grote pot versgemaakte spaghettisaus tussen ons in, en hup, naar één of andere Hollandse kolonie waar Centerparcs één van zijn exotische zwemparadijzen en parc plaza’s had neergepoot. De dorpen waar dat het geval was hadden obscure namen als Heijen (Het Heijderbos!), Westerhoven (de Kempervennen!), en mijn absolute favoriet: America (het Meerdal!). Kaartjes dat wij naar huis schreven met “Zonnige groeten uit America!”, ze waren gewoon niet aan te slepen.

Klinkt allemaal een beetje dubieus? Voor ons was het daar de hemel op aarde. Want de mensen babbelden er dezelfde taal als op de VPRO op zondagmorgen, in de supermarkt kon je de drankjes kopen die je anders alleen maar op de reclame zag, en ze hadden er soorten hagelslag die ze bij ons nog niet eens uitgevonden hadden! Nederland was het beloofde land van melk, honing en krentenbollen. Exotischer en meer Ome Willem kon mijn kinderhart het echt niet aan.

Toen we vrijdag helemaal naar boven reden, tot aan Friesland en Groningen enzo, was het weerzien dan ook bijzonder blij met de kroketjes uit de muur, en de mensen die afijn en svp zeggen en op restaurant gewoon een glas melk bij hun eten bestellen. Maar het allerhardst werd ik overspoeld aan het ontbijt, door deze ontdekking:

tftcdag83.jpg

Hagelslag van De Ruyter!
Go easy on me, Memory Lane! <3