Een mens weet op voorhand bitter weinig over een jaar dat nog moet komen. Had ik bijvoorbeeld veel benul, in december van vorig jaar, dat ik in het jaar dat kwam een master zou worden in het googlen van termen als “acute hernia behandelen” (voor de papa), “recepten voor veel volk” (voor mijn feestjes) en zo goed als elk voedingsmiddel in combinatie met het woord zwangerschap (voor mijn zwangerschap).
Wist ik veel dat ik iemand zou worden die plots zou beginnen tellen in weken in plaats van in maanden, tot wanhoop van mijn vent die dat niet snapt, of dat ik de eerste helft van het jaar bijna zou verzuipen in witte wijn en sushi, om er in de tweede helft van het jaar dan weer naar te moeten snakken omdat het niet meer mocht. Of dat ik op een bepaald moment mijn dagen zou afsluiten met woorden leggen, en ze er weer mee zou beginnen ook. Wordfeud enal. Of dat ik het in mijn hoofd zou krijgen om een jaar lang elke dag te bloggen. Ik had zo hard geen benul.
Ik heb ook echt geen idee van wat 2012 wordt. Spannend, dat durf ik wedden, met een baby die ondertussen de grootte van een mango heeft en alleen maar lijkt te groeien. Want het was dus ook het jaar waarin ik ongeboren baby’s leerde vergelijken met stukken fruit, aja.
Zo’n nieuw jaar, dat voelt toch altijd als een wit blad.
Een wit blad, met de restjes gourmet van de avond ervoor er nog aan.
En zo moet dat.
Trekt uw geliefden vanavond eens allemaal goed tegen uw gillet, geniet van de laatste restjes, en amuseert u met wat komt. Ik sta helemaal open om 2012 nu al de max te vinden, dus aan mij zal het niet liggen.
Mijn week verlof is bijna achter de rug, en ik ben er al bij al best content van. De crib is niet de oase van rust en zen geworden die ik een beetje te optimistisch voor ogen had, maar we zijn erop vooruit gegaan, ik heb zoals ik mezelf beloofd had een hele namiddag gespendeerd aan in de zetel onder een dekentje liggen en mijn ogen uithuilen om The Bridges of Madison County, en daarnaast werd er ook lekker gegeten en een beetje gefeest. 
Zo’n geweldig goed idee dat dat gisteren nog leek, wat de kinderkamer moet worden leeg maken zodat we volgend jaar eens kunnen beginnen kijken om te schilderen enal. Maar als je één kast leegt, dan steekt die andere kast ook de ogen uit, en na een tijdje sta je wanhopig rond je te kijken in een crib die werkelijk volgestouwd lijkt door een bende zotten. Zijnde wijzelf. Hemeltjelief zeg, hoeveel brol kunnen twee mensen in godesnaam verzamelen op een paar jaar tijd?
Nog enkele dagen en we wisselen 2011 in voor het jaar waarin de wereld zal vergaan, en ik hoop echt dat dat niet slaat op de pijn die ik zal ervaren met betrekking tot een kind van een paar kilo en een smalle doorgang. Maar we lopen keihard vooruit op de feiten, want eerst moet er nog enorm hard achterom gekeken worden, naar dat dolle dolle jaar 2011. Let’s go!
Toen ik gisteren de voorraadkast stond op te ruimen stootte ik op een zak havermout. Elke keer als ik terug ben uit Amerika koop ik mij zo’n zak, omdat ik zot ben van oatmeal met fruit en warme melk ’s morgens, maar na een paar dagen kom ik altijd tot de vaststelling dat melk bij mij geen goed idee is (wegens de maagverkleining en dat ik daar sindsdien supermottig van word) en sojamelk ook niet (wegens niet zo lekker, vind ik). En dus blijft de zak staan.
* een opruimbui, met een iets minder chaotische voorraadkast als resultaat
Het is pas als je elk jaar hetzelfde kalkeerpapiertje over schijnbaar onveranderende dingen legt dat je merkt hoe hard dingen beetje bij beetje veranderen. Want ik vier kerstavond dan wel al dertig jaar op schijnbaar identiek dezelfde manier, bij de meme en pepe aan zee met de familie van die kant, en het lijkt dan wel alsof dat al dertig jaar een soort 
En niet alleen omdat ze op die manier haar ratings en views nog net voor het einde van het jaar de hoogte in kan doen schieten. Eindelijk porno op tales from the crib, het heeft potverdikke lang genoeg geduurd ook! Dat gaat hier sebiet wel een beetje tegenvallen als blijkt dat het over schmink gaat, maar kijkt, zo gaat dat soms in het leven. Pan porn dus, een begrip dat ik een hele tijd geleden tegen kwam toen ik om de één of andere reden op dit geweldige 
De voorlaatste week van het jaar, eentje waarin ik alle moeite van de wereld deed om af en toe eens in kerststemming te geraken, maar het is precies nog te vroeg om echt van een succes te spreken. Er was nochtans een dolle kerstboompluk op het werk, mét roze kerstbomen! 
“Ik heb eigenlijk maar één belangrijke vraag over”, zei ik. “Kun je nog kinderen krijgen na de operatie?”. “Meer nog”, zei meneer doktoor, “meestal nog makkelijker dan voor de operatie, want dikke mensen zijn vaak minder vruchtbaar dan slanke mensen”. Waarop ik met mijn vuist op tafel sloeg en “verkocht!” riep. Drie weken later werden mijn darmen ingekort en mijn maag gehalveerd, net als het risico op ooit uit mijn huis getakeld moeten worden door een brandweerkraan. 