Een mens weet op voorhand bitter weinig over een jaar dat nog moet komen. Had ik bijvoorbeeld veel benul, in december van vorig jaar, dat ik in het jaar dat kwam een master zou worden in het googlen van termen als “acute hernia behandelen” (voor de papa), “recepten voor veel volk” (voor mijn feestjes) en zo goed als elk voedingsmiddel in combinatie met het woord zwangerschap (voor mijn zwangerschap).

Wist ik veel dat ik iemand zou worden die plots zou beginnen tellen in weken in plaats van in maanden, tot wanhoop van mijn vent die dat niet snapt, of dat ik de eerste helft van het jaar bijna zou verzuipen in witte wijn en sushi, om er in de tweede helft van het jaar dan weer naar te moeten snakken omdat het niet meer mocht. Of dat ik op een bepaald moment mijn dagen zou afsluiten met woorden leggen, en ze er weer mee zou beginnen ook. Wordfeud enal. Of dat ik het in mijn hoofd zou krijgen om een jaar lang elke dag te bloggen. Ik had zo hard geen benul.

Ik heb ook echt geen idee van wat 2012 wordt. Spannend, dat durf ik wedden, met een baby die ondertussen de grootte van een mango heeft en alleen maar lijkt te groeien. Want het was dus ook het jaar waarin ik ongeboren baby’s leerde vergelijken met stukken fruit, aja.

Zo’n nieuw jaar, dat voelt toch altijd als een wit blad.
Een wit blad, met de restjes gourmet van de avond ervoor er nog aan.

En zo moet dat.

Trekt uw geliefden vanavond eens allemaal goed tegen uw gillet, geniet van de laatste restjes, en amuseert u met wat komt. Ik sta helemaal open om 2012 nu al de max te vinden, dus aan mij zal het niet liggen.