Laat u niks aan de neus hangen, het is hier lang niet elke dag dolle vreugd en peis en vree in de crib. Integendeel. Gisterenavond liep ik zo ambetant zonder reden dat ik in mijn bed ben gekropen van pure miserie, onder het motto: morgen een beter etmaal, lilith kind! Maar toen ik vanmorgen mijn ogen opende voelde ik al dat ik met gemak tien mensen van gemiddelde carrure kon neerbliksemen met mijn in de loop van de nacht nog toxischer geworden humeur. Ik keek naar Youri, die zich van geen kwaad bewust nog eens omdraaide, en ik beklaagde de brave mens zo geweldig hard, da wilde gijle nie weten.

Het heeft even geduurd, maar ik heb het wonder boven wonder nog rechtgetrokken gekregen ook. Op de enige plaats ter wereld waar dat in dat geval een optie is: mijn keuken. Bij een heftige case van pesthumeur kan ik maar beter met een kookboek en een hoop ingrediënten verdwijnen, zodat ik mezelf en mijn omgeving niet te veel blijvende schade berokken. Met een beetje chance wordt het met elk geconcasseerd tomaatje beter.

Vanmiddag verdreef ik mijn demonen met een bruschetta.

(die ik trouwens voor de helft aan mijn vent heb geschonken omdat hij zo dwaas was geweest om die van hem te beleggen met cuberdongeitenkaas (I kid you not, gaat daarmee naar den oorlog))

Vanavond ging ik Het Humeur te lijf met een mean ass veggie cannelloni met ricotta, tomatensaus, basilicum en pijnboompitjes.

Dat valt nog mee vind ik, qua wijze om ervan af te geraken. Het had net zo goed iets met het in de fik steken van middelgrote huisdieren kunnen geweest zijn.