Er zijn weinig dingen waar ik zo hard van kan genieten als een gestolen uur in een koffiehuis, op mijnen alleen. Vanmorgen had ik er ééntje, omdat ik moest wachten op mijn geïnterviewde in het station, en door omstandigheden beyond my control een trein vroeger moest nemen dan strikt genomen nodig was. Vroeger zou ik mij daar vast een beetje in opgejaagd hebben, tegenwoordig koop ik een tall iced vanilla latte en placeer ik me in een gemakkelijke zetel met mijn twee goede makkers het notitieboekje en de stylo.
Naast mij een veertiger in een rood met witte streepjestrui die mij eerst aan deze Waldo deed denken, waardoor ik aan deze nog moeilijker te vinden Waldo moest denken. Wat voor een vaag vaag verhaal is dat, eigenlijk? Naast de Waldoveertiger zat een kerel van een jaar of twintig die moest giechelen om een aflevering van Top Gear die hij op zijn laptop aan het bekijken was, een grote mok dampende koffie ernaast. En daar ergens in de buurt ikzelf, met mezelf brainstormend en lijstjes vol wilde plannen en blogposts die ik nog eens moet schrijven makend. Zoals deze.
BLISS.
Waarlijks.
mooi gestolen goed hier op uw blog. het residu van een gestolen uur is een tot woord geworden zoet verhaaltje.
Gelukkig dat ze in belgische koffiehuizen geen free refill doen zoals in de states anders zou dat zeker je kantoor worden ;)
Zen zwanger. volgens mij zijn dat de hormonen. Want ik kan sinds een maand of 8 mij ook niet meer opjagen in zulkse dingen, en genieten van gestolen momentjes.
Me too! Niets fijner dan een tas thee (in mijn geval), een notitieboekje en mijn gedachten. Héhé.
ik geniet volle bak van in de zetel, met de tv op de achtergrond, bladeren in de advertenties en de streekkrant…en het leukste was om mijn zoons’ eerste sint-maartensbrief te maken met uitgeknipte prentjes…