lilith zou het nu vast anders doen

kalenderblaadje111.jpgToen mijn moeder ziek werd had ik het geluk bij een ongeluk een freelancer te zijn met een pak minder werk dan nu en de mogelijkheid om een paar opdrachten terug te schroeven en van thuis te beginnen werken. Thuis, dat was in die negen maanden tussen zeven uur ’s morgens en half zes ’s avonds bij mijn ouders, want mijn mama mocht niet alleen zijn van de dokters doordat ze twee tumoren had die konden zorgen voor aanvallen.

Er zijn weinig dingen waar ik zo dankbaar voor ben dan voor de tijd die wij toen hebben bijgekregen. Twee mensen kunnen veel babbelen als ze elke dag samen moeten doorbrengen, en allebei weten dat ze geen eeuwen meer hebben om dat te doen. Er zijn in die maanden veel gesprekken geweest die erg moeilijk waren, over bang zijn om te sterven en pijn te hebben en begrafenissen en hoe het zou zijn als zij er niet meer was, en ik ben erg blij om te zeggen dat er erg weinig dingen gezegd zijn waar ik spijt van heb. Of waarover ik denk dat ik het beter anders had aangepakt.

Eén onderwerp bleek voor mij toen al te moeilijk om er op een goede manier op te reageren op het moment dat het ter sprake kwam. Het is een gesprek waaraan ik met moeite terug denk. Omdat het ging over hoe vreselijk jammer mijn mama het vond dat ze nooit grootmoeder zou worden, en omdat ik toen zelf zo worstelde met die gedachte dat ik het alleen zou moeten doen dat ik me er een beetje lafhartig vanaf heb gemaakt, met een flauwe opmerking die haar vast geen voldoening heeft gegeven. We hebben het er later niet meer over gehad.

tftcdag110.jpg

Toen ze er niet meer was, en ik niet de vreselijke klop kreeg waar ik voor had gevreesd en waarvan ik had gedacht dat die mij maanden huilend in mijn bed zou doen belanden, heb ik vaak gedacht dat het misschien nog wel zou komen. “Waarschijnlijk in het moederhuis”, zeiden mensen die het konden weten. Dat moederhuis komt nu plots dichterbij.

Het gaat pijn doen, daar twijfel ik geen seconde aan, dat ze niet de eerste zal zijn die met ballons op mijn kamer zal binnenkomen. Het deed ook al pijn toen ik haar niet kon bellen toen ik met de test in mijn handen stond. Maar veel meer dan vijf jaar geleden ben ik er wel van overtuigd dat ik het ook zal kunnen zonder haar. Dat dat wel gaat lukken, en dat we het op onze eigen manier gaan doen.

Ik ga niet beweren dat ik mijn eerste nacht moederhuis zal doorkomen zonder mijn neus dertig keer in mijn hoofdkussen te moeten snuiten, maar dat geeft niet. Ik hoop dat ik er mijn licht schuldgevoel over het ontwijken van dat gesprek dan ineens mee uitsnuit. Omdat ik ondertussen ook wel besef dat ik het toen heb gedaan zoals het toen het beste leek.

En dat daar bijzonder weinig aan te doen valt, en het er eigenlijk nog bijzonder weinig toe doet.

Reacties

  1. Toch chapeau dat ge dat allemaal besproken hebt!
    En natuurlijk zal dat lukken! Samen met uw leaf en waarschijnlijk een hoop vrienden ;)

  2. Lieve Kelly, je gaat dat inderdaad kunnen zonder je mama. Dat maakt het verdriet niet minder groot, ik denk bijna dagelijks ‘Hadden ze elkaar maar gekend’. Mijn man heeft haar nooit gekend, laat staan mijn kinderen. Maar tegelijkertijd zijn zij een heerlijke tegenhanger; het ultieme vooruit kijken. Zoals onze jeugdcrush dat zong; ‘Jouw glimlach straalt door hun geluk, een blik in hun ogen en ik zie je terug’. Het klinkt zo wat pathetisch nu maar het is ook zo waar. En dat maakt het een beetje beter. En toch ook nóg kutter dat ze er niet gaat staan met ballonnen. Ik heb over niks substantieels gesproken met mijn moeder in het half jaar dat ze ziek was, ze raakte in shock toen ze hoorde dat het gedaan was en heeft daarna nooit een woord gezegd over haar ziekte, de naderende dood of ons leven daarna. Soms ben ik er vreselijk boos over en soms ben ik boos dat ik haar niet uitgedaagd heb. Maar meestal denk ik; het was zoals het was, het is goed zo. Je hebt volgens mij een prachtig voorbeeld gehad van hoe je een leuke, lieve moeder moet zijn. Ze zal er zijn dus, gewoon in jouw handelen naar je kleintje straks.

  3. Gobiche

    Een jaar geleden was ik hoogzwanger, met dezelfde vragen en twijfels. Zou ik wel een goeie mama zijn en zou ik dat allemaal wel kunnen zonder mijn eigen mama om de ergste crisissen op te vangen. Mensen hadden mij ook gewaarschuwd voor de babyblues en dat die misschien wel harder zou toeslaan door het gemis.
    Het enige wat ik jou kan meegeven is: Vertrouw op je eigen kracht. Alles wat jij als mama moet kunnen dat zit diep in jou. Je mama heeft je dat geleerd en meegegeven tijdens je opvoeding. En geloof dat je mama over je schouder meekijkt en over jou en baby waakt.
    Die klop is bij mij niet gekomen. Alhoewel ik mama ongelofelijk mis en wanneer ik naar Douwe kijk dan vind ik het vreselijk dat ze mekaar nooit zullen kennen. Maar ik vertel veel over zijn “hemeloma” en dat helpt mij om het gemis te plaatsen en zo leert hij die oma ook kennen. Ze is een sterretje aan de hemel dat over hem waakt.

  4. Ik heb die klap ook niet perse gehad na de geboorte van mijn kinderen. Wel na mijn eerste zwangerschap, toen was ik zo verdrietig en boos en was ik het zat dat iedereen me moest ontvallen. Maar na onze gezonde, levende kindjes…niet echt. Het is zoals het gemis altijd al is; het zijn van die onverwachte momenten waarop het soms keihard toeslaat. Ik miste mijn levende familie eigenlijk harder want die konden er zijn maar waren er niet, ik geloof dat die er voor jullie wel gaan zijn als ik je blogs zo lees <3

  5. jessie

    Weet even helemaal niet wat zeggen. Mijn moeder had zes jaar geleden ook kanker. Gelukkig verliep de behandeling bij haar wel goed en kregen we tot nu toe wél goed nieuws. Ik kan mij niet voorstellen hoe het in het andere scenario was gegaan. Ik wens je veel sterkte op de moeilijke momenten en ik weet dat je moeder zéker super trots zou zijn op je!

  6. Anna werd geboren anderhalf jaar nadat mijn papa plots stierf. De euforie overheerste bij mij. Mijn dochter doe me vooruit kijken. Ik vertel haar heel veel over opa jan, opdat hij niet zomaar een foto op de kast blijft voor haar.

  7. Niete

    Mijn papa is nu al enkele jaren dood. Ik kan er nog altijd niet mee om, weet niet hoe ik dat later zal beleven als ik ooit kinderen krijg. Ik begrijp wat je bedoelt. Ikzelf heb een belangrijk gesprek ontweken uit zelfbehoud, enkele dagen voor ie (uiteindelijk toch altijd onverwacht) stierf. Ik heb er nog altijd enorme spijt van, en probeer er meestal niet aan te denken. Het is zoals het is zeker?

  8. caroline

    Ik zit nu op een feestje jouw blog te lezen en niemand om aan uit te leggen hoe het voelt, maar dat is het leven Lilith, het gaat verder en mijn (enige) troost is dat mijn mama heel trots zou zijn op mijn jongens en misschien ook op haar dochter, met al haar gebreken, die zij in mijn dromen wel zou begrijpen… Heel heel viel liefs en klamp je vast aam de mooie herinneringen xxx

  9. Staelen Isabel

    Weer een kippevelmoment.. je schrijft zo mooi over je moeder. Je goat da goed doen meesje ! Geniet van je zwangerschap!

  10. Sabine

    Lilith,

    Je gaat haar ongetwijfeld enorm hard missen. En ja, je gaat een ganse doos zakdoekjes vol snotteren. Maar dat mag en moet. Het zou erg zijn, moest je haar niet missen.

    Maar er komt een moment waarop je kind iets zegt of doet en dat heel vertrouwd aanvoelt. Zo deed of zei je mama het ook. Je zal in je kind je moeder herkennen. En dat zal zo goed aanvoelen!

    En weet dat je moeder er altijd zal bij zijn want jij zal haar nooit vergeten. En je zal ervoor zorgen dat je kindje haar ook niet vergeet.

    Geniet van je zwangerschap, geniet van New York (ik ben er nog niet geraakt maar het staat ook op mijn verlanglijstje, ik moet alleen mijn 2 koters ergens op logement brengen ;-)) en geniet van mekaar!

    Groetjes,
    Sabine

  11. severine

    het mooiste geschenk gaat zijn als je toch nog iets heel kleins van je mama (of iets dat jij hebt geleerd van haar en overdraagt aan je zoon/dochter) herkent in jullie kindje!!!

    En ik heb ze nooit gekend maar ik denk dat ze een verdomd trotse grootmoeder zou geweest hebben, dat kan gewoon niet anders met zo een schat van een dochter !!!!

    Je mama (en je papa) hebben je gevormd tot wie je nu bent Kelly, een sterke madam op wie ze alleen maar fier kunnen zijn! Je gaat dit ook kunnen zonder haar, hoe verdomd moeilijk het soms ook zal zijn!!!! En een traan meer of minder dat zal dan ook niemand je kwalijk nemen en daar hoef je je zeker niet om te schamen, ik vind dat alleen maar menselijk!

  12. Mijn moeder overleed 7 dagen na de geboorte van onze tweede zoon. Een paar uur voor ik beviel kreeg ik te horen dat ze echt niet lang meer had … de laatste weg was ingezet. Gelukkig zijn we haar een dag na de bevalling nog gaan bezoeken met dat kleine babietje. Ze heeft hem nog kunnen vasthouden en zien. 7 dagen later gleed ze weg terwijl de zoon in mijn armen lag. Leven en dood zo dicht bij elkaar. Ondertussen is er hier ook een derde zoontje bijgekomen die net als zijn ene broer zijn moemoe nooit gekend heeft. Het is de herinnering die haar toch nog onder ons houdt, de foto’s blijven op de kast.
    Je mama zal blij zijn, waar ze ook is! Geniet van de zwangerschap en de baby, dat zal je mama ook gewild hebben!

  13. Bedankt voor het delen van de mooie stukjes over je mama.

    Bij elke mamapost komt er telkens een mengelmoes van gevoelens over mij…
    De herkenbaarheid, het verdriet, de troost, het verschot dat er nog zoveel andere mama’s zonder mama zijn…

    Je deed het goed, je doet het goed en je zal het ongelooflijk goed gaan doen!

    x

  14. yarka

    Kelly, volgens mij zal ze er bij zijn die dag in het moederhuis. Ik weet niet hoe jij daar over denkt, maar ik geloof dat echt.

Reageer zelf

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>