Zot hoe glad je iets kunt vergeten. Hoe de lange rechthoekige tafel van eikenhout plots uit je hoofd kan verdwijnen, net als de witte thermos die erop stond, en de zilverkleurige asbak, de kleine glaasjes en de al half gekraakte fles Elixir d’Anvers. “Nen druppel” dus, in het Adinkerke van de jaren tachtig waarvan sprake.

Hoe je jezelf daardoor jaren en jaren niet meer ziet zitten achter een groot glas cola (echte, geen light) aan die tafel, of je ouders, jaren jonger en nog allebei in leven, of je grootmoeder en je grootvader zaliger, bezig aan zijn twintigste spel patience van de dag, en zijn vierde stuk cake.

Het kwam allemaal haarscherp terug toen ik gisteren las dat Phil Bosmans gestorven was. In dezelfde split second zag ik de rechthoekige kader achter het hoofd van mijn pepe hangen, waar bij elk zondags bezoek een andere spreuk inzat. Geef mensen een pluim en ze krijgen vleugels. Noten mag je kraken, mensen nooit. Ik ging er, vanachter mijn grote cola, altijd helemaal mee akkoord. Net als mijn grootmoeder, die elk van de mens zijn spreuken waardevol genoeg vond om er om de zoveel weken haar kader voor van de muur te halen, te hervullen en weer op te hangen achter mijn pepe zijn hoofd.

Schoon vind ik dat.
Thanks for the memories, Phil.
Vanaf nu zullen we het met deze grote meneer zijn wijsheden moeten doen.