“Kijk!”, zei hij, “De eerste stoomtrein!”. Waarop hij een vol kwartier in lichte staat van vervoering naar een zwarte locomotief stond te kijken, zich duidelijk inhoudend om me niet te vervelen met hoe geweldig vernuftig dat ding in elkaar zat qua techniek. Ik probeerde door te glimlachen in zijn blikveld te doen alsof de aandrijving ervan me wel eens zou kunnen interesseren, maar hij kent mij beter. En dus schoven we door. Naar de eerste Apple computer! Man toch. En daarna naar één of andere compleet geweldige auto uit weet ik veel wanneer.

Na een uur rondlopen had ik het wel gezien. Hij nog lang niet, wist ik. En dus spraken we af dat ik beneden in de cafetaria een smoothie zou gaan drinken, zodat hij nog wat verder kon rondlopen in zijn National Geographic en Discovery Channel MAAR DAN IN HET ECHT. Weer bijna een uur later stond hij aan mijn tafeltje, met de verzuchting dat het zo cool was dat hij er makkelijk een hele dag in zou kunnen rondlopen.

Dus toen ik zijn verjaardag zag naderen, en wist dat ik hem beter niks zou kopen wegens dat hij niks nodig heeft en wij gestopt zijn met dingen kopen, toen schoot dat zinnetje weer door mijn hoofd. En maakte ik een bon, goed voor een tripje helemaal alleen, zonder een in de weg lopende ik, naar het Science Museum in Londen. Daar was hij toen al heel blij mee, maar toen hij gisteren terug kwam was hij nog blijer. Mijn geeky nerd had zich geweldig hard geamuseerd, terwijl ik zat te #wunchen. Voor een keer mogen zijn foto’s er dus op.

Iedereen blij.